Ο εορτασμός της αποκατάστασης της Δημοκρατίας πάντα είχε ενδιαφέρων, ειδικά σε επίπεδο συμβολισμών. Μοιραία όμως έχει ατονήσει, φτάσαμε στο σημείο να πάει κάποιος προχθές με βερμούδα και σαγιονάρες! Προσβολή στη Δημοκρατία.
Η ουσία είναι άλλη. Είναι στο γεγονός ότι πριν από 48 χρόνια που γεννήθηκε στον τόπο μας η κυρία Δημοκρατία, η Ελλάδα έβγαινε από ένα τοξικό μετεμφυλιακό περιβάλλον, μα και την ανωμαλία της επτάχρονης δικτατορίας. Το σύνθημα «Καραμανλής ή τανκς» ήταν υπαρκτό και βαθιά διλημματικό. Ήταν μια κορυφαία συνεισφορά του Μίκη Θεοδωράκη στην εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, της καλύτερης που γνώρισε ο τόπος. Δημοκρατίας που έφτασε και φτάνει στα όρια της ασυδοσίας. Μα ακόμη κι ασύδοτη, είναι ελκυστική. Μια «κούκλα»! Ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος τι πολιτεύματα θαύμαζαν και θαυμάζουν οι ημέτερες… δημοκρατικές δυνάμεις.
Σκέφτομαι ότι οι συγκυρίες των γεγονότων, δημιουργούν μονοδρόμους στην πολιτική. Ο Καραμανλής ήταν ο μονόδρομος του 1974, της μεταπολίτευσης και της εγκαθίδρυσης της Δημοκρατίας, όταν οι αντίπαλοί του έλεγαν στους Έλληνες ένα σωρό ανοησίες. Είχαν βάλει την κασέτα για … αλλαγή της νατοϊκής φρουράς κι ύψωναν τη γροθιά της επανάστασης και της ουτοπίας.
Σήμερα, τα ίδια ιδεολογικά ζόμπι τρέφονται με το αίμα του εμφυλίου και με προσκλητήρια νεκρών. Είναι ανατριχιαστική η φράση του Πολάκη, ότι την άλλη φορά Αριστερά, όλα θα είναι αλλιώς, ενώ θυμόμαστε τις αγχόνες που οι κατευθυνόμενοι «αγανακτισμένοι» είχαν στήσει στις πλατείες Συντάγματος και Αριστοτέλους, τις κραυγές περί «Νενέκων» και «γερμανοτσολιάδων» προς όσους αντιδρούσαν στις μεθοδεύσεις και τον λαϊκισμό τους ή το περίφημο σύνθημα του Τσίπρα «ή εμείς ή οι άλλοι»…
Σήμερα η Αριστερά κι όσοι την εκφράζουν, ζουν κι απολαμβάνουν τα κάλλη της 48χρονης κυρίας αλλά χωρίζουν πάλι την κοινωνία και τροφοδοτούν έναν αντιπαραγωγικό και βλαπτικό για τον τόπο αντισυστημισμό.
Για σκεφτείτε ότι η ημέτερη Αριστερά κυβέρνησε με την πιο ακραία Δεξιά έκφανση, έφερε αχρείαστο μνημόνιο, υποθήκευσε για έναν αιώνα τη δημόσια περιουσία, διέλυσε τη Μεσαία τάξη και τη Δικαιοσύνη, προσέβαλλε ασυστόλως κάθε έννοια θεσμού και έπαιζε θέατρο δίπλα στις καμένες σάρκες εκατοντάδων ανθρώπων.
Μοιραία δημιουργούνται οι συνειρμοί πέριξ του διλήμματος Θεοδωράκη στα 1974. Τότε η χώρα έπρεπε να καλωσορίσει τη Δημοκρατία και να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για το μέλλον της.
Κι όπως το 1974 ο Καραμανλής ήταν μονόδρομος, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με τον Μητσοτάκη.
Σήμερα θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρξει το δίλημμα της εποχής: Μητσοτάκης ή οπισθοδρόμηση. Μητσοτάκης ή δημοκοπία! Μητσοτάκης ή χάος! Για να θυμηθούμε μάλιστα τον Αριστοφάνη θα λέγαμε… Μητσοτάκης ή σπουδαρχίδηδες;
