Βγήκε τελικά η Ελλάδα και η Πορτογαλία από τα Μνημόνια και τη λιτότητα;
Η Ευρωπαϊκή ‘Προοδευτική Συμμαχία’ πιστή στις μνημονιακές δεσμεύσεις και το δόγμα της λιτότητας
Με παραίτηση απειλεί ο Αντόνιο Κόστα εφόσον το Κοινοβούλιο υπερψηφίσει αυξήσεις στους μισθούς των εκπαιδευτικών
Σχόλιο Νίκου Χουντή, υποψήφιου ευρωβουλευτή με τη «Λαϊκή Ενότητα-Μέτωπο Ανατροπής»
Βγήκε τελικά η Ελλάδα και η Πορτογαλία από τα Μνημόνια και τη λιτότητα; Όχι, απαντάει ο Πορτογάλος Πρωθυπουργός, Αντόνιο Κόστα, απειλώντας παράλληλα το Κοινοβούλιο με παραίτηση της κυβέρνησής του, σε περίπτωση που υπερψηφιστεί νόμος με τον οποίο αυξάνονται οι μισθοί των εκπαιδευτικών.
Πιο συγκεκριμένα, την Πέμπτη 2 Μαΐου, η Επιτροπή Εκπαίδευσης του Πορτογαλικού Κοινοβουλίου υπερψήφισε σχέδιο νόμου με το οποίο ξεπαγώνουν οι μισθοί των εκπαιδευτικών, που έχουν μείνει καθηλωμένοι από την εποχή του Μνημονίου, προκαλώντας την οργή της ‘σοσιαλιστικής’ κυβέρνησης του Αντόνιο Κόστα, που παραμένει πιστή στο δόγμα της λιτότητας και υπερασπίζεται μέχρι τέλους τις δεσμεύσεις των Μνημονίων.
Με αφορμή τις εξελίξεις στην Πορτογαλία, ο υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη «Λαϊκή Ενότητα – Μέτωπο Ανατροπής», Νίκος Χουντής, έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Η ‘σοσιαλιστική’ κυβέρνηση της Πορτογαλίας, που για τον κ. Τσίπρα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για την Ευρώπη και βασικό συντελεστή της ευρωπαϊκής ‘προοδευτικής συμμαχίας’, έδειξε χτες το πραγματικό της πρόσωπο.
Χωρίς κανένα ίχνος πολιτικής ντροπής, ο Πορτογάλος Πρωθυπουργός, Αντόνιο Κόστα, απείλησε με παραίτηση εφόσον υπερψηφιστεί από το Κοινοβούλιο νόμος που οδηγεί σε αυξήσεις μισθών εκπαιδευτικών, οι οποίοι έχουν μείνει παγωμένοι εδώ και χρόνια, από την εποχή του Μνημονίου.
Για τον κ. Κόστα, το σημαντικότερο δεν είναι οι ζωές των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων, αλλά η ‘αξιοπιστία’ της πορτογαλικής δημοσιονομικής πολιτικής στα μάτια των αγορών.
Με αυτό τον τρόπο αποδεικνύει ότι οι πολιτικές που υπηρετεί η λεγόμενη ‘προοδευτική συμμαχία’ στην Ευρώπη δεν είναι άλλη από την πολιτική της λιτότητας, της δημοσιονομικής πειθαρχίας και του νεοφιλελευθερισμού.
Αυτή είναι η κανονικότητα του ασφυκτικού πλαισίου της Ευρωζώνης, που στην περίπτωση της Ελλάδας, μεταφράζεται σε υπερ-πλεονάσματα βασισμένα σε περικοπές δαπανών σε Υγεία και Παιδεία, ώστε να ισχυροποιηθεί η ‘αξιοπιστία’ της δημοσιονομικής πολιτικής.
Ας μην έχει, πλέον, καμία αυταπάτη ο ελληνικός λαός ότι τα κόμματα που υπηρετούν τη λογική εξόδου από τα μνημόνια με ύφεση και δημοσιονομικές δεσμεύσεις, εφαρμόζουν τελικά τις ίδιες αντιλαϊκές πολιτικές».
