Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας αν και «μαθητής» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ουδόλως φαίνεται να διδάχθηκε από εκείνον τι σημαίνει να είναι φειδωλός στον λόγο του.
Περιοδεύων ανά την Ελλάδα όπου κάποιοι του προσφέρουν απλόχερα τα «χρυσά κλειδιά» της πόλης ή του δήμου τους (ας ελπίζουμε να μη τις αφήσει να καούν όπως έκανε επί υπουργίας του, τον Δεκέμβριο του 2008, με την Αθήνα), αρέσκεται σε ατέρμονους και πλειστάκις ακαταλαβίστικους λόγους. Μέχρι κι ότι για όλα τα δεινά της κρίσης φταίει ο… Μινώταυρος του … νεοφιλελευθερισμού, μας έχει πει.
Προχθές, πάλι, παρενέβη με τον γνωστό του στόμφο και ζήτησε εθνική συνεννόηση και συναντίληψη των πολιτικών δυνάμεων στα μεγάλα εθνικά μέτωπα. «Κινδυνεύει η Ελλάς», ανέφερε στην «ηχηρή» του δήλωση και συμπλήρωσε ότι «έχουμε χρέος, βεβαίως με σεβασμό στην ιδεολογική και πολιτική ιδιαιτερότητα καθεμιάς των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, να πορευθούμε ενωμένοι για να αντιμετωπίσουμε τη βαθιά κρίση που μαστίζει τον τόπο μας και τον λαό μας και να υπερασπισθούμε τα εθνικά μας θέματα. Κι αυτό πρέπει να το επιτύχουμε με ψυχραιμία και σοβαρότητα, δίχως να παρασυρόμαστε από την τουρκική βερμπαλιστική προκλητικότητα αλλά και δίχως καμιά υποχώρηση…».
Φυσικά, όλα αυτά ουδόλως καταδεικνύουν τον λόγο, την αιτία αυτής της παρέμβασης, αλλά αυτό αποτελεί γεγονός ήσσονος σημασίας.
Εξ ου και ουδείς ασχολήθηκε. Ούτε καν η ΕΡΤ.
Κι αυτό ασφαλώς θα πρέπει να προβληματίσει και όλους εμάς, αλλά και τον ίδιο τον ανώτατο άρχοντα. Εμάς, επειδή ουδόλως φαίνεται μας απασχολεί τι λέει ο Πρόεδρος κι εκείνον επειδή για ποιον λόγο εμείς δεν ασχολούμαστε με όσα λέει. Ακόμη κι οι προειδοποιήσεις του για «τουρκική βερμπαλιστική προκλητικότητα», αντιμετωπίζονται με περισσή αδιαφορία.
Ίσως επειδή όσα λέει το σενάριο «εθνικοί κίνδυνοι, κρίση, οικονομία, συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, βάλτε πλάτη στην κυβέρνηση», που παίχθηκε πριν λίγο καιρό από την κυβέρνηση, δεν έγινε ποτέ ταινία, ίσως κι επειδή όλη η κινδυνολογία του έχει μπουχτίσει την κοινωνία.
Είπαμε, ο πρόεδρος δεν διδάχθηκε τίποτα από τον Καραμανλή.
Να το δούμε κι αλλιώς. Από άλλη οπτική.
Αν ο ανώτατος άρχων αισθάνεται ότι οι κίνδυνοι για τη χώρα είναι τόσο μεγάλοι και με δεδομένο ότι όσα λέει ουδείς τα λαμβάνει στα σοβαρά, υπάρχει κι άλλος δρόμος.
Να δείξει εμπράκτως πόσο σοβαρά είναι.
Δηλαδή, να θυσιάσει την καρέκλα του υπέρτατου αξιώματός του.
Τουτέστιν να παραιτηθεί για να κατανοήσουν οι πάντες τι λέει κι ότι όσα λέει από χωρίου σε χωρίο τα εννοεί.
Θα είναι μια ωφέλιμη εθνικά κίνηση αφού σε συνδυασμό με τις κυβερνητικές αβελτηρίες θα μπορέσει ο τόπος να μπει σε μια κυβερνητική κανονικότητα…
