Οι γονείς μου, τη δεκαετία του ’60 ήταν εκεί. Στους δρόμους.
Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 οι γονείς μου ήταν στους δρόμους με τους Αριστερούς. Δεν ήταν Αριστεροί αλλά τα είχαν με τους Αμερικανούς για τη χούντα και την Κύπρο. Πιτσιρικάς άκουγα το σύνθημα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και νόμιζα ότι ήταν κάποιος στίχος του Σαββόπουλου, σαν εκείνον που ακουγόταν συχνά από το πικ απ κι έλεγε «Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει, στα καφενεία μπιλιάρδο, καλαμπούρι και χαρτί, στέκει στο περίπτερο διαβάζει, φυλλάδες με μιάμιση δραχμή»…
Κι η Τζοάν Μπαέζ, ο Μπομπ Ντίλαν, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Όρσον Γουέλς, τα σενάρια του Τράμπο. Σύμβολα συμπαράταξης στο επαναστατικό τους πεζοδρόμιο. Αργότερα, οι δικοί μου –μεγάλωνε κι η αφεντιά μου- κατάλαβαν περισσότερα, έκοψαν τα μαλλιά τους κι άρχισαν να ζυμώνονται στην πραγματική ζωή. Έγιναν, περίπου, αναχωρητές της μετεφηβικής τους επανάστασης, που είχε ως πιο μισητό πρόσωπο τον Κίσινγκερ (δικαίως) κι ήρωες όσους διαδήλωναν για τη Σούδα ή τη Νέα Μάκρη…
Πιο ύστερα, στη δική μου εφηβεία, όταν τους μιλούσα για φιλελευθερισμό, διάβαζα Τζον Λοκ, Τζον Μίλτον, Άνταμ Σμιθ ή και Μισέλ Φουκώ, μάλλον ήταν σίγουροι ότι είχα μπει στον σωστό δρόμο…
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά με αφορμή την Αλεξανδρούπολη. Την οποία η ημέτερη Αριστερά – το 2017- κατέστησε μια σημαντική Αμερικανική βάση. Γεγονός που έχει εξαγριώσει τους Τούρκους, σε συνδυασμό με πολλά άλλα, στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο αλλά και προχθές με την απαγόρευση στον Ερντογάν να στέλνει τα αμερικανικής κατασκευής F16, επάνω από τον ελληνικό εναέριο χώρο!
Ευτυχώς που το έκανε αυτό η Αριστερά. Αν το είχε κάνει ο Μητσοτάκης θα είχαμε την απαρχή της νέας επανάστασης των νεομπολσεβίκων, θα είχαν σχηματιστεί ανθρώπινες αλυσίδες μέχρι τη Θεσσαλονίκη και το παλιό σύνθημα για τους φονιάδες των λαών θα έβγαινε με τις ντουντούκες από αραχνιασμένα μπαούλα… Τώρα φωνάζουν μόνο οι κνίτες αλλά αυτό αποτελεί ένα συνηθισμένο γραφικό αξιοθέατο και δη ήσσονος σημασίας.
Είχαν άδικο οι γονείς μου τότε; Παρασύρθηκαν; Δεν είχαν τα μέσα να αναλύσουν σωστά τα δεδομένα; Και ναι και όχι.
Συναισθηματικά είχαν δίκιο. Ο Κίσινγκερ ήταν ένας αλήτης και μισός για την Ελλάδα. Μα ρεαλιστικά και πολιτικά είχαν άδικο αφού οποιαδήποτε Αριστερή έκφανση δεν θα μπορούσε να αποτελεί προοπτική για τη χώρα. Αν ζούσαν σήμερα, θα το παραδέχονταν κι οι ίδιοι. Άλλωστε το έκαναν βλέποντας κι ακούγοντας με αποτροπιασμό τις ιστορίες της Σοβιετίας όταν έπεσε το τοίχος.
Θα έκαναν και κάτι άλλο: Θα έβλεπαν με ικανοποίηση να γιγαντώνεται η Αλεξανδρούπολη και να αδειάζει το Ινσιρλίκ. Ίσως να έκαναν και μια βόλτα προς τα εκεί, να πιούνε ένα καφέ με φόντο ένα αμερικανικό αεροπλανοφόρο και τους ήχους των αναθεμάτων του Ερντογάν….
