Νομίζω ότι είναι σκόπιμο να συζητήσουμε συνολικά τον απόηχο των δυο συνεντεύξεων, Μητσοτάκη και Ανδρουλάκη, σε Σταύρο Θεοδωράκη και Απόστολο Μαγγηριάδη, αντιστοίχως.
Να τονίσουμε εξ αρχής ότι οι δυο συνεντεύξεις ήταν απολύτως επιτυχημένες, αφού έγιναν πρωτοσέλιδα και αντικείμενα αναπαραγωγής και πολλών σχολιασμών.
Αναφορικά λοιπόν με τη συνέντευξη Μητσοτάκη, εκείνο που άργησε ν’ αποκωδικοποιηθεί και συζητηθεί, αφορά σε όσα είπε για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
«Αυτοί οι οποίοι υπερασπίζονται την κάλπη της απλής αναλογικής να μας πουν από τώρα με ποιους θέλουν να κυβερνήσουν», ανέφερε.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι αναφερόταν στον πρόεδρο του ΠαΣοΚ, αφού δεν θα μπορούσε να αναφέρεται στον Αλέξη Τσίπρα. Κι είναι ολοφάνερο κι από το σύνολο των τοποθετήσεών του ότι το νέο αφήγημα της ΝΔ είναι οι ξεκάθαρες τοποθετήσεις όλων, αναφορικά με όσους επιθυμούν πραγματικά κι επί της ουσίας τον εκσυγχρονισμό του Κράτους και γενικά του Δημοσίου τομέα. Επιδιώκει και θα επιδιώκει να είναι ξεκάθαρες οι διαφορές όσων επιθυμούν να πάει ο τόπος μπροστά κι όσων επιδιώκουν να μην αλλάξει το παραμικρό.
Δηλαδή, ο Μητσοτάκης πρότεινε και θα προτείνει –είναι σαφές – την ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή, χωρίς ναι μεν αλλά, των ΣΥΡΙΖΑ και ΠαΣοΚ απέναντι στους μηχανισμούς αναχρονισμού κι οπισθοδρόμησης. Η λογική του προφανής: Να συσπειρώσει πλάι του την κοινωνία που επιθυμεί να φύγει μπροστά η χώρα, με αλλαγές, αξιολόγηση και αξιοκρατία.
Είπε και κάτι ακόμη, που μάλλον καταδεικνύει κι οριοθετεί κάποια πράγματα: Ότι, πριν γίνουν γνωστές οι υποκλοπές, προσκλήθηκε δυο φορές ο Νίκος Ανδρουλάκης σε συνάντηση κι αρνήθηκε! Γεγονός που εκθέτει σφόδρα τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ κι αυτό συμβαίνει πρώτη φορά, αφού μέχρι τώρα το Μαξίμου εμφανιζόταν πολύ προσεκτικό.
Κάτι τελευταίο από τη συνέντευξη Μητσοτάκη: Έγινε και πάλι κατανοητό για ποιον λόγο υπερτερεί σχεδόν σε όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ερευνών αλλά και για ποιον λόγο καταγράφεται συστηματικά με υψηλότερα ποσοστά από αυτά του κόμματός του.
Ανδρουλάκης
Από την άλλη πλευρά, η συνέντευξη Ανδρουλάκη μάλλον μπέρδεψε τα πράγματα παρά τα αποσαφήνισε, αναφορικά με την πολιτική κι εκλογική στρατηγική του ΠαΣοΚ.
Τι είπε ο Ανδρουλάκης;
Α. Για να μπει το ΠαΣοΚ σε κυβέρνηση συνεργασίας, πρέπει να λάβει διψήφιο ποσοστό.
Προφανώς, αν λάβει μονοψήφιο ποσοστό θα θεωρήσει ότι ηττήθηκε και δεν θα προχωρήσει τις διαδικασίες εντολής, όταν τη λάβει. Ενώ άφησε αδιευκρίνιστο αν θα παραιτηθεί κιόλας.
Β. «Όχι» σε Μητσοτάκη ή Τσίπρα ως πρωθυπουργό, «ναι» σε πολιτικό πρόσωπο.
Πώς όμως, ο Ανδρουλάκης θα αρνηθεί ένα πρόσωπο που ψηφίστηκε για πρωθυπουργός και το εκλογικό σύστημα δεν το επιτρέπει; Δεν αποτελεί μέγιστη αλαζονεία αυτό απέναντι στην κοινωνία και δείγμα μικρομεγαλισμού;
Γ. Τάχθηκε υπέρ ενός μεγάλου συνασπισμού ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, χωρίς τον δραχμιστή Βαρουφάκη.
Δηλαδή, σε μια τέτοια περίπτωση, ο δικός του ρόλος θα είναι να καθίσει μαζί τους στο τραπέζι των συζητήσεων χωρίς τους αρχηγούς τους. Τότε, σ’ αυτό το ενδεχόμενο τι θα τον χρειάζονται οι άλλοι; Και γιατί οι πολίτες να ψηφίσουν ΠαΣοΚ αν επιθυμούν συγκυβέρνηση των δυο με το ΠαΣοΚ; Μόνο και μόνο για να μην είναι πρωθυπουργοί οι Μητσοτάκης και Τσίπρας και χωρίς να γνωρίζουν ποιος θα είναι; Γιατί να ψηφίσει κάποιος ΠαΣοΚ και να του προκύψει πρωθυπουργός κάποιος που δεν γνωρίζει;
Εν κατακλείδι, ο Μητσοτάκης έδωσε ξεκάθαρη προοπτική κι ο Ανδρουλάκης εμφανίστηκε ως ένας φτωχός επαρχιώτης που βρέθηκε στην Ομόνοια και θόλωσε από τα φώτα και λέει ακατανόητα πράγματα… Ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε ως ο πολιτικός της επόμενης ημέρας που μπορεί να οραματιστεί και να εμπνεύσει κι ο Ανδρουλάκης ως πολιτευτής της δεκαετίας του ’80…
