Το έχουμε ξαναπεί. Η Σοφία Μπεκατώρου έδειξε τον δρόμο κι όσα ακολούθησαν κι ακολουθήσουν θα κάνουν τη λέξη κι έννοια «τσουνάμι» ν’ αποδεικνύεται ανεπαρκής. Τα στόματα ανοίγουν, μηνύσεις βγαίνουν από παλιά συρτάρια ή κατατίθενται νέες και πρόσωπα –ειδικά από τον χώρο του Πολιτισμού- που συντρόφευαν τηλεοπτικά ή θεατρικά ή με οιονδήποτε άλλο τρόπο τους νεοέλληνες, αποδεικνύονται τέρατα!
Η αλήθεια είναι τα θύματα βρήκαν καταφύγιο στα ΜΜΕ και συμπαράσταση από την κυβέρνηση και τη Δικαιοσύνη. Ακόμη κι ελαφρές εκπομπές της τηλεόρασης, έδειξαν σε γενικές γραμμές υπευθυνότητα και ξύπνησαν συνειδήσεις. Κι αυτό είναι μόνο όφελος για τη δημοσιογραφία που συστηματικά «ακούει» τόσα και τόσα… Όχι ότι όσα «ακούει» η δημοσιογραφία είναι αδικαιολόγητα ή αναιτιολόγητα, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν έχει εκείνη την ευθύνη για όλα τα δεινά του κόσμου.
Τώρα λοιπόν, η δημοσιογραφία έχει τη μεγάλη της στιγμή. Δεν εννοώ φυσικά τη δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας, της παραφωνίας ή των κάθε είδους εκβιασμών, αλλά τη δημοσιογραφία της υπευθυνότητας, της εποικοδομητικής κριτικής και της ανάλυσης. Κι αυτή η στιγμή της δημοσιογραφίας οφείλει να προστατέψει το ελληνικό #MeToo. Να σώσει το ελληνικό #MeToo από τους μακελάρηδες των αισχρών πρωτοσέλιδων και του πολιτικού – κομματικού κιτρινισμού που συνοδεύεται από Αριστερές υστερίες και τσιρίδες. Να το σώσει και από τους διάφορους μαϊντανούς που αναζητούν λίγη δημοσιότητα στην ξεχασμένη καλλιτεχνική ανυπαρξία τους και βγαίνουν με δηλώσεις του τύπου «ήξερα αλλά δεν είχε αποδείξεις». Τότε σκασμός! Κυριολεκτικά σκασμός! Αφού δεν μιλήσατε εσείς που ξέρατε, τότε τι στα κομμάτια εγκαλείτε τη Μενδώνη που εξ ορισμού δεν ήξερε; Γιατί σε τελική ανάλυση έπρεπε να ξέρει εκείνο που οι ίδιοι γνώριζαν και δεν μιλούσαν;
Η δημοσιογραφία οφείλει και κάτι ακόμη: Να υπερασπίσει θύματα που «τρέμουν» τον θόρυβο και τα πρωτοσέλιδα. Πολλές φορές τα θύματα «βιάζονται» κι από αυτά και δη σε «πανελλήνια» μετάδοση ή γραφή. Ας τα κάνουμε να αισθανθούν ασφάλεια κι εμπιστοσύνη στην κοινωνία. Και κυρίως ας τα κάνει να αισθανθούν έτσι η Δικαιοσύνη μέσω των συνθηκών που θα δημιουργήσει πέριξ τους. Το ίδιο ακριβώς πρέπει να γίνει και για τους καταγγελλόμενους. Ας μην εκφυλίσουμε το ημέτερο #MeToo οι άνθρωποι που υποτίθεται κινούμαστε πέριξ της λεγόμενης τέταρτης εξουσίας…
Κι αν αυτά αποτελούν αναγκαία «πρέπει» της δημοσιογραφίας, τι να πούμε και για την πολιτική κάστα κι ειδικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Που καθιστούν το #MeToo πεδίο αισχρού κομματισμού και αντιπαράθεσης; Που ισχυρίζονται ότι ο Μητσοτάκης κι η Μενδώνη ήξεραν και συγκάλυπταν; Δεν καταλαβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα είχαν ευθύνη Μητσοτάκης και Μενδώνη αν κάλυπταν τον Λιγνάδη ενώ υπήρχαν επώνυμες καταγγελίες εναντίον του και προσφυγές στη Δικαιοσύνη; Συνέβη κάτι τέτοιο; Όχι! Άρα αερολογούν και χυδαιολογούν.
Ας αντιληφθούν έστω και την τελευταία στιγμή ότι δεν μπορούν να ξανακυβερνήσουν με παρόμοιες αντιδράσεις. Πολύ περισσότερο όταν στο σπίτι το κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί, ούτε όταν βγάζουν από τα μπαούλα το αραχνιασμένο και διάτρητο, πια, ηθικό τους πλεονέκτημα.
Έχω την αίσθηση ότι με την αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα στην υπόθεση «Λιγνάδη», έδειξε πεντακάθαρα στους πάντες ότι ξέμεινε από «όπλα» κι ότι πολιτικά τραβά την κατιούσα. Η κοινωνία θυμάται… Κι υπεύθυνα θα προασπίσει το ελληνικό #MeToo.
