Όταν κάποιος άνθρωπος εγκαταλείψει τα εγκόσμια συνηθίζουμε να λέμε για αναντικατάστατη απουσία. Συνήθως ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων. Μια τέτοια περίπτωση αναντικατάστατης περσόνας, είναι η εκλιπούσα Μαρίνα- Λαμπράκη Πλάκα. Εμβληματική διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης.
Αν η ζωή δεν έκρυβε αυτή τη δυσάρεστη έκπληξη, η Μαρίνα Λαμπράκη- Πλάκα θα έδινε σήμερα συνέντευξη Τύπου, όπου θα εξήγγειλε την αναμενόμενη έκθεση για τον Κ. Παρθένη στην Εθνική Πινακοθήκη.
Η φυγή της, στερεί τη χώρα από μια υπέροχη και γλυκιά προσωπικότητα που ήταν και θα μείνει αναντικατάστατη. Στερεί και τους νέους στους οποίους είχε αδυναμία, την δυνατότητα της απλής και προσιτής ενημέρωσης/μόρφωσης περί των εικαστικών και του πολιτισμού γενικότερα.
Η Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα έκανε φίλους με όλους τους Έλληνες τους Έλληνες ζωγράφους, μας σύστησε εξαιρετικούς νέους από το εξωτερικό, ενώ ήταν ο άνθρωπος που έκανε την Εθνική Πινακοθήκη ένα μουσείο που όλοι είχαν σκοπό να επισκεφθούν ή επισκέπτονταν. Ειδικά στο νέο εξαιρετικό της κτίριο.
Ονειρευόταν να καταστήσει τη νέα Εθνική Πινακοθήκη ως προορισμό διεθνούς τουρισμού, σε συνδυασμό με την Ακρόπολη και τα ιστορικά μνημεία της Αθήνας και της Ελλάδας. Κι η ίδια, παρ’ ότι είχε δεχθεί συνεχείς προτάσεις από τη ΝΔ και το ΠαΣοΚ να τοποθετηθεί σε εκλόγιμες θέσεις των ψηφοδελτίων Επικρατείας, είχε αρνηθεί επικαλούμενη την Εθνική Πινακοθήκη. Στην οποία την είχε τοποθετήσει με προσωπική του παρέμβαση ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, το 1992. Κι η ίδια ταυτίστηκε με την Εθνική Πινακοθήκη και τον Πολιτισμό όσο ουδείς υπουργός Πολιτισμού σ’ αυτά τα χρόνια που ηγήθηκε αυτής.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι υπήρξε η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, γεγονός που «έσπασε» κατεστημένα πλήρη με τη μούχλα της συντήρησης. Όπως κι ότι το μόνο γεγονός που έδειξε να τη λυγίζει ήταν η κλοπή του Πικάσο. Ανέπνευσε βαθιά όταν βρέθηκε.
Είχαμε συζητήσει πολλές φορές στο ραδιόφωνο, ήταν γοητευτικός, σαγηνευτικός άνθρωπος. Όμως εκείνες που έμειναν στην ιστορία και δεν θα επαναληφθούν, είναι η συναρπαστικότητα των ξεναγήσεών της. Ήταν ως να μπαίνεις σε εκκλησία και να σταυροκοπιέσαι με κατάνυξη, κρατώντας κερί! Χιλιάδες άνθρωποι είδαν την τέχνη με άλλο μάτι εξ αιτίας αυτών των ξεναγήσεων. Κι άλλοι τόσοι απέκτησαν έργα με τη δική της ματιά.
Το υπουργείο Πολιτισμού, η κυβέρνηση, μα και οι στρατιές των νεοελλήνων που μυήθηκαν στη ζωγραφική από εκείνη, της οφείλουν ένα και μόνο: Άγαλμα έξω από την Εθνική Πινακοθήκη! Κι αιώνια θύμηση.
