Η κυβέρνηση, λοιπόν, αποφάσισε την αύξηση των κατώτατων μισθών στα 650 ευρώ.
Αποφάσισε και την έξοδο στις αγορές με πενταετές ομόλογο έναντι τσουχτερού επιτοκίου.
Τόσο το ένα όσο και το άλλο, όλως συμπτωματικώς, συνέβησαν μετά την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών.
Να τα πάρουμε έναν ένα.
- Κατώτατος μισθός
650 ευρώ, λοιπόν, ο κατώτατος μισθός.
Κι αναρωτιέμαι; Γιατί όχι 751 που μας έλεγε ο πρωθυπουργός; Γιατί όχι 1000 ή 1500;
Μήπως από την τσέπη τους θα τα πληρώσουν πρωθυπουργός και κυβέρνηση; Οι ιδιώτες θα κληθούν να τα πληρώσουν. Που ήδη είναι στα όρια οικονομικής ασφυξίας.
Νομίζει κάποιος σώφρων ότι το πρόβλημα της Οικονομίας μας είναι κάποιος διοικητικός ορισμός κατώτατου μισθού. Αν το νομίζει πλανάται πλάνη οικτρά. Το πρόβλημα, είναι αυτός ο κατώτατος μισθός να μπορεί να καταβάλλεται από τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις.
Ακούστε:
Α. Αν μια επιχείρηση δεν μπορεί να είναι βιώσιμη καταβάλλοντας αυτόν τον κατώτατο μισθό, απλώς δεν θα τον καταβάλλει.
Β. Αν μια επιχείρηση δεν μπορεί να είναι βιώσιμη καταβάλλοντας αυτόν τον κατώτατο μισθό, είτε θα σταματήσει ν’ αναπτύσσεται (άρα δεν θα κάνει προσλήψεις) είτε θα προχωρήσει σε απολύσεις.
Γ. Υπάρχει κι άλλη λύση. Αν μια επιχείρηση δεν μπορεί να είναι βιώσιμη καταβάλλοντας αυτόν τον κατώτατο μισθό, θα περάσει στην «παρανομία» της μαύρης εργασίας.
Ποιος θα χάσει; Θα χάσει ο εργαζόμενος, θα χάσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, θα χάσει και το κράτος αφού δεν θα εισπράξει φόρους από την εργασία.
Να το ξαναπούμε λοιπόν: Κοινωνική ή εργασιακή πολιτική κάνεις με τα δικά σου λεφτά! Με τα έσοδα που προέκυψαν από την ανάπτυξη της οικονομίας, από τις εξαγωγές, από την παραγωγικότητα, από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών σου πηγών, από την καινοτομία και την εξωστρέφεια. Όλα τα άλλα αποτελούν φτηνό πολιτικαντισμό.
Ερωτήσεις:
- Ποιοι λαμβάνουν κατώτατο μισθό; Κατά κύριο λόγο οι εργαζόμενοι στις πολύ μικρές και μικρές επιχειρήσεις.
- Πώς επιβιώνουν αυτές; Πόσες επιβίωσαν τα σχεδόν δέκα χρόνια της κρίσης;
- Πώς θα πληρώνουν κι αυξήσεις μισθών επιπλέον;
- Βάσει ποιας μελέτης έγινε αυτή η αύξηση; Ποιος μπορεί να πει στην ελληνική κοινωνία έστω και το παραμικρό για τις επιδράσεις μιας αύξησης στη μείωση της ανεργίας ή στη χειρότερη περίπτωση στην αύξηση αυτής;
- Τι θα γίνει με τους χιλιάδες/χιλιάδων ελεύθερους επαγγελματίες που με την αύξηση του κατώτατου αυξάνονται οι ασφαλιστικές τους εισφορές αφού υπολογίζονται βάσει αυτού;
Όλα στο πόδι γραμμένα. Χωρίς καμιά σκέψη για το αύριο. Αλόγιστες παροχές που υπονομεύουν και πάλι τον ιδιωτικό τομέα.
Από την άλλη πλευρά, θα ρωτήσει κάποιος: Δεν πρέπει να λάβουν αυξήσεις οι εργαζόμενοι με τον κατώτατο μισθό. Φυσικά και να λάβουν. Αλλά μελετημένα και δομημένα.
Ακούστε:
Συμφώνως με όσα ισχυρίζονται σχεδόν όλοι οι οικονομικοί αναλυτές, η αύξηση του κατώτατου μισθού υποκρύπτει την σοβαρότατη απειλή περικοπής περισσοτέρων από 100 χιλιάδων θέσεων απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα.
Κι όχι μόνο αυτό. Αυτές τις όποιες αυξήσεις ουσιαστικά δεν θα τις καρπωθεί ο εργαζόμενος αλλά το κράτος. Αφού ο εργαζόμενος με την μείωση του αφορολόγητου ορίου στα 5.800 ευρώ, θα φτάσει στο σημείο να πληρώνει σε φόρους το ποσό της αύξησης.
Προσέξτε:
Η ουσία είναι ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού θα οδηγήσει σε αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων με βασικό μισθό κατά 54 ευρώ/μήνα. Το ποσό των 54 ευρώ, όμως, θα μπορούσε να δοθεί πολύ απλά με τη μείωση κατά 22% των συνολικών ασφαλιστικών εισφορών, οι οποίες σήμερα ισοδυναμούν με το 50% του μισθού που εισπράττει ο εργαζόμενος. Δηλαδή εργάζεται ένας και πληρώνεται άλλος μισός! Με αυτό τον τρόπο και οι εργαζόμενοι θα έπαιρναν την ίδια αύξηση και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δε θα επιβαρύνονταν με ένα επιπλέον κόστος, που υπολογίζεται ετησίως στα 1.121 ευρώ (€80/μήνα x14 μισθοί) για κάθε εργαζόμενο. Αλλά αυτά τα απλά οικονομικά χρειάζονται να τα εφαρμόσουν άνθρωποι που γνωρίζουν τι τους γίνεται…
- Έξοδος στις αγορές
Είχαμε γράψει προσφάτως ότι μόλις ψηφιστεί η συμφωνία των Πρεσπών, θα βγούμε με τις πλάτες των δανειστών στις αγορές. Κι όντως έτσι έγινε.
Μόνο που η έξοδος ήταν καρικατούρα. Σχεδόν εικονική. Με μικρό ποσό, πενταετές ομόλογο και πανάκριβο επιτόκιο. Δεκαπλάσιο από της Πορτογαλίας που κι εκείνη βγήκε από τα μνημόνια. Δηλαδή, τα νταούλια τα έπαιξαν οι αγορές.
Θα πει κάποιος: Δηλαδή, εσύ δεν φώναζες ότι η χώρα δεν έχει πρόσβαση στις αγορές; Τώρα που απέκτησε, πάλι φωνάζεις;
Ακούστε:
Ναι, η χώρα πρέπει να επιστρέψει στις αγορές κι ήδη έχει αργήσει τέσσερα χρόνια. Όμως, άλλο συστηματική και κανονική επιστροφή στις αγορές προς όφελος της Οικονομίας κι άλλο μια εκτρωματική έξοδος χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Απόδειξη της καρικατούρας εξόδου; Μόλις η κυβέρνηση (με τις πλάτες των εταίρων και αφού ψήφισε τη συμφωνία των Πρεσπών) ανακοίνωσε την έκδοση ομολόγου και πανηγύριζε, ο Ντράγκι υπενθύμισε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα δεν αγοράζει τα δικά μας ομόλογα επειδή είναι πιο σκουπίδια κι από σκουπίδια.
Στην κυβέρνηση, ωστόσο, μιλούν για «επιστροφή στην κανονικότητα» – και μάλιστα με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο από το 2014 – και για βελτίωση του κλίματος που θα φέρει την πολυπόθητη αποκατάσταση της επενδυτικής εμπιστοσύνης. Είναι ένα κομμάτι από το παζλ «θετικών» οικονομικών ειδήσεων που θέλει να προβάλει ο Αλέξης Τσίπρας στο δρόμο προς τις κάλπες.
Όμως ολική επαναφορά, δηλαδή κανονικότητα, θα επιτευχθεί αρχικά όταν θα μπορούμε να εκδώσουμε 10ετές ομόλογο με ικανοποιητικά επιτόκια και αντί να «παρακαλάμε» τους επενδυτές να λάβουν μέρος στη δημοπρασία, θα τους… διώχνουμε, που σημαίνει ότι οι προσφορές θα είναι πολλαπλάσιες της ζήτησης. Θα ολοκληρωθεί δε, όταν η κυβέρνηση θα μπορεί να χρηματοδοτεί πλήρως τις ανάγκες της από τις αγορές.
Όσο για το επιτόκιο 3,6% που εξασφάλισε το ελληνικό δημόσιο από την έξοδο στις αγορές, πανηγυρίζει η κυβέρνηση επειδή είναι χαμηλότερο από το 4,75% της εποχής Σαμαρά.
Αν αυτό θεωρείται μεγάλη επιτυχία τότε μάλλον η χώρα δεν βρίσκεται σε σωστό δρόμο. Δεν μπορεί να συγκριθεί το κόστος δανεισμού μίας χώρας που βρίσκεται σε μνημόνιο (περίοδος Σαμαρά – Βενιζέλου) και της ίδιας χώρας 5 ολόκληρα χρόνια μετά και μάλιστα με τα μνημόνια να αποτελούν παρελθόν. Για να γίνει αντιληπτή η τεράστια διαφορά μεταξύ μιας χώρας που απλώς δανείζεται για να δανειστεί και να εξυπηρετήσει πολιτικές σκοπιμότητες και μίας χώρας που έχει επιστρέψει στην κανονικότητα, αρκεί να αναφερθεί ότι η Πορτογαλία δανείζεται στην 5ετία με 0,33%…
Αλλά, καλά κάνουν. Έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως ότι απευθύνονται σε οικονομικά αναλφάβητους… Εξ ου και μοιράζουν σανό ολούθε… Άλλωστε, στην επικοινωνία και στο παραμύθι είναι άσσοι. Στην πράξη είναι τενεκέδες.
