Η πολιτική είναι μια ιδιαιτέρως σοβαρή υπόθεση. Άρα απαιτεί σοβαρούς ανθρώπους.
Κι αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να ζητήσω ή να απαιτήσω σοβαρότητα από έναν πρωθυπουργό, ο οποίος τιμούσε τον Ούγκο Τσάβες, οι φίλοι του έτρεχαν στα μπακάλικα της Βενεζουέλας για να πάρουν προσφορές ούτως ώστε να ταΐσουν τον ελληνικό λαό (!!!), ζητούσε δανεικά από τον Πούτιν και μοίραζε λουλούδια σε δημοσιογράφους στην Τουρκία, δίπλα στον Ερντογάν που τους κλείνει φυλακή και καταπατά την ελευθεροτυπία.
Ποια σοβαρότητα όμως;
Ξέρετε ποιοι πήγαν στην Κούβα μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα να αποτίσουν φόρο τιμής στον δικτάτορα Κάστρο;
Ο Νικολά Μαδούρο από τη Βενεζουέλα, ο Έβο Μοράλες από τη Βολιβία, ο Ντανιέλ Ορτέγκα από τη Νικαράγουα, ο Ραφαέλ Κορρέα από το Εκουαδόρ και κάποιοι άλλοι ξέμπαρκοι λαϊκοεπαναστάτες της Λατινικής Αμερικής.
Ουδείς ηγέτης από την Ευρώπη! Ούτε ο Πούτιν. Ούτε Ομπάμα. Όλοι επέλεξαν την διπλωματική τους εκπροσώπηση.
Κι όμως, ο Αλέξης Τσίπρας έτρεξε. Για να πουλήσει αριστεροφροσύνη στο εσωτερικό της χώρας και στους ουτοπιστές συντρόφους του.
Κι η Ελλάδα, η κοιτίδα της δημοκρατίας πρώτη και καλύτερη στην κηδεία ενός δικτάτορα!
Οh! mon Dieu…που θα έλεγαν κι οι Γάλλοι, που η χώρα τους παραμένει φάρος ελευθερίας και δημοκρατίας.
Την ίδια ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας τιμά και αποτίει φόρο τιμής στον δικτάτορα, εν είδη πενταήμερης σχολικής εκδρομής, η αξιολόγηση περιμένει να κλείσει για να πάει η χώρα ένα βήμα παρακάτω. Κι ο Μοσκοβισί θέτει τριήμερη προθεσμία.
Κι όλα στην καθημερινότητα των πολιτών και στις τσέπες τους πάνε από το κακό στο χειρότερο…
Μα… ζήτω ο ….komandante!
Και για όσους εξακολουθούν να ισχυρίζονται για τον ήρωα Κάστρο, παραθέτω αποσπάσματα από το Σύνταγμα της Κούβας που θέσπισε ο δήθεν μεγάλος ηγέτης. Παραθέτω και νομολογίες της Κούβας, του στυγνού δικτάτορα που πήγε ο Αλέξης Τσίπρας να αποτίσει φόρο τιμής:
Το σύνταγμα της Κούβας: Ένα είναι το Κόμμα και μία η Αλήθεια του
Εν αρχή ην το σύνταγμα. Το πρώτο «φιντελικό» σύνταγμα ψηφίστηκε το 1976. Πριν από αυτό, η Κούβα είχε πορευτεί για 17 ολόκληρα χρόνια χωρίς σύνταγμα, με μόνη αρχή το «επαναστατικό δίκαιο», και πριν από αυτό άλλα 7 χρόνια με το παλιό σύνταγμα του 1940 σε αναστολή, λόγω της δικτατορίας Μπατίστα. Ο Φιντέλ απλώς δεν μπήκε στον κόπο να ασχοληθεί με τέτοιες μπουρζουάδικες λεπτομέρειες, ώσπου τελικά το έκανε όταν θεώρησε πως το καθεστώς του πια είχε σταθεροποιηθεί αρκετά ώστε να μπορεί να λειτουργήσει υπό τους «περιορισμούς» ενός συντάγματος, που βεβαίως θα ήταν 101% στα μέτρα του. Η πιο πρόσφατη αναθεώρηση του κουβανικού συντάγματος έγινε το 2002 και είναι, υποτίθεται, η πιο «φιλελεύθερη». Από την αρχή του, είναι ήδη φανερό πως πρόκειται για ένα ακραία ιδεολογικό κείμενο, που έχει σκοπό να λειτουργήσει ως «γύψος» της κουβανικής κοινωνίας μέσω ενός απόλυτα στεγανού σχήματος που εκφράζει τη μία και μοναδική αλήθεια.
Στον πρόλογο, ορίζεται ευθύς ότι οι Κουβανοί πολίτες «οδηγούνται από τις πολιτικο-κοινωνικές ιδέες των Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν» και είναι «αποφασισμένοι να προωθήσουν τη θριαμβευτική Επανάσταση της οποίας ηγήθηκε ο Φιντέλ Κάστρο, και που στηριγμένη στην ενότητα επαναστατικών δυνάμεων και λαού, κατέκτησε την απόλυτη εθνική ανεξαρτησία, εγκαθίδρυσε την επαναστατική εξουσία, πραγματοποίησε τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και, με το Κομμουνιστικό Κόμμα επικεφαλής, συνεχίζει με τελικό σκοπό το χτίσιμο της κομμουνιστικής κοινωνίας». Οπως βλέπετε, δεν αφήνεται το παραμικρό περιθώριο για παρεκκλίσεις και παρερμηνείες. Ένα το σύστημα, ένα το κόμμα, και όλοι υποχρεωτικά πρέπει να το στηρίζουν στην ιστορική πορεία του, τελεία. Παρακάτω, διακηρύσσεται η «συνείδηση» των Κουβανών πως «μόνο με τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό επιτυγχάνεται η απόλυτη αξιοπρέπεια του ανθρώπου» και πως «η Επανάσταση εξύψωσε την αξιοπρέπεια της πατρίδας και των Κουβανών σε ένα ανώτερο επίπεδο».
Άρθρο 3: Οι Κουβανοί πολίτες έχουν δικαίωμα να αγωνιστούν «ακόμα και με τα όπλα» εναντίον όσων προσπαθήσουν «να αλλάξουν την πολιτική, κοινωνική και οικονομική τάξη που ορίζει αυτό το σύνταγμα». Μπορούν, δηλαδή, επικαλούμενοι το σύνταγμα ακόμα και να σκοτώσουν όσους συμπολίτες τους δραστηριοποιηθούν κατά του καθεστώτος και του σοσιαλισμού. Αμεσοδημοκρατία, που λέμε.
Στο ίδιο άρθρο ορίζεται ρητά και κατηγορηματικά πως «ο σοσιαλισμός και το επαναστατικό κοινωνικο-πολιτικό σύστημα που εγκαθίδρυσε η Επανάσταση είναι μη αναστρέψιμα, και η Κούβα δεν θα επιστρέψει ποτέ στον καπιταλισμό». Το πώς αυτό το απόσπασμα μπορεί ποτέ να είναι συμβατό με τη θέληση και τις αποφάσεις του λαού, έχει απαντηθεί από παλιά από τον φίλο Φιντέλ: απλώς δεν ρωτάς ποτέ τον λαό, δηλαδή δεν κάνεις εκλογές, οπότε δεν τίθεται και τέτοιο ζήτημα.
Άρθρο 5: Αν δεν το έχετε εμπεδώσει, «το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας είναι η ανώτατη καθοδηγητική αρχή της κοινωνίας και του κράτους». Άλλο κόμμα, συγγνώμη αλλά δεν προβλέπεται.
Άρθρο 25: Το Κράτος έχει το δικαίωμα να κατάσχει την περιουσία των πολιτών όποτε συντρέχουν «λόγοι δημοσίου συμφέροντος».
Άρθρο 39: Ορίζεται ως ένας από τους σκοπούς της σχολικής παιδείας «η παροχή πατριωτικής και κομμουνιστικής εκπαίδευσης» στα παιδιά. Η κατήχηση, σημειωτέον, ξεκινάει από το νηπιαγωγείο.
Στο ίδιο άρθρο: «Η καλλιτεχνική έκφραση είναι ελεύθερη, εφ’ όσον το περιεχόμενό της δεν είναι αντίθετο στην Επανάσταση». Κατά τα άλλα είναι απόλυτα ελεύθερη όμως.
Άρθρο 45: Αναγνωρίζεται η «εθελοντική εργασία χωρίς ανταμοιβή» ως τρόπος ενίσχυσης της κομμουνιστικής συνείδησης του λαού.
Άρθρο 53: Το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και η ελευθεροτυπία «πρέπει να συμμορφώνονται με τους σκοπούς της σοσιαλιστικής κοινωνίας». Στο ίδιο άρθρο: «Ο Τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και ο κινηματογράφος αποτελούν αποκλειστική ιδιοκτησία του Κράτους και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να περάσουν στην κυριότητα ιδιωτών». Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται η αντικειμενικότητα και η βιωσιμότητα των μέσων, που θα έλεγε κι ο Νίκος Παππάς.
Άρθρο 62: «Καμία από τις ελευθερίες που δίνονται στους πολίτες δεν μπορεί να εξασκηθεί εναντίον του Σοσιαλιστικού Κράτους και της απόφασης του κουβανικού λαού να χτίσει τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Οποιαδήποτε παραβίαση αυτής της αρχής τιμωρείται».
Οι νόμοι στην Κούβα: Το αρχιπέλαγος «Απαγορεύεται»
Το σύνταγμα, βέβαια, είναι ένα θεωρητικό κείμενο γενικών αρχών. Θέτει όμως τα πλαίσια άσκησης εξουσίας, που στην περίπτωση της Κούβας παραδίνεται ολοκληρωτικά στο Ένα Κόμμα, και αποκλείει εξ αρχής την οποιαδήποτε αμφισβήτηση του συστήματος που εκπορεύεται από αυτό, με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτός, είναι ο ορισμός της δικτατορίας.
Πάμε παρακάτω.
Άρθρο 144 περί «έλλειψης σεβασμού και προσβολής της αρχής» («desacato»):
Όποιος προσβάλλει ή συκοφαντεί, γραπτώς ή προφορικώς, την τιμή ενός κυβερνητικού στελέχους, υπαλλήλου ή οργάνου της τάξης, καταδικάζεται έως και σε ένα χρόνο φυλακή. Αν η προσβολή αφορά το πρόσωπο του προέδρου της χώρας ή άλλων υψηλά ιστάμενων, ο ένοχος πάει έως 3 χρόνια φυλακή.
Άρθρα 208 και 209 περί «συμμετοχής σε παράνομη συνεύρεση»: όποιος συμμετέχει καθ’ οιονδήποτε τρόπο σε συγκεντρώσεις ομάδων μη εγκεκριμένων από το κράτος τιμωρείται με φυλάκιση έως 3 μήνες, και ο διοργανωτής έως ένα χρόνο.
Άρθρο 207 περί «συνεύρεσης ατόμων με εγκληματικό σκοπό»: τιμωρεί με φυλάκιση μέχρι 3 χρόνια τη συνάντηση των ατόμων με «σκοπό την τέλεση αδικήματος» καθεαυτή, ακόμα κι αν δεν τελεστεί το αδίκημα. Δηλαδή, κομμένο και ραμμένο για να καλύψει νομικά τις εφόδους και προσαγωγές σε σπίτια και συναντήσεις αντιφρονούντων, οι οποίοι καταδικάζονται μόνο γιατί συναντήθηκαν, χωρίς να κάνουν τίποτα άλλο.
Η διαφορά από το προηγούμενο άρθρο είναι ότι οι ποινές εδώ είναι πολύ μεγαλύτερες.
Άρθρο 101 περί «προπαγάνδας του εχθρού»: χοντρικά, όποιος λέει ή γράφει πράγματα και διαδίδει ιδέες που μπορεί να θεωρηθεί ότι στρέφονται κατά «της κοινωνίας και του σοσιαλιστικού κράτους», άρα αυτομάτως εξυπηρετούν τα σχέδια του εχθρού (των ΗΠΑ) μπορεί να καταδικαστεί έως και σε 8 χρόνια φυλακή.
Στο ίδιο άρθρο, προβλέπεται καταδίκη έως 4 ετών για όποιον διαδίδει «ψεύτικες ειδήσεις» και «κακόβουλες προβλέψεις» (δηλαδή λέει πράγματα διαφορετικά από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης) και αν χρησιμοποιήσει για αυτό τον σκοπό κάποιο μαζικό μέσο (π.χ. ίντερνετ), η ποινή εκτοξεύεται στα 15 χρόνια.
Αρθρα 72-90 που ορίζουν την περίφημη “peligrosidad” (επικινδυνότητα):
οι αρχές έχουν δικαίωμα να αποφανθούν ότι ένας πολίτης έχει «ειδική τάση» προς τέλεση αδικημάτων με βάση την εκτίμηση της γενικής συμπεριφοράς του, εάν αυτή χαρακτηρίζεται «αντικοινωνική» και δεν συμβαδίζει με τις «σοσιαλιστικές ηθικές αξίες».
Προσοχή: Δεν χρειάζεται η τέλεση κάποιου αδικήματος, απλώς η διαπίστωση ότι έχει τέτοια «ροπή», που ενεργοποιεί την προληπτική σύλληψη του. Η τιμωρία για την «ροπή» είναι έως 4 χρόνια φυλάκιση. Από τα πιο συνηθισμένα όπλα του καθεστώτος κατά των αντιφρονούντων, γιατί δεν χρειάζεται καν ειδική έρευνα ή αποδείξεις.
Άρθρο 91, το άκρως επίφοβο άρθρο περί «Αδικημάτων ενάντια στην ανεξαρτησία ή την εθνική ακεραιότητα της χώρας»: Όποιος θεωρηθεί πως θέτει σε κίνδυνο την εθνική ανεξαρτησία της Κούβας ενεργώντας για λογαριασμό τρίτης χώρας (ΗΠΑ), τιμωρείται με φυλάκιση έως 20 ετών ή θάνατο. Το άρθρο έχει ενεργοποιηθεί αποκλειστικά για περιπτώσεις αντιφρονούντων, μια και κάθε δράση ενάντια στο καθεστώς ερμηνεύεται κατά βούληση (και) ως αδίκημα ενάντια στη χώρα προς όφελος των ΗΠΑ, και έχει επιφέρει εξοντωτικές ποινές σε αρκετούς επώνυμους αντικαθεστωτικούς ακτιβιστές.
Νόμος 88, η περίφημη “mordaza” (το φίμωτρο): όποιος Κουβανός συνεργαστεί με μέσα ενημέρωσης ή ραδιοτηλεοπτικά μέσα από το εξωτερικό ή δώσει πληροφορίες στα ξένα μέσα «που να είναι χρήσιμες στην πολιτική κατά της Κούβας» καταδικάζεται σε φυλάκιση έως 20 ετών, δήμευση όλων των υπαρχόντων του και πρόστιμο 100.000 πέσος (ο μέσος μισθός είναι γύρω στα 200). Αν δηλαδή μιλήσεις δημόσια στο εξωτερικό κατά του καθεστώτος, οι συνέπειες είναι συντριπτικές.
Άλλες ενδιαφέρουσες απαγορεύσεις που καθιστούν ακόμα πιο ασφυκτικό τον έλεγχο του κράτους πάνω στην κοινωνία και τους πολίτες, και ώρες-ώρες μοιάζουν σχεδόν κωμικές (και τραγικές μαζί):
Στην Κούβα μέχρι το 2013 απαγορευόταν η έξοδος από τη χώρα χωρίς κρατική άδεια.
Τώρα πια ένας Κουβανός δεν χρειάζεται άδεια για να ταξιδέψει, αλλά χρειάζεται άδεια για να κατοικήσει στο εξωτερικό. Ακολούθως, πρέπει εντός 2 ετών να επιστρέψει στην Κούβα. Αν δεν επιστρέψει μέσα σε αυτό το διάστημα και δεν του έχει δοθεί η ειδική άδεια από την κουβανική πρεσβεία της χώρας όπου ζει (την οποία η πρεσβεία μπορεί να αρνηθεί να παραχωρήσει, συχνά ανάλογα με το «πολιτικό προφίλ» του αιτούντος), ο Κουβανός πολίτης χάνει όλα του τα δικαιώματα στην Κούβα, μεταξύ αυτών το δικαίωμα στέγασης (αν είναι κάτοχος σπιτιού, χάνει το σπίτι του), περίθαλψης κ.λπ.
Σε αυτή την περίπτωση, ο Κουβανός δεν μπορεί να επιστρέψει πια στη χώρα του, παρά μόνο όταν (και αν) το κουβανικό κράτος αποφασίσει να του χορηγήσει εκ νέου άδεια. Το ότι είναι Κουβανός πολίτης δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.
- Απαγορεύεται η κατοχή διπλής υπηκοότητας. Αν ένας Κουβανός πάρει και δεύτερη υπηκοότητα (ζώντας σε άλλη χώρα), χάνει αυτομάτως την κουβανική.
- Απαγορεύεται η χρήση ίντερνετ από οικιακές συσκευές. Η πρόσβαση επιτρέπεται μόνο σε συγκεκριμένα σημεία (ξενοδοχεία, κάποιους πανεπιστημιακούς χώρους και κρατικά κτίρια) και, εκτός από τα ξενοδοχεία, η κυβέρνηση μπλοκάρει με «φίλτρα» τα sites με ειδησεογραφικό και πολιτικό περιεχόμενο. Τα κινητά δεν έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ πουθενά.
- Απαγορεύεται η σύσταση κάθε είδους σωματείου ή συλλόγου χωρίς την έγκριση του κράτους, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών κομμάτων και των ανεξάρτητων συνδικάτων.
- Απαγορεύεται η σύσταση εταιριών και η πρόσληψη υπαλλήλων από Κουβανούς πολίτες, καθώς και το άνοιγμα καταστημάτων.
- Απαγορεύεται η διαμονή Κουβανών από την επαρχία στην Αβάνα χωρίς άδεια. Οι πολίτες αυτοί θεωρούνται «παράνομοι μετανάστες» και αν συλληφθούν σε έλεγχο, τους επιβάλλεται πρόστιμο και κυριολεκτικώς απελαύνονται από την πρωτεύουσα με αστυνομική συνοδεία.
- Απαγορεύεται να φιλοξενηθεί πολίτης ξένης χώρας σε σπίτι Κουβανού χωρίς άδεια.
- Απαγορεύεται η κατοχή κάθε είδους ραδιοασυρμάτων, δορυφορικών κεραιών και ασυρμάτων μικροφώνων, καθώς και η πρόσβαση σε δορυφορική τηλεόραση.
- Απαγορεύεται η κυκλοφορία και διάδοση πληροφοριών που δεν έχουν πρώτα ελεγχθεί από το κράτος.
- Απαγορεύεται η διοργάνωση αθλητικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων χωρίς κρατική άδεια.
- Απαγορεύεται στην πράξη κάθε μορφή διαμαρτυρίας ή διαδήλωσης. Το αστείο είναι ότι το σύνταγμα τις επιτρέπει, αλλά οι αρχές συλλαμβάνουν τους κατά καιρούς διαμαρτυρόμενους επειδή «δεν διαμαρτύρονται σύμφωνα με τον τρόπο που ορίζει ο νόμος», παρότι δεν υπάρχει κανένας νόμος που να καθορίζει τη μορφή που πρέπει να έχει μία νόμιμη διαμαρτυρία.
Είπαμε, ζήτω η επανάσταση….
