Σε εποχές επιλεγμένης μοναχικότητας έχω πολλές φορές αναρωτηθεί, είναι ευτυχία να έχει κανείς σύντροφο;
Ναι, έχω καταλήξει, αλλά μόνον υπό έναν όρο. Υπό τον όρο ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν ανακαλύψει κοινούς κώδικες επικοινωνίας.
Ναι, είναι καλό να έχεις συντροφιά για να πας ένα σινεμά. Αρκεί πριν και μετά το σινεμά να επικοινωνείς με τον άνθρωπό σου. Πριν και μετά το ταβερνάκι, πριν και μετά την ταινία στη τηλεόραση (και κατά την διάρκεια).
Να ξέρεις να μαντεύεις τι θέλει να σου πει ένα βλέμμα του, μιά μικρή κίνηση του χεριού, να ανακαλύπτεις μια επιθυμία του που δεν ζητήθηκε με λόγια. Τότε μόνον αξίζει να είσαι με κάποιον και με οποιαδήποτε μορφή σχέσης, χαλαρή η στενή ( αυτό συνήθως το ορίζει ο χρόνος).
Έχω βρεθεί και σας ομολογώ, ότι είναι ανείπωτη η μοναξιά εντός δεσμού, όταν υπάρχει έλλειψη επικοινωνίας.
Βέβαια, συχνά φταίμε κι’ εμείς. Γιατί δεν έχουμε υψηλά τον πήχη της επικοινωνίας στις προτεραιότητες μας. Πολλές φορές προηγούνται το κορμί, τα ωραία του μάτια, η εξυπνάδα χωρίς αντίκρισμα, τα χρήματα. Δηλαδή το περιτύλιγμα, όπως λέει και κάποιος φίλος μου.
Επίσης, αρκετές φορές φταίνε και οι ρόλοι στους οποίους του ζητάμε να μπει και αυτό έχει να κάνει με τις ανάγκες μας. Του ζητάμε να πάρει τον ρόλο του μπαμπά, του εραστού, του μέντορα, του παιδιού μας πολλές φορές και μόνο τον ρόλο του συντρόφου αφήνουμε απ’ έξω. Και χωρίς να τον έχουμε ρωτήσει αν τον ενδιαφέρουν όλοι αυτοί οι ρόλοι και αν έχει τη δυνατότητα να ανταποκριθεί.
Ας καταλήξουμε όμως εκεί από όπου αρχίσαμε.
Ναι. Είναι ευτυχία να έχεις σύντροφο.
Αρκεί και οι δύο να έχουν ανακαλύψει τις υπόγειες διαδρομές επικοινωνίας, αλλά και τις υψηλές της συχνότητες και να τις προσεγγίζουν εύκολα προς χάριν του δεσμού, όχι της δέσμευσης….
