Φίλος δημοσιογράφος, με χιλιάδες χιλιόμετρα εμπειρίας στις αγροτικές κινητοποιήσεις, που αισίως κλείνουν 50 χρόνια ετήσιων επαναστατικών γυμναστικών, μου έλεγε το εξής:
Πολλοί από τους συγκεντρωμένους καθοδηγητές στα μπλόκα, εξαπολύουν μύδρους κατά της ΕΕ και της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ). Κι ενώ ζητούν να φύγουμε από την ΕΕ και την ΚΑΠ, απαιτούν ταυτοχρόνως επιδοτήσεις!! Τις οποίες, ω του θαύματος, καταβάλλει η επάρατη … ΕΕ!
Ταυτοχρόνως, τόνιζε ότι οι αγρότες δεν μπορούν ποτέ να είναι ενωμένοι, επειδή δεν έχουν ενιαία προβλήματα. Άλλα ζητήματα αντιμετωπίζουν οι φρουτοπαραγωγοί, άλλα οι μελισσουργοί, άλλα οι καπνοκαλλιεργητές, άλλα οι βαμβακοκαλλιεργητές, άλλα οι κτηνοτρόφοι κλπ. Το μόνο σημείο που τέμνονται οι απαιτήσεις/κινητοποιήσεις, είναι τα επιδόματα, οι επιδοτήσεις.
Η αλήθεια είναι ότι οι επιδοτήσεις δεν είναι ελληνικό φαινόμενο κι αυτές δίνονται για να συγκρατούνται οι τιμές και να μπορούν να είναι τα προϊόντα προσιτά σε μεγάλες πληθυσμιακές μάζες.
Από την άλλη, όμως, στη χώρα μας που κινούμαστε με λογικές και πρακτικές της δεκαετίας του ’80, οι επιδοτήσεις έχουν καταστήσει μεγάλα τμήματα της αγροτιάς …δημοσίους υπαλλήλους, επιδοματούχους.
Προσέξτε, το έχουμε αναφέρει κι άλλη φορά:
Στην Ελλάδα, έχουμε 190-200 ευρώ παραγωγικότητα ανά στρέμμα, όταν η Ολλανδία έχει 1700/1900 ευρώ και το Ισραήλ 1200.1300 ευρώ ανά στρέμμα. Η Ολλανδία με 45 εκ. στρέμματα παραγωγής, εξάγει 125 δις προϊόντα γης και κτηνοτροφίας κι εμείς με 37 εκ. στρέμματα (δηλαδή κατά τι λιγότερα), εξάγουμε 11 δις!! Καταλαβαίνετε για τι μεγέθη μιλάμε και πόσα χρήματα χάνονται από τον αγροτικό κόσμο που επαναπαύεται σε απαρχαιωμένα μοντέλα;
Να πούμε κι αυτό: Σχεδόν το 60% κάθε ελληνικού προϊόντος που παράγεται, είναι επιδότηση!! Και το ερώτημα που προκύπτει είναι απλό: Μπορεί αυτό το καθεστώς να διαιωνίζεται και ταυτοχρόνως να τραμπουκίζονται πολίτες στα μπλόκα;
Μπορεί κάθε χρόνο να έχουμε αγροτικές κινητοποιήσεις (με την… ευγενική χορηγία του ΚΚΕ και άλλων κομμάτων) με τα ίδια αιτήματα; Δηλαδή αυξήσεις επιδοτήσεων, φτηνό πετρέλαιο, μηδενικό ή μικρό ΦΠΑ, φτηνά λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ακόμη κι εξασφάλιση εισοδήματος ζητούν… Κάθε χρόνο πάντα κάτι παίρνουν, μα πάντα μένουν ανικανοποίητοι. Και δεν αλλάζει το παραμικρό.
Εφέτος, μέχρι στιγμής, έχουμε και το εξής παράδοξο: Μόνο μπλόκα στους δρόμους και παρακώλυση συγκοινωνιών. Και κατάλυση του Συντάγματος δια της βίας, με την «απαγόρευση» της ελεύθερης κυκλοφορίας των πολιτών. Καμιά προσπάθεια για άμβλυνση των όποιων ζητημάτων με διάλογο.
Προσέξτε: Τι έχει συμβεί εφέτος; Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ με τις απατεωνιές και τις ληστρικές επιδοτήσεις απατεώνων αγροτών και κτηνοτρόφων! Γεγονός που ανάγκασε την κυβέρνηση να διαλύσει τον βρομερό οργανισμό που μοίραζε τις επιδοτήσεις, με αποτέλεσμα την καθυστέρηση πληρωμών των δικαιούχων.
Αφού λοιπόν, αυτό είναι το πρόβλημα που τους έβγαλε στα μπλόκα, γιατί δεν επιδιώκουν μια ταχύτατη συνάντηση με την κυβέρνηση για να βρεθεί λύση στις πληρωμές; Πολύ περισσότερο αφού ήδη έχουν αρχίσει και καταβάλλονται τα ποσά και μέσα στις επόμενες ημέρες θα μοιραστούν 3,7 δις! Δεν είναι περίεργο αυτό;
Εν κατακλείδι: Αν κάτι αποδεικνύουν οι φετινές κινητοποιήσεις, είναι ότι η «αγανάκτηση των μπλόκων» δεν αρκεί. Χρειάζεται η ωριμότητα των λύσεων. Και αυτή μπορεί να υπάρξει μόνο όταν τα αιτήματα πάψουν να εξαντλούνται στο ύψος της επιδότησης και αρχίσουν να αφορούν το ίδιο το μέλλον της ελληνικής αγροτικής παραγωγής.
Πέρα από κραυγές στα μπλόκα και στις τηλεοράσεις, είναι σαφές ότι αν κάτι πρέπει να διεκδικήσει πραγματικά ο αγρότης του σήμερα, είναι το δικαίωμα να ζήσει από τη δουλειά του – και όχι από την κρατική ελεημοσύνη.
