– Μαμά τι κάνεις? Πάμε για καφέ αύριο?
– Δεν γίνεται αγάπη μου. Έχω να πάω το αυτοκίνητο για σέρβις. Θα το αφήσω εκεί, θα επιστρέψω με ένα ταξί και θα περιμένω να μου τηλεφωνήσουν για να πάω να το πάρω.
– Μαμά, γιατί ποτέ δεν μου ζητάς να κάνω κάτι για σένα? Εγώ θα σε ακολουθήσω μέχρι να το αφήσεις, θα πάμε για καφέ και όταν σε ειδοποιήσουν θα σε πάω να το πάρεις.
– Σ’ ευχαριστώ πολύ αγόρι μου.
– Εγώ σ’ ευχαριστώ μαμά.
Την 1η φορά που με ευχαρίστησε έτσι ξεκάρφωτα, αναρωτήθηκα, άραγε γιατί μ’ ευχαριστεί?
– Που τον γέννησα?
– Που τον μεγάλωσα?
– Που τον άφηνα πάντα ελεύθερο να προγραμματίζει τα ”θέλω” του?
– Που τον έμαθα να ακολουθεί την ψυχή του?
– Που δεν ανακατεύομαι στη προσωπική του ζωή?
– Που?…. Που?…. Που?…
Δεν χρειάζεται να απαντήσω στο ερώτημά μου.
Σημασία έχει ότι ακούω συχνά αυτό το ”ευχαριστώ μαμά” και από τα δύο αγόρια, χωρίς προφανή λόγο εκείνη τη στιγμή.
Και δηλώνω ευθαρσώς, πως κάθε φορά, είναι το ωραιότερο ”ευχαριστώ” που έχω ποτέ πει και το ωραιότερο ”ευχαριστώ” που έχω ποτέ ακούσει.
Είναι το πιο αυθόρμητο, το πιο αγαπησιάρικο, το πιο ανιδιοτελές.
Και αυτό, λες και βρίσκει τον δρόμο και πάει και κάθεται στην αγκαλιά τους και μου φέρνει ένα ίδιο πίσω.
Να λέτε συχνά στα παιδιά σας ”ευχαριστώ”.
Και να ξέρετε ότι τον δρόμο που ακολουθεί για τα πήγαινε-έλα του αυτό το ”ευχαριστώ” εσείς τον χαράξατε και εσείς τον φωτίσατε.
Ήρθε η ώρα να το απολαύσετε…
