Από τα χρόνια που με συνθήματα ο Ανδρέας Παπανδρέου επιχείρησε – και κατάφερε- ν’ απευθυνθεί στο συναίσθημα και στο θυμικό της κοινωνίας, διαμορφώθηκε στη χώρα μας μια κουλτούρα πέριξ της ήσσονος προσπάθειας.
Με χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους που ερωτεύθηκαν τη βολή τους (στο δημόσιο φυσικά) και τις απολαβές με δανεικά. Ανθρώπους της αυταπάτης που στήριξαν –ακόμη το κάνουν- την συντήρηση, τη στασιμότητα, μίσησαν –και μισούν- οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, απεχθάνονται την αξιολόγησή τους και αντιστέκονται σε οτιδήποτε μπορεί ν’ απειλήσει τη νιρβάνα τους.
Αυτό ήταν το ΠαΣοΚ του Ανδρέα, του Κουτσόγιωργα, του Ευάγγελου Γιαννόπουλου, του Άκη, του «αυριανισμού». Με λάφυρο το κράτος εκμαύλισαν συνειδήσεις, θέριεψαν το πελατειακό σύστημα, δημιούργησαν ολόκληρη πολιτική κουλτούρα με μπροστάρηδες τους ίδιους, τους συνδικαλιστές και μεγάλα κρατικοδίαιτα τμήματα της κοινωνίας κι επιχειρηματικές ελίτ.
Κι όχι μόνο αυτά. Αυτό το ΠαΣοΚ, διακατεχόμενο από αντιευρωπαϊκά ή αντιδυτικά σύνδρομα (εξ αιτίας της ρητορικής του Ανδρέα), έγινε η αιτία που η Ελλάδα έμεινε στάσιμη, καταχρεώθηκε και δεν μπόρεσε να εκμεταλλευθεί τις μεγάλες ευκαιρίες που προσέφερε η ΕΟΚ και η μετέπειτα μετεξέλιξή της Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή την πολιτική κουλτούρα το ΠαΣοΚ την μπόλιασε στους πόρους της κοινωνίας. Κι έχει καταστεί συνήθεια, είτε ως αναγκαίο κακό είτε ως επιλογή.
Μια πολιτική κουλτούρα που είναι στάση ζωής για πολλούς –κυρίως κρατικοσυντηρούμενους- και επηρεάζει τον τρόπο κατανόησης του παγκόσμιου γίγνεσθαι που τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητητες. Μια πολιτική κουλτούρα που σε τελική ανάλυση απλώνεται και ως αισθητική, ταυτίζεται με καθεστωτικές αντιλήψεις και αντί να προαγάγει ή να προβάλλει στην πράξη έννοιες όπως η κοινωνική αλληλεγγύη, την εξισώνει προς τα κάτω.
Μια πολιτική κουλτούρα η οποία στηρίζεται στο βαθύ και αρραγές σύμπλεγμα για οτιδήποτε ξεχωρίζει και επιτυγχάνει.
Αυτό το ΠαΣοΚ, δεν είχε κανένα πρόβλημα να μεταπηδήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, μόλις ένιωσε ότι διακυβεύονται οι «κατακτήσεις» του από τον αναγκαστικό εξορθολογισμό της πολιτικής και οικονομικής ζωής, εξ αιτίας της κρίσης.
Αυτό το «ΣΥΡΙΖΑ – ΠαΣοΚ», σήμερα έχει φορέσει την Αριστερή προβιά, αυτοαποκαλείται ….προοδευτικό και καταδυναστεύει και πάλι την χώρα.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν και πότε αυτός ο τόπος θα μπορέσει να δει χωρίς αυταπάτες, ουτοπίες και βολεμένους την απτή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που απαιτεί να γίνουμε κανονικό κράτος, με κανονικές δομές και κανονική ευρωπαϊκή κουλτούρα.
Πότε θα πετάξουμε το … ΠαΣοΚ που κυβερνά με διάφορες προβιές; Πότε ως κανονικό, πότε ως συντήρηση (ναι, ναι και στη Νέα Δημοκρατία υπάρχει μπόλικο… ΠαΣοΚ), πότε ως Αριστερά;
Πότε θα σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας;
Πότε θα προχωρήσουμε μπροστά, όπως έκαναν και κάνουν τόσοι λαοί στην Ευρώπη;
Πότε θα φτιάξουμε μια νέα Ελλάδα; Με Δικαιοσύνη, με αρχές, με θεσμούς που λειτουργούν, με σύγχρονη Παιδεία, με υγιή υγεία, με μικρή κρατική παρέμβαση στο επιχειρείν, με απλό και κατανοητό φορολογικό σύστημα, με πρόνοια για τους πραγματικά ανήμπορους;
Πότε θα στείλουμε στον διάβολο τον λαϊκισμό για να μη καταπιεί κι άλλο την Ελλάδα;
Πότε θα τελειώσουμε με την πολιτική κουλτούρα του ΠαΣοΚ; Την φυγόπονη στα δύσκολα που συστηματικά γεννά κόλακες και αρέσκεται σε χειροκροτήματα λόγων που εξιτάρουν τα κατώτερα ένστικτα της κοινωνίας;
Ίσως αυτό πρέπει να είναι ο κυρίαρχος στόχος της υγιούς κοινωνίας κι όχι πως και πότε θα πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ…
