Την προηγούμενη εβδομάδα, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ ευθυγραμμίστηκαν με την άποψη της ακροδεξιάς Ελληνικής Λύσης και απαίτησαν από τον πρωθυπουργό να ματαιώσει την τελευταία του συνάντηση με τον Τούρκο πρόεδρο. Δεν τους κοστίζει τίποτα, βλέπετε, να κάνουν τους σκληρούς πατριώτες…
Πριν δύο εβδομάδες, πιο συγκεκριμένα, η Τουρκία προχώρησε με την (αναμενόμενη) μετατροπή της Μονής της Χώρας σε τζαμί και η ελληνική αντιπολίτευση έσπευσε να απαιτήσει από την κυβέρνηση να αφήσει τις διπλωματίες και να πιάσει τις «κυρώσεις». Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι κυρώσεις, όταν η Τουρκία έχει υπάρξει πολύ πιο «ανθελληνική» στο πρόσφατο παρελθόν, είναι ένα ερώτημα, αλλά ακόμα πιο άξιο απορίας είναι το πώς μπορεί να πειστεί η Δύση για να τις επιβάλλει.
Με άλλα λόγια, η μετατροπή της Μονής της Χώρας σε μουσουλμανικό τέμενος μπορεί να είναι μία κίνηση που δικαίως μας θίγει ως χώρα, αλλά που θέλει και δυσανάλογα μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο για να απαντηθεί από μέρους μας. Εν προκειμένω, η Τουρκία εδώ και καιρό βρίσκεται σε τροχιά απομάκρυνσης από τον δυτικό κόσμο και αν θέλουμε να της κόψουμε την καλημέρα τώρα, που φαίνεται να είναι κάπως πιο συνεννοήσιμη προς τη Δύση, οι λόγοι θα πρέπει να είναι πιο σοβαροί από τη μετατροπή της Μονής σε τζαμί.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να αδιαφορεί για τα σύμβολα της Ορθοδοξίας που βρίσκονται σε τουρκικό έδαφος. Σημαίνει, απλά, ότι σήμερα η Ελλάδα έχει καθαρό ρόλο στο διεθνές στερέωμα ως εκπροσώπου του δυτικού κόσμου στα ανατολικά του σύνορα και όχι ως θεματοφύλακα της Ορθοδοξίας. Με την ορθόδοξη Ρωσία να κάνει πόλεμο εναντίον της Δύσης, βλέπετε, η χώρα μας είχε να διαλέξει αναγκαστικά μόνο ένα από τα δύο.
Ο αντίλογος σε αυτό θα μπορούσε να είναι πως, ασχέτως Ορθοδοξίας ή Δύσης, η Ελλάδα έχει μία βυζαντινή κληρονομιά την οποία πρέπει να διαφυλάσσει και να υπερασπίζεται. Ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο, όμως, το ζήτημα της Μονής της Χώρας είναι πολιτισμικό και όχι γεωπολιτικό και, ας μην ξεχνάμε, όποτε η Ελλάδα έμπλεξε το ένα πεδίο με το άλλο το πλήρωσε πολύ ακριβά. Για τη γεωπολιτική υπάρχει (στην καλύτερη περίπτωση) η διπλωματία, όπως συνεχίζεται ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, και για ζητήματα πολιτιστικής κληρονομιάς υπάρχει η UNESCO και τίποτα παραπάνω.
Πολιτιστικό ζήτημα ήταν άλλωστε και η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί το 2020 και δεν είναι τυχαίο ότι, όπως τώρα έτσι και τότε, κανένας δυτικός μας σύμμαχος δεν φάνηκε να συμμερίζεται την ενόχλησή μας. Και είναι λογικό, αφού, ό,τι κι αν θέλουμε να πιστεύουμε εδώ στην Ελλάδα, στον υπόλοιπο κόσμο δεν πολυενδιαφέρονται για την βυζαντινή μας κληρονομιά.
Οι δυτικοί μας σύμμαχοι, συγκεκριμένα, δεν ενδιαφέρονται για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία για τον ίδιο λόγο που οι Έλληνες δεν ενδιαφερθήκαμε ποτέ για την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Έχει μάθει ποτέ έστω κι ένας Έλληνας για τον Καρλομάγνο στο σχολείο; Μας νοιάζει τι είναι οι Σάξονες ή ποιος είναι ο Όθων ο Μέγας; Παρομοίως, στη Γαλλία δεν έχουν ακούσει ποτέ τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο. Ευτυχώς όμως, δεν χρειάζεται να τον έχουν ακούσει για να είναι σύμμαχοί μας. Εν ολίγοις, η θέση μας διεθνώς είναι αρκετά στερεή ώστε να μην πεταγόμαστε αναστατωμένοι στην κάθε προκλητική κίνηση του Ερντογάν.
