Πριν από καμιά σαρανταριά χρόνια, ο σπουδαίος τραγουδοποιός Κώστας Τουρνάς, είχε γράψει κι ερμηνεύσει ένα τραγούδι που ήταν γροθιά στο στομάχι της κοινωνίας. Ήταν το «Αχιλλέας απ’ το Κάϊρο» και μιλούσε για ένα παιδί που ήταν ομοφυλόφιλο και τι περνούσε στο περιβάλλον του. Τραγούδι που γράφηκε για τον Γιώργο Μαρίνο, ενώ ο Μηνάς που αναφέρεται σ’ αυτό ήταν το ταίρι του, η δε Λέλα η …αδελφή του Τουρνά. Τραγούδι με θεματολογία ταμπού που κέρδισε τη μάχη με τον χρόνο και περιείχε μια εμπνευσμένη φράση «κλειδί»: «θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου»!!! Έλεγε το τραγούδι:
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
εδώ και χρόνια ζει στην Αθήνα
σ’ ένα υπόγειο σκοτεινό
γωνιακό κάπου στην Σίνα
Μαζί του ζει κάποιος Μηνάς
γι’ αυτούς τους δυο και τι δεν λένε
οι πιο σεμνοί της γειτονιάς
ξέρουν επίθετα που καίνε
Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
Ποτέ δε βγαίνουνε μαζί
κανείς δεν ξέρει πως περνάνε
υπόγεια κάνουνε ζωή
κι όλοι οι αργόσχολοι ρωτάνε
Η κυρά Λέλα η Σμυρνιά
στην αμαρτία λέει βουλιάζουν
και διώχνει τα μικρά παιδιά
όταν στο υπόγειο πλησιάζουν
Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
Τα βράδια απ’ έξω σαν περνάς
μια μουσική ακούς και γέλια
και στο υπόγειο αν κοιτάς
βλέπεις μια ολάνθιστη καμέλια
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
ας είναι χρόνια στην Αθήνα,
η μάνα του δεν τον ξεχνά
κι ας είναι απ’ τα παιδιά εκείνα…
Τα θυμήθηκα αυτά με αφορμή την είδηση ότι ένα 15χρονο αγόρι ξυλοκοπήθηκε άγρια από τον πατέρα (!!) και τον θείο του(!!) μόλις τους αποκάλυψε ότι είναι ομοφυλόφιλος! Οι …άντρακλες αυτές ούρλιαζαν στο παιδί καθώς το σάπιζαν στο ξύλο, ότι «εμείς δεν θέλουμε πουστάρες στην οικογένειά μας» κι άλλα παρόμοια λόγια … βαρβάτων και βαρβάρων ανδρών….
Το 15χρονο παιδί με σπασμένα κόκαλα κατάφερε κι έφτασε στην πλατεία του χωριού του και λιποθύμησε μέχρι να φτάσει το ασθενοφόρο από το «Χαμόγελο του παιδιού» για να το μεταφέρει σε νοσοκομείο.
Σοκαριστική ιστορία! Που κόβει την ανάσα! Που χαστουκίζει τη ζωή, τον πολιτισμό, που δολοφονεί ψυχές!
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει τέτοιος πατέρας-τέρας! Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει τόσο αρρωστημένο οικογενειακό περιβάλλον. Κι υποθέτω ότι δεν μπορεί να μετρηθεί ο πόνος αυτού του 15χρονου εφήβου. Όχι μόνο στο σώμα, μα κυρίως στην ψυχή του, στην προσωπικότητά του, στην αξιοπρέπειά του, στην υπόλοιπη ζωή του. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν γονείς που θεωρούν ότι αν τα παιδιά τους γεννηθούν ή επιλέξουν να είναι ομοφυλόφιλα, θεωρούν ότι πήγαν στην άλλη μεριά του φεγγαριού. Και τα σαπίζουν στο ξύλο για ν’ αλλάξουν ή για να θυμούνται όλη τους τη ζωή.
Είναι κάτι παιδιά, που δεν γίνονται άντρες, θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου!
Σκέφτομαι πόση δουλειά έχουμε ακόμη ως κοινωνία. Πόση δουλειά για να μη ξυλοκοπούμε και σκοτώνουμε γυναίκες που θεωρούμε κτήματά μας, να μη σαπίζουμε στο ξύλο ανθρώπους που επιλέγουν να ζουν διαφορετικά από εμάς, να μη δικαιολογούμε τα κτήνη που κακοποιούν σώματα και ψυχές…
Σκέφτομαι κι αυτούς τους βουλευτές που ξεσηκώθηκαν επειδή ο Μητσοτάκης θεσμοθέτησε τον γάμο των ομοφύλων, επειδή τους έκλεψαν, είπαν, ψήφους οι ακροδεξιοί!
Δηλαδή; Πρέπει να γίνουμε ακροδεξιοί;
Ένιωσαν άραγε τη γροθιά στο στομάχι τους από το σάπισμα στο ξύλο του 15χρονου; Περνάει από το μυαλό τους, ότι μπορεί να είναι ακόμη και ηθικοί αυτουργοί της τραγωδίας του; Τους έχει πει ποτέ κάποιος ότι η αποδοχή κι ο σεβασμός της επιλογής του καθενός, αποτελεί την κορωνίδα του πολιτισμού;
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω ότι …κατανοούν. Όπως αυτός ο μητροπολίτης του Πειραιά (και πολλοί συνάδελφοί του) με τα συνεχή ομοφοβικά ξεσπάσματα, λες κι οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι πλάσματα Του Θεού! Πώς να νιώθει τώρα άραγε; Πώς να νιώθουν άραγε αυτός ο πατέρας κι ο θείος που είναι σχεδόν βέβαιο ότι αδυνατούν να κατανοήσουν τι έκαναν… Πώς να το καταλάβουν; Τι ξέρουν από πολιτισμό; Το μόνο που ξέρουν είναι η κλασσική ατάκα … «το δικό μου παιδί δεν θα γίνει παλιαδελφή»….
Ναι, δεν μπορεί παρά να είμαστε δίπλα στον 15χρονο «Αχιλλέα απ’ το Κάιρο»!
Ναι, δίπλα σε κάθε άνθρωπο που επιλέγει πώς θα ζήσει τη ζωή του.
