Παρευρέθηκα στο μνημόσυνο των νεκρών μίας από τις πλέον μαύρες σελίδες στην Ιστορία του Ελληνισμού. Της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Είναι μία μέρα απέραντης θλίψης. Για τους χιλιάδες σφαγιασθέντες Έλληνες από την Τουρκική θηριωδία, για τον ξεριζωμό των ελληνικών πληθυσμών από τις πατρογονικές τους εστίες.
Είναι μία ημέρα νοσταλγίας και θύμησης των πατρίδων μας στα χώματα της Μικρασίας. Πατρίδες με τρισχιλιετή παρουσία στη Γη της Ιωνίας, με φωτεινή παρουσία στις επιστήμες, στα γράμματα, στις τέχνες, πολιτισμική περιουσία που κληροδότησαν και στη Μητροπολιτική Ελλάδα στα χρόνια μετά την προσφυγιά. Πατρίδες που χάθηκαν μα δεν ξεχάστηκαν ποτέ!
Είναι μία μέρα ντροπής για τη Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού, για τα άγρια εγκλήματα της Τουρκίας, που 98 χρόνια μετά απαιτούν ακόμη δικαιοσύνη και διεθνή αναγνώριση.
Είναι μία μέρα δέσμευσης για κάθε νέα γενιά Ελλήνων. Να διατηρεί άσβεστη και αναλλοίωτη την ιστορική μνήμη, να διδάσκεται από τα λάθη, να ορθώνει τοίχο μπροστά στο μικρόβιο της διχόνοιας και του διχασμού, να είναι ενωμένη και αποφασισμένη απέναντι σε οποιαδήποτε εξωτερική απειλή, επιθετικότητα, πρόκληση ενάντια στην εθνική μας κυριαρχία.
