Αυτή η ιστορία με την αθλήτρια της Αλγερίας με τα αμφιλεγόμενα χρωματοσώματα, εκτός από το θέμα που άνοιξε πάλι για την αυστηρότητα ή όχι των εξετάσεων που γίνονται αναφορικά με την κατάταξη φύλου, έφερε στην επικαιρότητα και το χρόνιο ερώτημα/απορία: Γιατί πρέπει να υπάρχουν στους Ολυμπιακούς αγώνες «αθλήματα» βαρβαρότητας; Αθλήματα με βία, ξύλο, μπουνιές ή ότι άλλο απαιτείται για γεμίσουν αίματα τα πρόσωπα των «αθλητών»;
Ξέρω, θα εμφανιστούν και πάλι υπερασπιστές της ύπαρξης των αγωνισμάτων, όπως εμφανίζονται κάθε λίγο και λιγάκι υπερασπιστές διάφορων απίθανων «αθλημάτων» που λαμβάνουν εισιτήρια συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες.
Ξέρω επίσης ότι στα social media θα εμφανιστούν οι ίδιοι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί που κονιορτοποιούν προσωπικότητες και σκέψεις που δεν είναι ίδιες με τις δικές τους.
Μα δεν καταλαβαίνω –συμπαθάτε με- τι σόι αθλητισμός είναι αυτός που νικητής ανακηρύσσεται εκείνος που θα δείρει πιο πολύ τον αντίπαλό του. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με μυαλό, ούτε με τακτική, ούτε με στρατηγική. Μπορεί να υπάρχουν κι αυτά, αλλά το πρώτιστο είναι οι μπουνιές! Είναι η εικόνα δυο ανθρώπων που ο ένας κτυπάει τον άλλον!! Ο νικητής συνήθως θα μείνει ματωμένος στο ρινγκ κι ο άλλος θα χοροπηδάει ενθουσιασμένος υπό τους αλαλαγμούς τους δικούς του και του πολεμοχαρούς πλήθους. Είναι αθλητισμός αυτό; Περιποιεί αυτό τιμή για κάποιον; Σε τελική ανάλυση το αγώνισμα της πυγμαχίας στους Ολυμπιακούς αγώνες των αρχαίων Ελλήνων είχε τελείως διαφορετική οπτική γωνία ύπαρξης, αφού εκεί αγωνίζονταν οι καλύτεροι πολεμιστές των συμμετεχόντων πόλεων. Όπως και στο εξίσου βάρβαρο (με τα σημερινά δεδομένα) «αγώνισμα» του παγκρατίου!
Βλέπω με ευχαρίστηση τις αντιδράσεις εκείνων που δεν θέλουν να αποσυρθεί η πυγμαχία από τους Ολυμπιακούς αγώνες, όπως θα γίνει μετά το Παρίσι.
Όμως, δυστυχώς, η απόσυρση της πυγμαχίας δεν συμβαίνει επειδή παράγει βία, αλλά επειδή η ΔΟΕ αντιπαρατίθεται με την παγκόσμια ομοσπονδία πυγμαχίας, για ζητήματα παρόμοια με αυτά της Αλγερινής αθλήτριας. Όπως αντιπαρατίθεται για τους ίδιους λόγους με την Άρση Βαρών, που επίσης αποσύρεται ως άθλημα.
Αλήθεια τι θα κάνει η ΔΟΕ αν η Αλγερινή αθλήτρια ή κάποια με παρόμοια γενετικά χαρακτηριστικά, εμφανιστεί στον στίβο, στην κολύμβηση ή στο βόλεϊ; Θα αποκλείσει τις ομοσπονδίες τους και τα αθλήματα;
Ενώ αν είχε απορρίψει την πυγμαχία λόγω αποστροφής στη βία και έλλειψης αθλητικής άμιλλας, όλα θα ήταν καλύτερα.
Ας γίνει πράξη λοιπόν το κίνημα που δεν επιθυμεί «αγωνίσματα» βίας στους Ολυμπιακούς αγώνες. Αν θέλουν να υπάρχουν, ας το κάνουν με δικές τους διοργανώσεις (όπως γίνεται άλλωστε με ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα) αλλά μακριά από τους Ολυμπιακούς αγώνες…
