Η ανάσα, η ζωή, ο ήλιος είναι τόσο δυνατά ώστε φωτίζουν ακόμη και τα πιο μαύρα σκοτάδια. Ειδικά για τον κάθε άνθρωπο δίπλα μας που δίνει μάχη με το θηρίο.
Εξ αυτού, είμαι, είμαστε με τη Φώφη.
Αυτή τη μάχη δεν τη δίνει μόνη της. Μπορεί να μας χωρίζουν ουκ ολίγα στην πολιτική κονίστρα, μπορεί να είχαμε «πυρακτωμένες» αντιπαραθέσεις, αλλά εδώ μιλάμε για μάχη ζωής. Μ’ όλους δίπλα της.
Ομολογώ πως όταν άκουσα «Φώφη- καρκίνος-υποτροπή», πάγωσα. Είχα αρχίσει να γράφω ένα άρθρο με σκέψεις για την αναγκαιότητα να μην είναι η επόμενη πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ. Σε κλάσματα δευτερολέπτου μια ενστικτώδης κίνηση οδήγησε τον δείκτη του δεξιού μου χεριού στο πλήκτρο delete του υπολογιστή. Μετά διάβασα μια φράση του Βαγγέλη Βενιζέλου: «Φώφη, έχω σοκαριστεί»! Ήταν σαν να τα έλεγε η αφεντιά μου. Κι ο Λοβέρδος: «Ακυρώνω ότι έχω κλείσει. Δεν μου πάει η καρδιά». Τρυφερά, ανθρώπινα λόγια…
Μετά, οι ευχές άρχισαν να γυρίζουν στο μυαλό. Νομίζω όλων των ανθρώπων. Άλλωστε όλοι συνειδητοποιούμε κατά καιρούς – κι ειδικά όταν μας βρίσκει κάποιο κακό- ότι η ζωή κρέμεται σε μια κλωστή, ενίοτε και σε συμπτώσεις. Μπορεί όλοι μας να νιώθουμε ισχυροί κι ότι δεν θα συμβεί σ’ εμάς το κακό, αλλά όλοι είμαστε το ίδιο ευάλωτοι σε οτιδήποτε.
Ξέρετε κάτι; Η Φώφη κι όσοι παλεύουν με το τέρας, δεν είναι για λύπηση. Οι περισσότεροι δεν την αποζητούν, δεν την καταδέχονται. Μπορεί κάποιες φορές που συνομιλούν με τον εαυτό τους να του παραπονιούνται «γιατί σ’ εμένα;» αλλά κατά βάση είναι αδέλφια της περηφάνιας. Διαθέτουν μια περίεργη ψυχική δύναμη, ένα ανυπέρβλητο μεγαλείο.
Δεν μπορώ και δεν θέλω να γράψω περισσότερα για τη Φώφη.
Απλά θέλω να της ξαναπώ να νικήσει και πάλι και να σηκωθεί γρήγορα όρθια.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μπορώ να της απαντώ όταν αρχίζει τα τσιτάτα της για τον…. νεοφιλελευθερισμό, για την… επάρατη Δεξιά ή όταν αρχίζει τις προσφωνήσεις του τύπου… «συντρόφισσες και σύντροφοι»…
