Τα αδιέξοδα τα οποία λέγαμε εδώ και μήνες ότι θα βρεθούμε με την τακτική της κυβέρνησης, ήρθαν. Ο Αλέξης Τσίπρας με μια αέναη, δήθεν, διαπραγμάτευση, οδήγησε πάλι τη χώρα κοντά στο σημείο μηδέν. Για κλείσιμο της αξιολόγησης ακούγαμε εδώ κι ένα χρόνο, για διευθέτηση του ζητήματος του χρέους που θα γίνει από μέρα σε μέρα, για ένταξη της χώρας στον μηχανισμό ποσοτικής χαλάρωσης, μέχρι και γραβάτες ετοίμασαν για να φορέσει ο μέγας μαξιμάρχης…
Μα η πραγματικότητα ήταν κι είναι διαφορετική.
Μόνο όποιος είχε ψευδαισθήσεις ή οράματα σαν κι αυτά των καλόγερων που φιλοξενούν καθημερινά τα πρωτοσέλιδα της «Ελεύθερης Ώρας» μπορούσε να πιστεύει όσα έλεγαν ο Τσίπρας, ο Τσακαλώτος κι οι λοιποί αστέρες της κυβέρνησης.
Μοιραία, λοιπόν, έρχεται η προσγείωση.
Η κυβέρνηση για να κλείσει την αξιολόγηση, έφερε ένα τέταρτο μνημόνιο και μάλιστα χωρίς να εισπράξει το παραμικρό η χώρα κι είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι του χρόνου τέτοιον καιρό η Ελλάδα θα χρειάζεται και νέο, πέμπτο, μνημόνιο.
Κι εξίσου τραγικό μ’ αυτά, είναι η απώλεια της εμπιστοσύνης για τον Τσίπρα, τον Καμμένο και την κυβέρνησή τους. Μέσα κι έξω από τη χώρα.
Ο Τσίπρας κι η κυβέρνησή του φωνάζουν με κάθε τρόπο ότι απεχθάνονται και δεν θα εφαρμόσουν όσα έχουν υπογράψει.
Άρα, ποιος από τους δανειστές μπορεί να τους εμπιστεύεται;
Το μεν ΔΝΤ (ο μοναδικός μας σύμμαχος στο ζήτημα του χρέους) δεν δείχνει διατεθειμένο να συνεχίσει να συνεισφέρει σε μια οικονομία που ο κρατισμός την οδηγεί σε βέβαιη πτώχευση, οι δε Ευρωπαίοι αντιδρούν στο χάρισμα του χρέους σε μια χώρα που η κυβέρνησή της θέλει να ξοδεύει το αιματηρό της πλεόνασμα … σε διορισμούς. Μέχρι κι η δόση της δεύτερης αξιολόγησης θα δοθεί τμηματικά… Είπαμε, είναι δεδομένη η μηδενική εμπιστοσύνη προς την ελληνική κυβέρνηση.
Στα του εσωτερικού μετώπου, ο Τσίπρας κι η κυβέρνησή του έχουν διαλύσει τη Μεσαία τάξη με την φορομπηχτική κι αντιπαραγωγική πολιτική τους κι έχουν ανοίξει αδιέξοδα μέτωπα σε Υγεία, Παιδεία και σε ότι καταπιάνονται… Χώρια οι συνεχείς «ενέσεις» διασποράς μίσους που στοχεύουν στα κατώτερα ένστικτά της κοινωνίας. Οι δε δημοσκοπήσεις δείχνουν τόσο στους απόλυτους αριθμούς όσο και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά ότι καθημερινά ο ΣΥΡΙΖΑ βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανυποληψία.
Κι όλα αυτά, την ώρα που η μόνη λύση για τη χώρα είναι η τάχιστη επιστροφή της στην κανονικότητα, αφού έτσι όπως πάμε δεν μπορούμε να πηγαίνουμε για πολύ.
Ακόμη κι αν υποτεθεί ότι μετά τις γερμανικές εκλογές θα ξεκινήσει συζήτηση για το χρέος, ποιος θα την κάνει αυτή; Ο Τσίπρας; Ο Τσακαλώτος; Ο Σταθάκης; Ο Καμμένος; Ο Πολάκης; Ο Κατρούγκαλος; Ο Σκουρλέτης; Ποιος; Ο Καρανίκας; Η Χριστοδουλοπούλου; Η Αχτσιόγλου; Ο Τέρενς Κουίκ ή ο Ζουράρις; Ποιοι; Εκείνα τα παλικαράκια και κοπελούδες του «Δεν πληρώνω»; Ή εκείνοι που επιδίδονται στους αδιέξοδους «ακτιβισμούς» του χαβαλέ; Υπάρχει σε τούτον τον κυβερνητικό αχταρμά έστω κι ένας άνθρωπος πολιτικά αξιόπιστος να χειριστεί ένα τόσο ζωτικό για τη χώρα ζήτημα;
Ο χρόνος είναι χρήμα. Παλιά κι απολύτως σοφή λαϊκή ρήση.
Η χώρα δεν μπορεί να αναλίσκεται άλλο στις ουτοπίες , στους Αριστερούς τυχοδιωκτισμούς και στις κυβερνητικές αβελτηρίες.
Η επόμενη μέρα της είναι προδιαγεγραμμένη. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Εκλογές κι επιστροφή στην κανονικότητα.
Εκτός αν έχουμε πάθει ομαδική παράκρουση κι έχουμε αποφασίσει να αυτοκτονήσουμε…
