Διαβάζοντας κάποιος τις δημοσκοπήσεις, πέραν όλων των άλλων εικόνων της στιγμής που αποτυπώνουν για μελέτη και ανάλυση, διακρίνει ένα επιπλέον χαρακτηριστικό: Ότι ο Αλέξης Τσίπρας για να φτάσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πρέπει πρώτα να καταφέρει να προσπεράσει τον… «Κανένα», στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία! Αυτό αποτελεί μοναδικό γεγονός στα μεταπολιτευτικά και δημοσκοπικά χρονικά. Δηλαδή, ο τέως πρωθυπουργός που θέλει να εκθρονίσει τον νυν, να υπολείπεται του… κανενός!
Όλο τον τελευταίο μήνα η δημοσκοπική εικόνα επιφέρει βαρύτατα πλήγματα στον Αλέξη Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι έχουν αρχίσει να πληθαίνουν οι φωνές που ισχυρίζονται ότι τελικά το ισχυρό όπλο του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί η αχίλλειος πτέρνα του!
Προσέξτε: Στα τέλη Ιουνίου η έρευνα της η Interview κατέδειξε διαφορά 14,8 μονάδων υπέρ της ΝΔ. Την ίδια ημέρα η ALCO έδωσε προβάδισμα 12.9 μονάδων. Στις αρχές Ιουλίου η Pulse με τη δική της δημοσκόπηση ανακοίνωση περίπου τα ίδια, δηλαδή διαφορά 14 μονάδων. Λίγες ημέρες μετά, τα ίδια ανακοινώθηκαν και από την MRB, προβάδισμα 13 μονάδων, ενώ η έρευνα της ΟΡΙΝΙΟΝ πριν 4 ημέρες, καταδεικνύει διαφορά 16,5 μονάδων! Τέλος, μόλις χθες δημοσιεύθηκε η δημοσκόπηση της Palmos Analysis, με τη διαφορά στις 15 ποσοστιαίες μονάδες!
Δηλαδή μέσα σε 20 ημέρες όσες εταιρείες ανακοίνωσαν τις έρευνές τους, ανέφεραν το ίδιο. Ότι ο Μητσοτάκης –με κάθε δημοσκοπική τεχνοτροπία- είναι κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού κι ο Τσίπρας ακλόνητος στην μετριότητα.
Αυτό δεν είναι σημερινό φαινόμενο, συμβαίνει σχεδόν από το 2016 που ο νυν πρωθυπουργός εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Το δε πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί δείχνει ότι στη χώρα κυριαρχεί ένα μεγάλο κόμμα και σε μεγάλη απόσταση υπάρχει ένα άλλο που είναι κολλημένο στη λάσπη εξ αιτίας των εγκληματικών του λαθών, των ιδεοληψιών και της μη προσαρμοστικότητάς του στους νέους καιρούς.
Σημαίνει κι αυτό: Ότι μετά την Αριστερή κυβερνητική λαίλαπα σε συνεργασία με την Λαϊκή Δεξιά, έχουμε περάσει σ’ έναν πολιτικό –ίσως και ιστορικό- κύκλο στον οποίο κυριαρχούν οι φιλελεύθερες –αστικές δυνάμεις. Δυνάμεις από τα όρια της Δεξιάς μέχρι το Κέντρο και τα όρια της Αριστεράς!
Σημαίνει και κάτι ακόμη: Ότι η κοινωνία είχε ανάγκη έναν πολιτικό –πρωθυπουργό που θ’ αντικαθιστούσε τους πολιτικούς των αμφιθεάτρων και των πεζοδρομίων της μεταπολίτευσης. Η κοινωνία είχε ανάγκη πολιτικό –πρωθυπουργό που να μπορεί να δίνει ρεαλιστικές λύσεις και να βάζει υψηλούς στόχους για τον ίδιο και τη χώρα. Είχε ανάγκη να ξεφύγει από τον λαϊκισμό, τον πολιτικό κουτσαβακισμό, τον βερμπαλιστικό λόγο και την πρόσδεση στο παρελθόν.
Αυτές οι ανάγκες έχουν συγκεντρωθεί στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και εξηγούν την πολιτική ηγεμονία του.
Κατά τα άλλα, εκείνοι που ψιθυρίζουν δεξιά κι αριστερά ότι … δεν τραβάει ο Κούλης, έχουν μπει σε τροχιά τέλους, μα δεν το έχουν καταλάβει…
