Η αναγκαιότητα της χώρας για μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις είναι πρόδηλη. Η κοινωνία, που πάντα είναι πιο μπροστά από την πολιτική και τους πολιτικούς το έχει καταδείξει είτε με την εκλογή τούτης της κυβέρνησης που τις επαγγελόταν προεκλογικά, είτε με τις κατά καιρούς θέσεις της σε έρευνες της κοινής γνώμης.
Συνήθως οι κυβερνήσεις που θέλουν να βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο (δεν ήταν και πολλές στη διάρκεια της μεταπολίτευσης), το πράττουν στην αρχή της διακυβέρνησής τους και πριν ο χρόνος αρχίσει να μετρά αντίστροφα προς τις εκλογές. Τούτη την κυβέρνηση, είτε λόγω των εθνικών θεμάτων που προέκυψαν είτε, κυρίως, λόγω της πανδημίας, δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις και μεταρρυθμιστική. Αν εξαιρέσει κάποιος το σπουδαίο έργο Πιερρακάκη, τις προσπάθειες Κεραμέως και την προσπάθεια Χατζηδάκη στα εργασιακά, δεν βρίσκει πολλά πράγματα στα άλλα υπουργεία, που να μπορεί να τα χαρακτηρίσει μεταρρυθμίσεις. Λες κι οι υπουργοί φοβούνται να «σπάσουν αυγά», λες και δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα! Ειδικά στο δημόσιο και τις δαπάνες του ή στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων ή στην γραφειοκρατία ή και την πολυνομία.
Η αλήθεια είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις –και πολύ περισσότερο οι ιδιωτικοποιήσεις- υποκρύπτουν εντάσεις ή και συγκρούσεις με την συνδικαλιστική νομενκλατούρα. Αλλά, αυτό είναι αναμενόμενο. Κι είναι μοιραίο να συμβεί. Κι αν δεν συμβεί αδικεί συνολικά την εικόνα της κυβέρνησης! Και τον Πιερρακάκη!
Άρα; Άρα πρέπει άμεσα να κινητοποιηθούν οι πάντες. Από το Μέγαρο Μαξίμου μέχρι τον τελευταίο τη τάξει υπουργό. Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι κυβέρνηση διαχειριστών, ούτε οπαδών της αναβλητικότητας.
Αν αυτή η κυβέρνηση δεν μεταρρυθμίσει την Παιδεία, την Υγεία, την Οικονομία, την Εργασία, την απονομή συντάξεων, τη Δικαιοσύνη, ποια θα το πράξει; Αν αυτή η κυβέρνηση δεν προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις, ποια θα το πράξει;
Το έχει ανάγκη η χώρα, το έχει ανάγκη η Οικονομία, το απαιτεί το νέο περιβάλλον ζωής που διαμορφώνεται και σε τελική ανάλυση επενδύσεις δεν γίνονται χωρίς μεταρρυθμίσεις. Εκτός αν νομίζουμε (παράδειγμα αναφέρω) ότι ο επενδυτής θα περιμένει τον δικαστή να γράφει στο χέρι τις αποφάσεις του ή να περιμένουν χρόνια να καθαρογραφούν αυτές…
Στη χώρα μας συζητάμε για μεταρρυθμίσεις από τότε που τις έβαλε στο δημόσιο διάλογο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης! Συζητάμε, συζητάμε μα δεν κάνουμε τίποτα. Κι αγνοούμε ότι δεν υπάρχει ισχυρή οικονομία πουθενά, χωρίς να περιβάλλεται από ορθολογικά διαρθρωμένο δημόσιο, βαθύ πνεύμα ελευθερίας σε ασφαλές περιβάλλον και φυσικά σύγχρονη εκπαίδευση. Δηλαδή, τα αντίθετα απ’ ότι συμβαίνουν στη χώρα μας…. Αγνοούμε ότι η απαίτηση του εξορθολογισμού για μικρότερο κράτος, παραμένει πρωτεύουσα και πάντα επίκαιρη. Αγνοούμε ότι η ελληνική Οικονομία κτίστηκε στη βάση του μη ανταγωνισμού κι ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται.
Είναι μέγα λάθος να νομίζουν κάποιοι στην κυβέρνηση ή στο κυβερνόν κόμμα ότι η κοινωνία δεν αποδέχεται μεταρρυθμίσεις ή ιδιωτικοποιήσεις. Είναι μέγα λάθος να σκέφτονται ότι οι συνδικαλιστές κι η Αριστερά θα τους φθείρουν αν προχωρήσουν, αφού αυτοί είναι απαξιωμένοι και δεν μπορούν να αντιστρέψουν το κλίμα μιας κοινωνίας που θέλει να προχωρήσει μπροστά.
Μαζί λοιπόν με το «ιδιωτικοποιήστε» για το οποίο γράφαμε προχθές, πρέπει να προσθέσουμε και την προτροπή … «μεταρρυθμίστε» προς την κυβέρνηση. Δεν μπορεί να καλύπτονται εσαεί πίσω από τους επιδημιολογικούς δείκτες. Εδώ και τώρα, που έλεγε κι ο αείμνηστος…
