Πριν από πέντε μήνες μπήκα εκτάκτως στο νοσοκομείο για μια εγχείρηση. Μανιώδης καπνιστής ων, σκέφτηκα να κάνω το τελευταίο τσιγάρο στην είσοδο του νοσοκομείου, αφού δεν ήξερα πότε θα μπορούσα να ξανακαπνίσω.
Να μη σας τα πολυλογώ, αντί ένα έκανα τρία τσιγάρα από εκείνα τα δολοφονικά πουράκια που διαφημίζει ο cowboy με το μεγάλο καπέλο. Εξάρτηση και πάθος μαζί. Άλλωστε δεν ήμουν εκ των καπνιστών που δεν είχαν πλήρη συνείδηση του τι κάνουν. Ήξερα και παραήξερα. Χώρια που πολλά πράγματα τα είχα συνδεδεμένα στο μυαλό μου με το τσιγάρο. Πού πάω, στην εφημερίδα; Τρία τσιγάρα δρόμος. Πού πάω, γήπεδο; Δυο τσιγάρα δρόμος. Όλα μετρημένα με τσιγάρο. Θυμάμαι πως όταν απαγορεύθηκε το κάπνισμα στα αεροπλάνα, κόντεψα να πάθω κατάθλιψη! Βλέπετε έκανα τη διαδρομή, τότε, Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Ηράκλειο ακόμη και τρεις φορές ημερησίως! Μια φορά στην Γερμανία, μ’ έβγαλαν φωτογραφία και με κορόιδευαν κάποιοι φίλοι μέσα σ’ ένα θάλαμο, κατακίτρινο από τη νικοτίνη. Μόνο Έλληνες και Τούρκοι έμπαιναν εκεί και κάπνιζαν… Ακόμη κι όταν ο cowboy της διαφήμισης πέθανε από καρκίνο στον πνεύμονα, εγώ για να τον «κλάψω» κάπνισα στη μνήμη του… Μια άλλη φορά με πέταξαν έξω από τα δημοσιογραφικά θεωρεία στο «Μπερναμπέου», ενώ παραλίγο να με συλλάβουν στο Κοινοβούλιο της Ουγγαρίας, όταν ρώτησα έναν αστυφύλακα πού να καπνίσω.
Για να λέω όλη την αλήθεια, υπήρξαν στιγμές που επιχείρησα να το κόψω. Κυρίως όταν το απαιτούσε με τον τρόπο της η κόρη μου, λέγοντάς μου ότι… μυρίζω σαν τασάκι! Κάποια φορά στην εφημερίδα μου είπαν για ένα ειδικό ιατρείο. Μ’ έστειλαν, προφανώς για να το κόψω και να γλιτώσουν από την τσιγαρίλα… Τρίχες! Πήγα εκεί και ουσιαστικά επιχειρούσαν να μου δημιουργήσουν ενοχές για να το κόψω! «Δεν ντρέπεσαι πού καπνίζεις;», με ρωτούσαν. «Όχι», έλεγα εγώ. Μετά μου έδωσαν κάτι τσίχλες νικοτίνης. Τζίφος! Ύστερα και τσίχλα και αυτοκόλλητο. Χαμένος χρόνος.
Χειρουργήθηκα, που λέτε, πριν 5 μήνες και έμεινα στο νοσοκομείο σχεδόν 2 εβδομάδες. Για τσιγάρο; Ούτε λόγος. Χάιδευα το πακέτο, τον αναπτήρα, μα μέχρι εκεί. Η κόρη μου άρχισε να λέει: Ε, δεν έχεις καπνίσει τόσον καιρό, ευκαιρία να το κόψεις!
Γύρισα σπίτι. Πρώτη ημέρα και ταλαιπωρημένος, δεν κάπνισα. Δεύτερη το ίδιο. Μάλιστα συνειδητοποίησα ότι είδα ολόκληρο ποδοσφαιρικό αγώνα χωρίς καν να σκεφτώ να καπνίσω!
Είμαι πια άκαπνος εδώ και πέντε μήνες! Ούτε ρουφηξιά. Εξ ου κι η σημερινή αναφορά. Είναι σαν γιορτή για εμένα κι είπα να τη μοιραστούμε μαζί.
Όσα πακέτα ήταν στα συρτάρια του γραφείου μου πετάχτηκαν κι ο αναπτήρας που για εμένα είχε συναισθηματικό χαρακτήρα, καταχωνιάστηκε. Φυσικά, τρώω σαν πεινασμένος λύκος, πήρα κιλά. Αρκετά κιλά. Μα θα κόψω τα φιστίκια που σε μεγάλες ποσότητες μπαίνουν εβδομαδιαίως σπίτι.
Δεν ξέρω πώς έκοψα το τσιγάρο. Ίσως είχε ωριμάσει η ιδέα στο μυαλό μου. Ίσως πάλι να έπαιξε ρόλο ενδομύχως ότι δεν μπορούσα να κάνω πέντε βήματα χωρίς να λαχανιάζω. Μα δεν χρειάστηκε κόπος και προσπάθεια… Ούτε ένιωσα στέρηση… Έτσι, το έκοψα!
Α, η κόρη μου με αγκαλιάζει πια συστηματικά αφού δεν της μυρίζω σαν τασάκι ενώ τη γεύση και την όσφρησή μου δεν την θυμάμαι όπως είναι τώρα, ούτε ως παιδάκι. Χώρια που άρχισα το τρέξιμο. Όσο αντέχουν τα ρημαγμένα μου από το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο γόνατα… Τρέχω κάτι 1500άρια, τύφλα να έχει ο φίλος μου Σπήλιος Ζαχαρόπουλος…
Κάτι τελευταίο: Μαζί με το τσιγάρο κόπηκαν «μαχαίρι» κι οι συνοδευτικοί αυτού, καφέδες! Ταυτοχρόνως μ’ ενοχλεί πια η οσμή του τσιγάρου που καπνίζει κάποιος, ακόμη και στα δέκα μέτρα. «Δεν ντρέπεσαι ρε άνθρωπε να καπνίζεις;»….
Και στα δικά σας οι καπνίζοντες!
