Αν και βρίσκεται στην κυβέρνηση εδώ και οκτώ μήνες, δε μπόρεσε ακόμα να δομήσει μια αξιόπιστη και αποτελεσματική πολιτική
ικανή να αντιμετωπίσει το μεγάλο αυτό πρόβλημα και τις επιπτώσεις που έχει τόσο στον Έβρο και τα νησιά, όσο και σε ολόκληρη τη χώρα.
Συνεχείς υπαναχωρήσεις, αλληλοσυγκρουόμενες αποφάσεις εκθέτουν την χώρα, χάνοντας την αξιοπιστία της, ενώ παράλληλα δίνουν το έναυσμα για την εκδήλωση ακροδεξιών και φασιστικών πρακτικών από “υπερπατριώτες” που η ίδια ανέχεται. Ακόμα και ο νόμος τείνει να περάσει στα χέρια τους, με τη συγκρότηση ακόμα και ομάδων για το κυνήγι μεταναστών και προσφύγων, διεκδικώντας να υποκαταστήσουν αστυνομία και στρατό και όλα αυτά με την ανοχή της κυβέρνησης. Η ευθύνη αυτή ανήκει αποκλειστικά στο στρατό και τις δυνάμεις ασφαλείας και σε κανέναν άλλο, συνδυασμένη με την απαίτηση για σημαντική ενίσχυση από δυνάμεις της Frontex.
Τις ακραίες αυτές πρακτικές και αντιλήψεις συνεχίζει με κάθε τρόπο και ευκαιρία να “ενθαρρύνει” η κυβέρνηση με αναβίωση πρακτικών που έχουν πληγώσει την ιστορική μας μνήμη, όπως με την αναβίωση τόπων εξορίας για του πρόσφυγες. Και αναρωτιέται κανείς και μετά τι ;
Είναι προφανές ότι η χώρα δέχεται υφίσταται μια μεγάλη πίεση από την Τουρκία με αιχμή το μεταναστευτικό, με εμπνευστή και ενορχηστρωτή τον Ερντογάν, συνέπεια της αδιέξοδης πολιτικής του στη Συρία. Και έφτασε σε ακραίες συμπεριφορές με εργαλείο ξεριζωμένους ανθρώπους να προσπαθεί να εξυπηρετήσει όχι μόνο τους εκεί σκοπούς του, αλλά και τα γενικότερα σχέδια του για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Και αντί η χώρα μας να πρωταγωνιστήσει στην προσπάθεια αποκλιμάκωσης της κρίσης στη Συρία με τη διεκδίκηση της απομάκρυνσης των Τούρκων από εκεί, που είναι και η βασική αιτία της σημερινής κρίσης, αποδέχεται σιωπηρά την όλη κατάσταση. Και πως αλλιώς μπορεί να εκληφθεί αυτή η σιωπή, παρά ως η σιωπηρή νομιμοποίηση ενός στρατού κατοχής, όταν μάλιστα σε κάθε ευκαιρία στηλιτεύουμε και ορθά την αντίστοιχη πρακτική της Τουρκίας στην Κύπρο.
Και όχι μόνο αυτό. Δε διεκδικεί την μεταφορά προσφύγων σε άλλες χώρες της ΕΕ, επαφιόμενη στην καλή θέληση τους που από ότι φαίνεται δεν υπάρχει. Αδυνατεί να αναδείξει το γεγονός ότι το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό και όχι ελληνοτουρκικό και αρκείται σε διμερείς και χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα επαφές. Οφείλει να απαιτήσει τη σύγκλιση συνόδου κορυφής όπου θα ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα και κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας για την όλη στάση της και για το γεγονός της διάλυσης της συμφωνίας με υπαιτιότητα της. Να απαιτήσει τη διάθεση ευρωπαϊκών κονδυλίων για τη δημιουργία ανοικτών κέντρων φιλοξενίας για την αποσυμφόρηση των νησιών μας.
Και βέβαια είναι αυτονόητο το κλείσιμο των συνόρων σε μια τέτοια κατάσταση για να τα διαφυλάξουμε. Αλλά και στην περίπτωση αυτή δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον τυχοδιωκτισμό του Ερντογάν, ως άλλοθι για την σκλήρυνση της δικής μας στάσης απέναντι στους πρόσφυγες. Η άρνηση της διευκόλυνσης τους σε μια σειρά θεμάτων που αντιμετωπίζουν, απλά τους ωθεί σε ακόμα μεγαλύτερη περιθωριοποίηση τους με ότι αρνητικό αυτή συνεπάγεται. Αντί να ακολουθήσουμε μια πολιτική ενσωμάτωσης τους, επιτείνουμε το προβλήματά τους, αρνούμενοι ακόμα και τα βασικά δικαιώματα τους που πηγάζουν από διεθνείς συνθήκες.
Επιτέλους ας αποδεσμευτεί η κυβέρνηση από τα ακροδεξιά βαρίδια που την εγκλωβίζουν σε αδιέξοδες πολιτικές, που αν και ικανοποιούν ένα στείρο εθνικισμό στο σήμερα, θα τις πληρώσουμε πολύ ακριβά αύριο. Ας ζητήσει τη συνεργασία και των άλλων κομμάτων με τη σύγκληση συμβουλίου αρχηγών κομμάτων και εκεί ο καθένας θα αναλάβει το βάρος και την ευθύνη που του αναλογεί.
