Ολέθριες οι πρόσφατες πυρκαγιές που έπληξαν την πατρίδα μας, πολλές από τις οποίες μαίνονται ακόμα… Πάνω από 1 εκατομμύριο (ναι, 1 εκατομμύριο!) στρέμματα ελληνικής γης μετατράπηκαν σε στάχτες! Πανέμορφες, μέχρι πριν από λίγες μέρες, περιοχές της Ελλάδας θυμίζουν τώρα “κρανίου τόπο”.
Κι όσο για την αύξηση των πυρκαγιών, σε σχέση με πέρσι, κι εδώ η στατιστική είναι αμείλικτη: + 336% αυξήθηκαν οι καμένες εκτάσεις το καλοκαίρι του 2021 -που, προσοχή, δεν έχει τελειώσει ακόμα- σε σχέση με εκείνο του 2020. Πώς να περιγράψεις μια τέτοια καταστροφή, τα λόγια είναι λίγα για κάτι τέτοιο…
Και τώρα, τι; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που βασανίζει κάθε ευσυνείδητο άνθρωπο που ζει σ’ αυτή τη χώρα, αλλά κυρίως τους κατοίκους των πληγέντων περιοχών, οι οποίοι μέσα σε ελάχιστο χρόνο είδαν το βιός τους να χάνεται, όλα όσα με τόσο κόπο έχτισαν να σκορπίζονται -χωρίς υπερβολή- στους πέντε ανέμους της συμφοράς… Γιατί τώρα το διακύβευμα πρέπει να είναι, τόσο για την επίσημη Πολιτεία όσο και για την τοπική Αυτοδιοίκηση, ένα και μοναδικό: η ανασυγκρότηση των καμένων, με έμφαση βασικά στην αναδάσωση των περιοχών αυτών και στην ανακούφιση των ανθρώπων που έχασαν σπίτια και περιουσίες.
Βέβαια, το αρμόδιο Υπουργείο υποσχέθηκε ότι θα βρει “άμεσες λύσεις” και θα λάβει “μέτρα στήριξης” των πληγέντων. Μακάρι να τα εννοεί όλα αυτά, γιατί οι πληγέντες του 2007, ξέρετε εκείνοι στον νομό Ηλείας που βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη στον δρόμο, ακόμα περιμένουν την “έκτακτη” -κατά τα άλλα- οικονομική ενίσχυση που είχε υποσχεθεί η τότε Κυβέρνηση! Η οποία κατά μία διαβολική σύμπτωση ανήκε στο ίδιο με σήμερα κυβερνών κόμμα… Αν αυτό, φυσικά, λέει κάτι σε κάποιους.
Η ιστορική εμπειρία, λοιπόν, μας διδάσκει ότι δεν έχουμε να περιμένουμε και πολλά από ένα κράτος που έχει δείξει κατά καιρούς ανείπωτη αδιαφορία και αναλγησία σε όλες τις ευπαθείς ομάδες Ελλήνων, από τα ΑμεΑ και τους ευρισκόμενους κάτω από τα όρια της φτώχειας συμπολίτες μας μέχρι τους άστεγους και τους πληγέντες των πυρκαγιών. Πρέπει, επομένως, να λειτουργήσει σ’ αυτή την περίπτωση η λεγόμενη κοινωνία των πολιτών, των Ελλήνων πολιτών, που νοιάζονται πάνω και πέρα απ’ όλα για τον άνθρωπο, για τον Συνέλληνα, για την πατρίδα! Αυτή θα είναι η ελληνική απάντηση στη μεγάλη περιβαλλοντική κρίση που βιώνουμε και η έμπρακτη λύση στα τεράστια προβλήματα που προέκυψαν μέσα από τις φωτιές για αμέτρητους συνανθρώπους μας.
Εδώ και τώρα, να δώσουμε κίνητρα για τη στήριξη των περιοχών που κάηκαν και για τους κατοίκους τους. Κίνητρα όχι μόνο ηθικής συμπαράστασης (που βεβαίως κι αυτή χρειάζεται σε τόσο δύσκολες ώρες), αλλά πρώτα απ’ όλα οικονομικού χαρακτήρα, που να προσδώσουν την απαραίτητη δυναμική της ανασυγκρότησης που λέγαμε. Γιατί το να προσφέρεις ένα πιάτο φαΐ ή ένα ποτήρι νερό στον άνθρωπο που έχασε τα πάντα, είναι ασφαλώς μια κίνηση ανθρωπιάς. Δεν είναι όμως το παν! Χρειάζεται να αποδείξουμε με μια σειρά πράξεων ότι στεκόμαστε δίπλα στους χειμαζόμενους συμπολίτες μας.
Η πολύπαθη Εύβοια, αλλά και κοντά σ’ αυτήν η Ηλεία, η Αρκαδία, η Μάνη κι η Μεσσηνία, καθώς και τόσες άλλες περιοχές της χώρας, έχουν την ανάγκη της άμεσης αρωγής όλων μας, εδώ και τώρα! Μετά την κατάσβεση των πυρκαγιών, πάνω στα αποκαΐδια, θα φανεί ο ανθρωπισμός κι ο πατριωτισμός μας. Τότε που τα σπίτια τα οποία έγιναν παρανάλωμα του πυρός θα χρειάζονται άμεση επισκευή, και σε πολλές περιπτώσεις χτίσιμο εξ αρχής. Όπως, ακόμα, επισκευές θα χρειάζονται και τα δίκτυα κοινής ωφελείας αυτών των περιοχών, εκείνο που λέμε υποδομές, χωρίς τις οποίες δεν νοείται η σύγχρονη ζωή. Γιατί, αυτό τώρα προέχει: να μην χαθεί η ζωή στην ελληνική ύπαιθρο, στα χωριά μας που κατακάηκαν από την πρόσφατη λαίλαπα!
Η βοήθεια στους πληγέντες συνανθρώπους μας δεν εξαντλείται μόνο στην άμεση καταγραφή των ζημιών και στις αποζημιώσεις. Ναι, είναι κι αυτά. Είναι όμως και πολλά άλλα, τα οποία ξεπερνούν το σήμερα και πηγαίνουν βαθιά μέσα σε χρόνο μέλλοντα, αποτελώντας μία διαρκή εστία πραγματικής ανάπτυξης γι’ αυτές τις περιοχές. Έτσι που οι κάτοικοί τους να πάρουν πίσω τις ζωές τους, να μην ξενιτευτούν από τον τόπο τους, να αφήσουν οριστικά πίσω το κακό που τους βρήκε.
Αλληλεγγύη σε όσους δεινοπάθησαν δεν είναι μόνο η έκφραση της λύπης και της συμπάθειάς μας, τα φιλικά χτυπήματα στον ώμο. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Όπως για παράδειγμα, να πάμε εκεί, ειδικά όσοι διαμένουμε σε σχετικά κοντινές περιοχές, και να κάνουμε μια εκδρομή, να έρθουμε σε άμεση επαφή με τις ρίζες μας. Να στηρίξουμε, ηθικά και υλικά, την προσπάθεια αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι παλεύουν να ξαναγεννηθούν μέσα από την τέφρα. Να κάνουμε εκεί διακοπές -πρόκειται για τοπία απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς και πολύ μεγάλης ιστορικής αξίας-, έτσι ώστε να δείξουμε ότι δεν τους ξεχάσαμε, ότι θα είμαστε πάντα στο πλάι τους. Να δώσουμε σιγά σιγά κίνητρα ανάδειξης της πρωτογενούς παραγωγής αυτών των περιοχών, αγοράζοντας και προωθώντας τα τοπικά προϊόντα. Ναι, αυτή είναι η κοινωνία της αλληλεγγύης!
Μια και ο λόγος για πρωτογενή παραγωγή και ανάπτυξη… Τα μέρη που κάηκαν είναι πλούσια σε καρπούς και προϊόντα της ελληνικής γης, που όμως πρέπει να δουλευτούν για να αποδώσουν στις δύσκολες συνθήκες που ορίζει σήμερα η παγκοσμιοποίηση! Και εδώ είναι το χρέος της οργανωμένης Πολιτείας και όλων μας. Να δώσουμε το μέγα κίνητρο σ’ αυτούς τους ανθρώπους, όχι μόνο να ξαναχτίσουν τον τόπο τους μέσα απ’ τα καμένα, αλλά και να καταστούν η “ατμομηχανή” της αναγέννησης της ελληνικής οικονομίας! Μέσα από τον πρωτογενή τομέα, μέσα από την τοπική ανάπτυξη. Για το ξαναγέννημα της ελληνικής επαρχίας και όλης της Ελλάδας, για να λειτουργήσει το πρόσφατο κακό που μας βρήκε με τις φωτιές αφυπνιστικά: να ξυπνήσει τις δυνατότητες του Έλληνα, που είναι άπειρες.
Οι πυρόπληκτες περιοχές και οι άνθρωποι που είναι μ’ αυτές δεμένοι έχουν σήμερα την ανάγκη όλων μας. Η στήριξή τους είναι όχι δικαίωμα, αλλά υποχρέωσή μας. Ας αφήσουμε, συνεπώς, τα λόγια -όσο ωραία κι αν είναι αυτά- και να κάνουμε πράξη όλα όσα είναι απαραίτητα για την ανάσταση αυτών των ανθρώπων και των περιοχών που κάηκαν! Για να δείξουμε πως μπορούμε και μέσα από τον όλεθρο και τη συντριβή να αναζωογονήσουμε την πατρίδα μας και να τα καταφέρουμε! Το έχουμε τόσες και τόσες φορές αποδείξει, ας το αποδείξουμε και τώρα.
Αναστασία-Αικατερίνη Αλεξοπούλου
