Έβλεπα προχθές το βράδυ το παιγνίδι της επίσημης αγαπημένης των Ελλήνων, της εθνικής μας μπάσκετ με την Ισπανία. Έλαμψε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, τον ακολούθησαν τα αδέλφια του Θανάσης και Κώστας. Κι ύστερα θύμωσα με τους αλητήριους που έφτιαξαν μέχρι και hashtag… «Όχι η Εθνική ομάδα μου».
Ας θυμηθούμε όμως.
Τα Σεπόλια είναι μια μάλλον φτωχή και μάλλον συντηρητική γειτονιά της Αθήνας, κοντά στο Περιστέρι που την έμαθε το πανελλήνιο λόγω του Γιάννη Αντετοκούνμπο και των αδελφών του. Εκεί έκαναν τις πρώτες τους βόλτες, εκεί έπαιξε ποδόσφαιρο ο Γιάννης που ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής, όπως ο μπαμπάς του, εκεί σηκώθηκαν να καρφώσουν τη μπάλα με τα σπυριά στο καλάθι του μικρού γηπέδου, εκεί ίδρωναν κουβαλώντας στην πλάτη τους μπόγους με τα cd, τα γυαλιά ηλίου ή τις τσάντες που πωλούσαν εδώ κι εκεί για να ζήσουν. Εκεί έβλεπαν και άκουγαν τα νεοναζιστικά αποβράσματα να επευφημούν τον καταδικασμένο σήμερα Κασιδιάρη και να βρίζουν εκείνους και την οικογένειά τους .
Ο Γιάννης, το ελληνόπουλο που είναι πιο ελληνόπουλο από τα ναζοστοπαίδια και τα φασισταριά, άνοιξε τα τεράστια χέρια του, πέταξε εκεί που μόνο άριστοι μπορούν να σταθούν, πήρε στην πλάτη του τους Μιλγουόκι Μπακς και τους έκανε πρωταθλητές του ΝΒΑ μετά από 50 χρόνια! Άθλος! Το μικρό αγόρι από τα Σεπόλια φώναξε παντού για την Ελλάδα, τίμησε την Ελλάδα. Τα αδέλφια του το ίδιο. Γράφουν ιστορία φορώντας τη φανέλα με το εθνόσημο.
Ο Γιάννης και τ’ αδέλφια του. Με τον πατέρα Τσαρλς επαγγελματία ποδοσφαιριστή και τη μητέρα Βερόνικα, άλτρια του ύψους, να παίρνουν τα λίγα υπάρχοντά τους και να φτάνουν στη χώρα μας για μια καλύτερη ζωή. Αφήνοντας στη Νιγηρία το πρώτο τους αγόρι, τον Φράνσις, σχεδόν βρέφος. Κι επειδή ο πατέρας του θαύμαζε την ιστορία της χώρας μας.
Ο Γιάννης και τ’ αδέλφια του. Όλοι γεννημένοι στην Ελλάδα, μεγαλωμένοι στην Ελλάδα, μορφωμένοι στην Ελλάδα. Με τον Γιάννη … Ολυμπιακό και τον Θανάση… Παναθηναϊκό. Κάποιοι από εμάς.
Ο Γιάννης και τ’ αδέλφια του. Με το φαρμακερό τρίποντο και το σπουδαιότερο κάρφωμα απέναντι στα ναζισταριά, στους φασίστες, στους ρατσιστές.
Ο Γιάννης και τ’ αδέλφια του. Με την ελληνική ψυχή που γαλουχήθηκε στο ελληνικό σχολείο και χαλυβδώθηκε στην πίκρα, στην ανέχεια, στο μπούλινγκ από την αλητεία.
Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου οι βρομερές κουβέντες του καταδικασμένου Μιχαλολιάκου που παρομοίαζε τον Γιάννη με χιμπατζή! Ακόμη θυμάμαι που είχε ζητήσει την απέλαση του ίδιου και της οικογένειάς του. Σήμερα, ο Γιάννης είναι στην κορυφή του κόσμου και κρατά την ελληνική σημαία κι εκείνος σφουγγαρίζει κελιά στη φυλακή.
Ακόμη θυμάμαι την εμετική ανάρτηση κάποιου καθηγητή Καλέμη που η πολιτεία είχε ορίσει το 2017 ως … συντονιστή Εκπαίδευσης του Κέντρου Φιλοξενίας Προσφύγων Μαλακάσας για τον Γιάννη: «Τι ακριβώς είπαμε ότι κάνει η μαϊμού αυτή. Α ναι, παίζει μπάσκετ. Αδιάφορο έως άσχετο. Ας μάθει ποιοι τίμησαν με το άθλημα αυτό μια Ελλάδα. Ο αχάριστος». Ευτυχώς η Κεραμέως αντέδρασε αστραπιαία και πήρε πόδι. Κι ο ίδιος ο Γιάννης είχε κάνει μια ανάρτηση-απάντηση με πολύ νόημα: «Χαμογέλα για να αλλάξεις τον κόσμο. Μην αφήσεις τον κόσμο να αλλάξει το χαμόγελό σου».
Ρατσισμός κι Ελλάδα
Η Ελλάδα δεν έχει ρατσισμό. Ούτε μπορούν να μας ξεγελούν οι θορυβώδεις εκδηλώσεις ελαχίστων ναζιστόμουτρων και φασιστοειδών. Δεν θα μπορούσε να έχει ρατσισμό η Ελλάδα, από την οποία εκατομμύρια παιδιά της έφτασαν στις άκρες της γης για να επιβιώσουν και να ξεφύγουν από την ανέχεια των αρχών του περασμένου αιώνα και της μετεμφυλιακής περιόδου. Κι αντιμετωπίστηκαν ως ψυχές, ως άνθρωποι. Προόδευσαν, πρόκοψαν, ουδείς τους είπε… Μαϊμούδες. Με τις εξαιρέσεις φυσικά που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Η Ελλάδα δεν έχει ρατσισμό. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος.
Μα υπάρχει κι η άλλη που λέει ότι η Ελλάδα έχει ρατσισμό. Λόγω της επιφυλακτικότητας και του αρνητισμού που αντιμετωπίζει ένας μαύρος, την απόρριψη, ενίοτε και την καταπίεση. Το έχει επισημάνει κι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αυτό, ισχυριζόμενος ότι «στην Ελλάδα δεν είναι εύκολη η ζωή για έναν έγχρωμο. Η Ελλάδα είναι μια χώρα λευκών».
Κι όχι μόνο, θα πρόσθετα. Μπορεί να ζήσει άνετα κι ευχάριστα μη δακτυλοδεικτούμενος κάποιος μη Χριστιανός και δη Ορθόδοξος; Εδώ… σκοτώνουμε ακόμη κι αν κάποιος δεν είναι οπαδός της ομάδας μας…
Τους χρωστάμε
Η ουσία είναι ότι στον Γιάννη Αντετοκούνμπο και στα αδέλφια του εμείς χρωστάμε κι όχι εκείνοι σ’ εμάς. Ειδικά στον Γιάννη τον οποίο όλη η υφήλιος αποκαλεί «Greek» freak.
Ναι, εμείς του χρωστάμε. Εμείς χρωστάμε στην οικογένειά του. Εμείς, που τους κάναμε τη ζωή δύσκολη με τους νόμους και τις ηλίθιες προκαταλήψεις. Παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα κι έλαβαν ελληνική παιδεία, τους κάναμε τη ζωή δύσκολη για να τους δώσουμε διαβατήρια προκειμένου ν’ ανοίξουν τα φτερά τους. Είχαν φτάσει 18 ετών και δεν τους δίναμε υπηκοότητα. Μεγαλουργούσε ο Γιάννης και δεν μπορούσε να παίξει στην Εθνική…
Εμείς χρωστάμε επειδή τόσο ο Γιάννης όσο και τα αδέλφια του, πάντα μνημονεύουν τη γειτονιά που έκαναν τα πρώτα βήματά τους και πάντα επιδεικνύουν παντοιοτρόπως την ευγνωμοσύνη τους σε όσους στάθηκαν δίπλα τους.
Τους χρωστάμε επειδή διαλαλούν ότι είναι Έλληνες.
Όλα αυτά τα σκεφτόμουν πάλι με αφορμή τον νέο ρατσιστικό ορυμαγδό εναντίον των Γιάννη- Θανάση- Κώστα και Άλεξ Αντετοκούνμπο.
Τα τέσσερα αδέλφια φωτογραφήθηκαν με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας σε κάποια προπόνηση κι ο Γιάννης ανέφερε ότι νιώθει ευλογημένος που το κάνει αυτό μαζί με τα αδέλφια του.
Κι ενώ ο αθλητισμός είναι άμιλλα και τίμιος ιδρώτας, τα μέλη της εθνικής μπάσκετ της Νιγηρίας εξαπέλυσαν μια ακατανόητη επίθεση εναντίον του. Αρχικά ανέβασαν στο διαδίκτυο, με έκδηλη ειρωνική διάθεση, μια φωτογραφία με ένα παιδάκι που κοιτά με απορία κάπου… Υπονοώντας ότι κοιτάζει με απορία τη φωτογραφία των αδελφών Αντετοκούνμπο. Κι ύστερα ανέβασαν στιγμιότυπα από το παιχνίδι του Προολυμπιακού τουρνουά του 2012, στο Καράκας, όπου η Νιγηρία απέκλεισε την Ελλάδα και έγραψαν: «Τυχαία βρήκαμε αυτά τα στιγμιότυπα. Η Νιγηρία νίκησε την Ελλάδα το 2012 στο Προολυμπιακό».
Άδικα σχόλια. Ανούσια και γεμάτα συμπλέγματα. Ειδικά αφού οι Antetokoumbobross δεν έχουν κρύψει ποτέ τον σεβασμό τους προς την χώρα του πατέρα και της μητέρας τους.
Το ελεεινό hashtag κι η αντίδραση Μαυρωτά
Ανεξαρτήτως λοιπόν αν οι Νιγηριανοί ζήτησαν συγγνώμη, εμφανίστηκε αμέσως στο Twitter το hashtag «Όχι η Εθνική ομάδα μου» το οποίο ήταν εναντίον των Γιάννη, Θανάση, Κώστα και Άλεξ. Hashtag εμετικό, ρατσιστικό, χυδαίο, γελοίο, κολάσιμο ποινικά.
Οι αντιδράσεις ήταν κι είναι σφοδρές. Τόσο των ανθρώπων που η ψυχή, το μυαλό και το πνεύμα τους αναδύει υγεία, όσο και της κυβέρνησης δια χειρός του σπουδαίου Έλληνα αθλητή κι επί σειρά ετών αρχηγού της εθνικής μας ομάδας πόλο, Γιώργου Μαυρωτά, νυν γενικού γραμματέα αθλητισμού. Πήρε γρήγορα θέση κι υπενθύμισε μια ιστορική φράση του Νέλσον Μαντέλα, ότι «ο αθλητισμός γελάει μπροστά σε κάθε είδους διάκριση», εξηγώντας πως ο αθλητισμός είναι το ιδανικότερο όχημα ενσωμάτωσης, συμπερίληψης, ανοχής στη διαφορετικότητα και άρσης των διακρίσεων. Τι ντροπή αυτό το hashtag».
Τα είπε όλα ή μάλλον μας υπενθύμισε τα πάντα.
Εν κατακλείδι: είμαι με τον Γιάννη. Με τον Θανάση. Με τον Κώστα. Με τον Άλεξ.
Και για κάθε σκουπίδι ξερνά μίσος κατά των αδελφών ακόμη κι όταν φορούν το εθνόσημο, υπάρχουν τα λόγια του Θανάση σε ένα τέτοιο, μετά από παιγνίδι των Milwaukee Bucks στο LA: «έλα εδώ μωρή κότα να τα πεις μπροστά μου»…
