Ήταν 14 Απριλίου 2013. Ο λαλίστατος και πάντα προτρέχων Δημήτρης Παπαδημούλης έκανε ανάρτηση στο διαδίκτυο και έγραφε: «Η νίκη του Μαντούρο είναι μήνυμα ελπίδας και αλλαγής. Οι οπαδοί του δεξιού Καπρίλες μιλούν πάλι για νοθεία. Περαστικά».
Το ίδιο έκαναν κι άλλοι βουλευτές καις στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν κι έχουν ως πρότυπό τους την Βενεζουέλα του θλιβερού Μαντούρο. Το είχε κάνει με δηλώσεις θαυμασμού του κι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας λίγο πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Ο δε Νίκος Παππάς είχε οργανώσει και ταξίδι εκεί, όπως αποκαλύφθηκε πριν λίγες ημέρες.
Σ’ αυτή λοιπόν τη… θαυμαστή Βενεζουέλα, χθες οι κομμουνιστές οπαδοί του Μαδούρο σκότωσαν εν ψυχρώ τρεις ανθρώπους από τις χιλιάδες χιλιάδων που διαδήλωναν εναντίον του … λαοπρόβλητου ηγέτη. Κι αυτοί δεν διαδήλωναν για ψύλλου πήδημα, ούτε για να διατηρηθούν τα προνόμιά τους όπως κατά κόρο γίνεται στη χώρα μας, αλλά επειδή κυριολεκτικά δεν είχαν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε. Αυτή άλλωστε είναι η κατάντια της Βενεζουέλας στα χέρια της Αριστεράς. Της Βενεζουέλας, που αποτελεί την 4η δύναμη παγκοσμίως σε κοιτάσματα πετρελαίου.
Κι όμως. Ούτε ο λαλίστατος Παπαδημούλης, ούτε ο Τσίπρας, ούτε άλλος από τον ΣΥΡΙΖΑ βρήκε να πει μια λέξη συμπάθειας για τους νεκρούς. Όλοι αυτοί που έκλειναν Αθήνα και Θεσσαλονίκη για τη δημοκρατία στη …Χιλή ή τη …Μοζαμβίκη, μουγγάθηκαν ξαφνικά.
Καμιά καταδίκη του καθεστώτος των δολοφόνων. Καμιά συμπάθεια για τους πεσόντες για ένα κομμάτι ψωμί και δημοκρατία.
Είδατε τι κάνει ο θαυμασμός; Κι η αγάπη; Και τα κοινά ιδεολογήματα; Χρόνια ολόκληρα ήταν ιδεολογικός φάρος τους η Βενεζουέλα κι ο Μαδούρο. Και τώρα μούγγα στη ατρούγκα!
Θυμάμαι που έλεγε ο Τσίπρας «ή εμείς ή αυτοί». Τα ίδια έλεγε και κάνει πλέον ο Μαδούρο.
Μακάρι η απόσταση που μας χωρίζει από την Βενεζουέλα να μείνει μόνο στα χιλιόμετρα.
Μακάρι…
