Ο Βρασίδας Χαραλαμπίδης, είναι ο καλλιτέχνης που για πολλές δεκαετίες έμαθαν οι Έλληνες να αποκαλούν Δάκη, όπως είναι το όνομα που πορεύτηκε στην ελληνική μουσική και δισκογραφία. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο (Αλεξάνδρεια), το 1943. Εκεί πήγε σχολείο στο Πατριαρχικό Γυμνάσιο κι εκεί συνάντησε από τα μικράτα του το τραγούδι. Η μητέρα του ήταν εκείνη που τον μύησε. Κι η στενή συναστροφή με τον πρώτο του εξάδελφο, τον μετέπειτα μεγάλο και τρανό Ντέμη Ρούσσο.
Η Αιγυπτιακή επανάσταση του Νάσερ, το 1952 σε συνδυασμό με την άνοδο του παναραβισμού και την εθνικοποίηση των περιουσιών των Ελλήνων που υπερέβαιναν τις 250 χιλιάδες (1957), έπληξε και την οικογένειά του, που πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς προς την Ελλάδα.
Πιτσιρικάς ακόμη φτιάχνει το συγκρότημα «Lampis et son ensemble» κι αρχίζουν να παίζουν σε διάφορους μικρούς χώρους της Αλεξάνδρειας. Εκεί, τον ακούει σε μια επίσκεψή της στην Αίγυπτο η Νάντια Κωνσταντοπούλου, που μεσουρανούσε τότε στο ελληνικό τραγούδι δίπλα στον Τάκη Μωράκη. Του προτείνει να έρθει στην Αθήνα και να συνεργαστούν. Μα εκείνος, μικρός ακόμη, δεν το τολμά.
Αρχές της δεκαετίας του ’60 έρχεται τελικά στην Αθήνα. Όπου, αμέσως, εμπλέκεται με το συγκρότημα «Adam’s Boys», που λίγο αργότερα μετονομάζεται «Playboys». Τα μέλη του συγκροτήματος, του ζητούν να τραγουδήσει κάποια ξενόγλωσσα τραγούδια στο κέντρο που εμφανίζονται. Κι εκείνος αποδέχεται, αφού έχει μεγάλη ευχέρεια στα ξενόγλωσσα τραγούδια δεδομένου ότι γνωρίζει γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά κι αραβικά. Λίγο καιρό μετά, ηχογραφεί με τους «Playboys» το πρώτο του τραγούδι. Το «Deep in the heart o Athens.
Είναι η εποχή που τα συγκροτήματα κάνουν θραύση στο νεανικό κοινό. Κι ο Δάκης είναι μεταξύ των πρωτοπόρων σ’ αυτά. Μα, τον ενδιαφέρει κυρίως η μοναχική καριέρα. Ο συνθέτης Κώστας Ξενάκης, τον εμπιστεύεται, το 1968, με μια προϋπόθεση:
Να τραγουδά ελληνικά! Κι εκεί αρχίζει η σημαντική του πορεία.
Ο Δάκης τραγουδά το «Γεια σου σ’ ευχαριστώ» του Κώστα Ξενάκη και γίνεται πασίγνωστος από τη μια μέρα στην άλλη. Οι εκατοντάδες ερασιτεχνικοί σταθμοί που εκπέμπουν παράνομα, παίζουν μέρα νύχτα τον τραγούδι του. Κι αμέσως έρχονται τα μεγάλα μαγαζιά, τα μεγάλα φώτα, η αναγνώριση. «Αθηναία», «Αστέρια», «Hilton. Εκεί, τον ακούει ο διάσημος Γάλλος παραγωγός Ζεράρ Σαχινιάν που ετοίμαζε την ταινία «La coeur shaud» και τον βάζει να τραγουδά σ’ αυτή, μ’ ένα τραγούδι του Μίμη Πλέσσα σε στίχους του Πέτρου Πανταζή. Το «Αλήθεια».
Έτσι γνωρίζονται με τον Πλέσσα. Κι ο μεγάλης συνθέτης, ουσιαστικά αναλαμβάνει να εκτοξεύσει την καριέρα του. Του γράφει (1968) μια από τις πιο διαχρονικές επιτυχίες: Το «Τόσα καλοκαίρια» για την ταινία «Γοργόνες και Μάγκες» που γυριζόταν στην Ύδρα. Μα ο Δάκης, λόγω των μεγάλων του πια υποχρεώσεων δεν μπορεί να πάει στα γυρίσματα. Ο Φίνος θέλει ν’ αλλάξουν τραγουδιστή. Ο Πλέσσας, όμως, είναι ανένδοτος. Μόνο ο Δάκης, λέει! Έτσι, η Μαίρη Χρονοπούλου και ο Λάκης Κομνηνός, χορεύουν το τραγούδι που ακούγεται στην ταινία μόνο με τη φωνή του Δάκη. Ίσως να είναι και το πρώτο ελληνικό βίντεο κλιπ.
Ταυτοχρόνως, εμφανίζεται στο πρώτο μέρος της συναυλίας των Rolling Stones που γίνεται στο γήπεδο του Παναθηναϊκού με χιλιάδες χιλιάδων θεατές. Ενώ κυκλοφορεί κι ο πρώτος μεγάλος δίσκος του, με τίτλο «Το ωροσκόπιο της αγάπης» με συνθέσεις του Πλέσσα και στίχους της Σώτιας Τσώτου, του Άκου Δασκαλόπουλου, του Δημήτρη Ιατρόπουλου κλπ.
Από αυτόν τον δίσκο «ξεπετάγονται» πολλά τραγούδια που έκτοτε ακολουθούν τον Δάκη. «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά», «Κορίτσι στάσου να σου πω», «Μάζευα στα χέρια μου βροχή», «Στη σελίδα 18» και άλλα.
Ο Δάκης μεσουρανεί. Κι η σεμνότητά του τον κάνει ακόμη περισσότερο αγαπητό. Ακολουθούν το σπουδαίο «Το καλοκαίρι εκείνο», το «Κορίτσι στάσου να σου πω», το «Κλείσε τα μάτια και θυμήσου», το «Μίλα μου» ντουέτο με τη Χριστιάννα και τόσα ακόμη.
Στις ταμπέλες της «Φαντασίας», της «Νεράϊδας», της «Αθηναίας», του «Ρεξ», του «Διογένη», το όνομά του γράφεται με μεγάλα γράμματα και γίνεται πόλος έλξης. Συνεργάζεται με τα κορυφαία ονόματα του ελληνικού τραγουδιού. Με τη Μαρινέλλα, τον Πάριο, την Κανελλίδου, την Αλεξίου, τον Πασχάλη, τη Μαντώ, τον Φίλιππο Νικολάου, την Βίσση, τον Μητροπάνο.
Τραγουδά, Πλέσσα, Χατζηνάσιο, Κατσαρό, Αλέξη Παπαδημητρίου, στίχους του Πυθαγόρα, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Ξενοφώντα Φιλέρη, του Άκου Δασκαλόπουλου, του Δημήτρη Ιατρόπουλου.
Συμμετέχει σε φεστιβάλ, σε θεατρικές παραστάσεις, σε κινηματογραφικές ταινίες, σε διάφορα τηλεοπτικά shows.
Το 1977, συναντά τον Κώστα Χατζή. Κάνουν μια απίστευτη παράσταση στον «Σκορπιό» της Πλάκας. Παρέα τους η Ελπίδα. Εκεί προκύπτει ο τριπλός δίσκος «Ελπίδα – Δάκης στου Κώστα Χατζή», που ηχογραφήθηκε τον Μάρτιο μέσα στη μπουάτ. Ο Δάκης προσαρμόζεται αμέσως στο ύφος του Χατζή κι επιχειρεί ν’ αποτινάξει την ετικέτα του ποπ τραγουδιστή. Τα καταφέρνει απολύτως.
Εξ ου και προκύπτει η συνεργασία του, πάλι στην Πλάκα, με τη Μαρινέλλα, στο ΖΟΟΜ, της οδού Κυδαθηναίων, που κρατά σχεδόν τρία χρόνια κι εξελίσσεται σε μια μεγάλη περιοδεία στην Αυστραλία. Μαζί τους ο Γιώργος Πολυχρονιάδης, οι Αθηναίοι, η Νάντια Καραγιάννη κι οι αδελφοί Τζαβάρα.
Κι ύστερα, αρχές της δεκαετίας του’80, ξεκινούν τα πέντε συνεχή χρόνια που ήταν γεμάτα σπουδαίες μουσικές στιγμές με την Αλέκα Κανελλίδου. Ακολουθούν για πολλά χρόνια εμφανίσεις του σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης που υπάρχει ελληνισμός… Κι ο Δάκης, ακούραστος κι αγέραστος συνεχίζει…
Το 2017, έκανε άλλη μια τεράστια επιτυχία μέσα από τη συνεργασία του με τον Monsieur Minimal και τη «Στιγμή». Με ένα βίντεο (σκηνοθεσία Δημήτρη Συλβέστρου) που «στέλνει» κατ’ ευθείαν τον θεατή του στις οσμές του ρομαντισμού της δεκαετίας του ’70….
Κάτι τελευταίο:
Θυμάμαι σε μια παλιά ραδιοφωνική εκπομπή που είχα καλεσμένο τον Δάκη, την έκφραση του παραπόνου του. Επειδή ταυτίστηκε με το ποπ τραγούδι και δεν κατάφερε να ερμηνεύσει Μάνο Χατζηδάκι….
