Γράψαμε προσφάτως ότι πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι αναφορικά με τη συνάντηση Τραμπ- Μητσοτάκη. Μάλλον δικαιωθήκαμε. Όχι επειδή διαθέτουμε κάποια ιδιαίτερη ικανότητα ενόρασης αλλά επειδή οι συγκυρίες αυτή τη στιγμή ΔΕΝ είναι ευνοϊκές για την Ελλάδα.
Φρονώ ότι ο Τραμπ (προσοχή ο Τραμπ κι όχι οι επιτελικές ΗΠΑ) έχει κάνει τις επιλογές του στην περιοχή. Οι στενές συνεταιρικές σχέσεις των γαμπρών Τραμπ και Ερντογάν, του επιβάλλουν να θεωρεί τον Τούρκο βασικό του σύμμαχο ή έστω κύριο συνομιλητή. Κι όχι μόνο αυτό.
Λέγαμε και γράφαμε ότι οι συγκυρίες δεν ευνοούν την Ελλάδα σ’ αυτή την από καιρό προγραμματισμένη συνάντηση. Αφενός επειδή ο Τραμπ έχει σκοτούρες με την πυροδότηση πολέμου στη Μέση Ανατολή κι αφετέρου επειδή έχει και τα προσωπικά του με την παραπομπή για έκπτωση από το προεδρικό αξίωμα. Επιπλέον είναι σαφές ότι ο Τραμπ θεωρεί πιο σημαντικό παράγοντα της περιοχής την Τουρκία ή έστω τον συγκεκριμένο πρόεδρό της. Οι δε ΗΠΑ εν συνόλω (δηλαδή Τραμπ και βαθύ κράτος κι υπηρεσίες) επ’ ουδενί διανοούνται τον «Δυτικό κόσμο» χωρίς την Τουρκία.
Λέγαμε και γράφαμε ότι είναι αδιανόητο για μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ να ψωνίζει όπλα από τη Ρωσία. Κι όμως συνέβη κι αυτό! Χωρίς καμιά επίπτωση. Πιο πολύ θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για επιβράβευση αφού αντί για ουσιαστικές κυρώσεις στην Τουρκία, αμέσως μετά ο Τραμπ της έδωσε το «πράσινο» φως να εισβάλλει στην Συρία!
Λέγαμε και γράφαμε για μικρό καλάθι. Κι έγινε ακριβώς αυτό. Ο αλαζών, απαξιωτικός, αυθάδης, προσβλητικός κι υπερόπτης Τραμπ, ο χειρότερος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ, όχι μόνο δεν καταδίκασε την τουρκική προκλητικότητα στην ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο, αλλά απέφυγε και να πάρει θέση μάλιστα για τη «συμφωνία» Τουρκίας – Λιβύης. Ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Τσίπρας, ούτε κάποιος άλλος θα μπορούσε να πάρει κάτι περισσότερο από αυτό που έγινε χθες στην Ουάσιγκτον. Κι ευτυχώς τουλάχιστον που ο Μητσοτάκης κατανοεί τι γίνεται (ακόμη και με την άριστη γνώση ξένων γλωσσών) κι έκανε με την παρέμβασή του γνωστό παγκοσμίως το ζήτημα της συμφωνίας Τουρκίας –Λιβύης.
Υπενθυμίζω ότι προσφάτως πήγε ο Ιάπωνας πρόεδρος στον Τράμπ. Στην προκαταρκτική συνέντευξη Τύπου και πριν αρχίσουν οι επίσημες συνομιλίες ο Τραμπ μιλούσε μόνος του 20 λεπτά. Πήγε η Μέρκελ. Τα ίδια. Κουβέντα δεν έβγαλε. Χθες, ο Μητσοτάκης κι ενώ ο Τραμπ απαντούσε στις καταιγιστικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων (που όλες είχαν αντικείμενο την ιστορία που άνοιξε με τη δολοφονία του Ιρανού) πρόλαβε με έναν ευφυή αυτοσχεδιασμό κι έθεσε φόρα παρτίδα –με «μπάσιμο»- το ζήτημα της παραμυθένιας συμφωνίας Τουρκίας- Λιβύης.
Και ο Τραμπ, μιλιά! Μπροστά στα μάτια και τ’ αυτιά όλου του πλανήτη… Για να το πετύχουμε αυτό με συμβατικά μέσα μαζικής επικοινωνίας, θα θέλαμε πολλά εκατομμύρια δολάρια.
Επιπλέον, ο Μητσοτάκης έδωσε το «γράμμα» on record στον Τραμπ. «Δεν θα δείξουμε ανοχή στην παραβίαση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων», ανέφερε.
Ο Τραμπ λοιπόν, που ουσιαστικά σε όλες τις συναντήσεις του με ξένους ηγέτες έχει δική του προσωπική ατζέντα, σχεδόν αποκλειστικά με οικονομικά θέματα, χωρίς ν’ ασχολείται ιδιαιτέρως με πολιτικά ζητήματα (αγνοώντας συστηματικά τις θέσεις των αμερικανικών αρχών) δεν θέλησε να εμπλακεί στις ελληνοτουρκικές διενέξεις. Το ξέραμε, το περιμέναμε. Έχουμε πει επανειλημμένως ότι αν ποτέ κορυφωθεί η ένταση στο Αιγαίο ή κάτω από την Κρήτη, θα είμαστε ΜΟΝΟΙ μας! Ούτε οι ΗΠΑ του Τραμπ ούτε η «μουδιασμένη» κι ανήμπορη (ελέω προσφυγικού και επενδύσεων στην Τουρκία κυρίως από τη Γερμανία) Ευρώπη. Ίσως να υπάρξει «λίγη» Γαλλία, μα μέχρι εκεί.
Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα, είναι παντελώς αδιανόητη η πολιτική αντιπαράθεση που προκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ισχυρίζεται για φιάσκο της συνάντησης κι άλλα παρόμοια. Λες κι αν ήταν ο Τσίπρας εκεί –ακόμη κι αν κατανοούσε τι του συμβαίνει στο ζήτημα της γλώσσας- θα… μάλωνε τον Τραμπ και θα τον ανάγκαζε να μην κάνει τις δηλώσεις που θέλει και για θέματα που «καίνε» την αμερικανική κοινή γνώμη, αλλά ν’ αποδοκιμάσει τον Ερντογάν ! Αστειότητες! Φαιδρότητες!
Πάντα η Αριστερά ήταν υπέρμαχος των προβλημάτων (και της δημιουργίας τους) κι εχθρός των λύσεων. Σε όλες τις εκφάνσεις της. Και τότε που έκανε ανόητο ακτιβισμό κι αργότερα που αντι-κυβέρνησε και τώρα που ασκεί αντιπολίτευση της αντίδρασης για την αντίδραση.
Σκέφτομαι ότι πριν την συνάντηση κρατούσαμε μικρό καλάθι. Μικρό καλάθι κρατάμε και μετά από αυτήν. Σκέφτομαι, επίσης, ότι αν στόχος αυτής της επίσκεψης του Έλληνας πρωθυπουργού (ντυμένου ευπρεπώς, διπλωματικά κι όχι ως σερβιτόρος συνοικιακού εστιατορίου) ήταν η επιβεβαίωση της ρευστότητας που βιώνουμε σε Αιγαίο, Μεσόγειο κι ευρύτερη Μέση Ανατολή, το πέτυχε. Κι αυτό, εκτός των άλλων, καταδεικνύεται από τις μίζερες αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν πρέπει να βάλουμε κάποιο πρόσημο στην συνάντηση αυτή, σίγουρα αυτό δεν θα είναι αρνητικό. Κι αυτό άλλωστε, θ’ αργήσει να φανεί.
Πάντως κι ανεξαρτήτως όλων των άλλων πολιτικών και διπλωματικών κινήσεων της ελληνικής κυβέρνησης, φρονώ ότι στην παρούσα φάση πρέπει να ενεργοποιηθεί τα μέγιστα η ομογένεια. Η μπάλα πρέπει να πάει στα πόδια των Ελλήνων των ΗΠΑ.
Ο Τραμπ αφενός είναι κατηγορούμενος κι αφετέρου έχει μπει σε προεκλογική χρονιά. Η δε ελληνική ομογένεια είναι πανίσχυρη… Κι αυτό το γνωρίζει πολύ καλά. Άλλωστε μόνος του είπε χθες ότι … γνωρίζει προσωπικά 3 εκατομμύρια Έλληνες ομογενείς…
Ας το σκεφτούμε πιο μεθοδικά…
