Αγώνας κόντρα στην πολιτική των απαγορεύσεων
Ένα ακόμη βήμα στην κατεύθυνση του αυταρχισμού, του χτυπήματος των συνδικαλιστικών ελευθεριών και της απαγόρευσης της απεργίας, έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ, προχωρώντας σε αγωγή κατά της ΑΔΕΔΥ και του ΕΚΑ που κήρυξαν την απεργία για τις 16/6.
Η ημέρα ψήφισης του αντεργατικού νόμου αποτελεί επιλογή της κυβέρνησης και για αυτό φέρει ακέραια την ευθύνη για την όποια αναστάτωση θα προκαλούνταν στις πανελλαδικές. Ενεργοποιώντας όμως έναν άθλιο κοινωνικό αυτοματισμό, επιχείρησε να χρησιμοποιήσει τους μαθητές ως άλλοθι για το χτύπημα της απεργίας.
Η αγωγή που κατέθεσε το Υπουργείο Παιδείας εναντίον της ΑΔΕΔΥ, του ΕΚΑ και κάθε συνδικαλιστικού φορέα που καλύπτει εργαζόμενους που εμπλέκονται στις πανελλαδικές εξετάσεις είχε αυτόν ακριβώς το σκοπό. Να κατοχυρώσει μια ακόμα απαγόρευση απεργίας και μάλιστα τριτοβάθμιου οργάνου.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση και με απαίτηση του εφοπλιστικού κεφαλαίου επιχειρεί για δεύτερη φορά σε μία εβδομάδα, να απαγορεύσει την απεργία των ναυτεργατών, με νέα αγωγή και απαγορευτική απόφαση του πρωτοδικείου Πειραιά. Είναι φανερό ότι επιδιώκει με αυτό τον τρόπο να παγιώσει ένα αντιδραστικό καθεστώς στον νευραλγικό κλάδο της ναυσιπλοΐας, με στόχο την γενίκευση του.
Με δεδομένο ότι οι κύριοι συνδικαλιστικοί φορείς που καλούν την απεργία είναι η ΑΔΕΔΥ το ΕΚΑ και οι ναυτεργατικές ομοσπονδίες, οι αγωγές της κυβέρνησης και των εφοπλιστών συνιστούν μια πρωτοφανή απόπειρα καθολικής απαγόρευσης της απεργίας την ημέρα της ψήφισης του νόμου.
Όσο και αν επαναλαμβάνει τα περί «σεβασμού του δικαιώματος στην απεργία» η κυβέρνηση επιχειρεί, πριν ακόμα ψηφίσει το νομοσχέδιο, να παγιώσει ένα αντιδραστικό καθεστώς με καρατομημένες συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες.
Να ενεργοποιήσει τις διατάξεις περί «προσωπικού ασφαλείας» και «ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας» απαγορεύοντας ουσιαστικά στο όνομα της «κοινωνικής ομαλότητας» κάθε αντίδραση στην βάρβαρη πολιτική της. Πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς στόχους που υπηρετούσε και υπηρετεί 15 μήνες τώρα η πολιτική των απαγορεύσεων με πρόσχημα την πανδημία.
Οι μέρες είναι κρίσιμες και το διακύβευμα τεράστιο. Για αυτό και οι ευθύνες των συνδικαλιστικών ηγεσιών και των ρεφορμιστικών κοινοβουλευτικών δυνάμεων για μια ακόμη φορά είναι βαριές.
Απέναντι στην πίεση της κυβερνητικής προπαγάνδας, η αναδίπλωση αυτών των δυνάμεων και η απόφαση για εξαίρεση των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας από την απεργία συνιστά ένα ακόμη πισώπλατο χτύπημα.
Προηγήθηκαν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΔΑΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΠΕΚ στην ΟΛΜΕ, όπου με απόφαση τους ζητούσαν από την ΑΔΕΔΥ να εξαιρέσει τον κλάδο από την απεργία λόγω… πανελλαδικών.
Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη για τα συνδικαλιστικά χρονικά απόφαση, με την οποία, επί της ουσίας, η ηγεσία ενός κλάδου ζητάει την επιστράτευση του!
Οι ίδιες παρατάξεις στην ΑΔΕΔΥ, αλλά και με την στήριξη του ΠΑΜΕ, υιοθέτησαν το αίτημα της ΟΛΜΕ εξαιρώντας όσους εμπλέκονται στις πανελλαδικές εξετάσεις. Κάτι βέβαια που ειδικά αν μιλάμε για το υπουργείο παιδείας, ή άλλους κλάδους (πχ μεταφορές) είναι τουλάχιστον ασαφές.
Η απόφαση προηγήθηκε της συνεδρίασης του πρωτοδικείου βγάζοντας την κυβέρνηση από τη δύσκολη θέση, ενώ ακολούθησαν σχεδόν αμέσως και σχετικές αποφάσεις των σωματείων μεταφορών.
Πρόκειται για καθαρή συνθηκολόγηση απέναντι στις κυβερνητικές πιέσεις. Πρόκειται επί της ουσίας για αποδοχή των αντιδραστικών διατάξεων του νέου νόμου, όπου περιγράφεται με σαφή τρόπο η μη πραγματοποίηση κάθε απεργίας που προκαλεί κοινωνική αναστάτωση.
Δηλαδή η απαγόρευση κάθε απεργίας, αφού απεργία που δεν διαταράσσει την «ομαλότητα» δεν υπάρχει!
Και αν κάποιος αποδεχτεί, ότι δεν πρέπει να διαταράσσονται οι εξετάσεις των μαθητών -που στην Ελλάδα η κυρίαρχη προπαγάνδα τις παρουσιάζει χρόνια τώρα για τους ίδιους λόγους ως άβατο- τότε είναι σαν να απεμπολεί το δικαίωμα για κάθε απεργία.
Από αυτές που «παρακωλύουν» ιατρικές πράξεις μέχρι αυτές που «παρεμποδίζουν» την ελεύθερη μετακίνηση, η στάση αυτών των συνδικαλιστικών ηγεσιών, «νομιμοποιεί» την απαγόρευση τους.
Στην ίδια κατεύθυνση είναι χαρακτηριστική και η τοποθέτηση όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων και ειδικά των ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ απέναντι στο ζήτημα. Με τις τοποθετήσεις βουλευτών τους στη συζήτηση για το νόμο στη βουλή λιπαίνουν το έδαφος για του αντιδραστικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης.
Απέναντι στα άθλια διλλήματα του Χατζηδάκη του τύπου, «πείτε μας αν είστε με την αγωνία των μαθητών ή με τους συνδικαλιστές», οι εκπρόσωποι και των δύο κομμάτων καμώνονταν τους υπερασπιστές της απεργίας, κραδαίνοντας τις αποφάσεις υπονόμευσης των συνδικαλιστικών ηγεσιών!
Με τοποθετήσεις που συμπλήρωναν η μία την άλλη, Σκουρλέτης και Παφίλης, απέναντι στην κυβερνητική προπαγάνδα δεν υπερασπίζονταν το δικαίωμα στην απεργία, αλλά υμνούσαν τις αποφάσεις απεργοσπασίας! Παρουσιάζοντας τις αποφάσεις της ΟΛΜΕ και της ΑΔΕΔΥ ως υπεύθυνη στάση, σε πλήρη ταύτιση με το δελτίο τύπου του υπουργείου.
Αυτό που επί της ουσίας είχαν να καταλογίσουν αμφότεροι στην κυβέρνηση ήταν ότι ενώ γνώριζε την «υπεύθυνη στάση» των σωματείων, προχώρησε σε αγωγή για επικοινωνιακούς λόγους!
Πραγματικά αν το «απεργιακό μέτωπο» έχει τέτοιους φίλους δεν χρειάζεται εχθρούς.
Όλοι αυτοί, αν και δηλώνουν ότι κρατούν «στάση υπευθυνότητας» απέναντι στους μαθητές, στην πραγματικότητα τηρούν «στάση υπευθυνότητας» απέναντι στην κυβερνητική πίεση και τις επιταγές της.
Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει εξαπολύσει μια σφοδρή επίθεση ενάντια στα συνδικάτα και την απεργία. Μπροστά στο βάθεμα της κρίσης και στις εκρηκτικές συνθήκες που θα δημιουργηθούν, θέλει να αφαιρέσει από τους εργαζόμενους το μοναδικό όπλο υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους, αυτό της συλλογικής πάλης και της απεργίας, Επιστέγασμα αυτής της αντιδραστικής πολιτικής είναι ο νέος αντεργατικός νόμος.
Να υψώσουμε αγωνιστικό τείχος στην πολιτική των απαγορεύσεων.
Να απαντήσουμε στις δυνάμεις της προσαρμογής και της συνθηκολόγησης.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ ΤΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑ
Εργατοϋπαλληλική Αγωνιστική Συνεργασία (ΕΡΓ.Α.Σ)
