Οι προχθεσινές εκλογές στη Γαλλία δείχνουν πολλά πράγματα για το μέλλον της Ευρώπης.
Κατ’ αρχάς απομακρύνουν την νομοτελειακή αναστάτωση που θα προέκυπτε σε Γαλλία και Ευρώπη από την πιθανή αναρρίχηση της Λεπέν στην εξουσία. Κάτι που με τα νέα δεδομένα φαντάζει ως απίθανο γεγονός, όσο κι αν τη στηρίξουν οι κομμουνιστές του Μελανσόν, που προς το παρόν σιωπά απέναντι στην λαίλαπα του φασισμού και ως προς το ποιον θα στηρίξει στον δεύτερο γύρο.
Ένα δεύτερο γεγονός που διαφαίνεται είναι ότι στην Ευρώπη (το είδαμε και στην Αυστρία και στην Ολλανδία) οι σιωπηλές – κεντρογενείς πλειοψηφίες εξακολουθούν να διατηρούν τα χαρακτηριστικά της λογικής, ανεξαρτήτως αν δεν συμπαθούν τις ελίτ της. Μπορεί να διαμαρτύρονται, μπορεί να αντιδρούν, αλλά δεν θα αυτοχειριαστούν κιόλας. Όπως κάναμε εμείς με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ.
Ένα τρίτο γεγονός αποτελεί η διάνοιξη μεγαλύτερου δρόμου της Ευρώπης προς τον φιλελευθερισμό. Μπορεί τώρα η Ευρώπη να δοκιμάζεται από έναν αδέξιο κι ανερμάτιστο καπιταλισμό, αλλά Γαλλία, Αυστρία και Ολλανδία δείχνουν ότι οι λύσεις δεν είναι ούτε στον εθνικισμό, ούτε στην ανερμάτιστη και ουτοπική Δεξιά ή Αριστερά της Λεπέν, του Μελανσόν, του Ιγγλέσιας, του Ορμπάν, του Γκρίλο και του Τσίπρα. Όποιος ακούει (και σας καλώ να βρείτε στο διαδίκτυο τοποθετήσεις του για να καταλάβετε τι λέω) τον πιο εμβληματικό Ευρωπαίο των τελευταίων χρόνων, τον Guy Veshofstadt και τον λόγο των προτάσεών του, θα κατανοήσει πλήρως για ποιον λόγο είναι αναγκαίες οι φιλελεύθερες –μετριοπαθείς φωνές κι όχι η επαναστατική και λαϊκίστική υστερία Δεξιάς κι Αριστεράς που δεν έχουν κανένα σχέδιο και προοπτική για το μέλλον, παρά μόνο αντίδραση. Ο Veshofstadt, λοιπόν, είναι βέβαιο ότι στο πρόσωπο του Μακρόν θα βρει έναν πολιτικό που ξέρει τι του γίνεται.
Ένα τέταρτο γεγονός αποτελεί η αναρρίχηση του Εμμανουέλ Μακρόν. Ένας νέος άνθρωπος που ως πρόσωπο και πολιτικός μπορεί να θεωρείται ως μια προσωπικότητα που διαθέτει τεράστιο «επενδυτικό» κεφάλαιο για την γαλλική κι ευρωπαϊκή κοινωνία.
Ένα πέμπτο γεγονός που αφορά την Ελλάδα, αποτελεί η κατάρριψη για μια ακόμη φορά των ψευδαισθήσεων της ελληνικής κυβέρνησης. Ότι τάχα μου οι γαλλικές εκλογές θα επηρέαζαν το ελληνικό πρόβλημα, αφού αν εξελέγετο η Λεπέν ή ο οιοσδήποτε ακραίος εθνικοκομμουνιστής, θα γινόταν η Ευρώπη άνω κάτω κι αυτό θα έκανε τους δανειστές να δουν τη χώρα μας με άλλο μάτι. Ο Τσίπρας και πάλι επέλεξε το λάθος άλογο. Και πάλι επέλεξε την «αντισυστημική» Ευρώπη και την μπαχαλοποίηση μέσω αυτής. Και δεν είναι τυχαίο ότι η κρατική ΕΡΤ –ελεγχόμενη πλήρως από τον ΣΥΡΙΖΑ- εκθείαζε την ακροδεξιά Λεπέν! Ούτε είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «μούδιασε» από τα αποτελέσματα και τις επερχόμενες εξελίξεις στη Γαλλία. Εξ ου και δεν βρήκε μια και μόνο λέξη για να καταδικάσει τον διχαστικό και αντιευρωπαϊκό λόγο της Λεπέν.
Και κάποια πράγματα για τον Μακρόν:
Ο Μακρόν είναι άφθαρτος. Δεν έχει παρελθόν. Δεν το έχει στηρίξει καμιά διεφθαρμένη πολιτική ελίτ. Είναι βαθειά μορφωμένος και βάσει αυτής του της μόρφωσης κατέστη ένας εκ των πλέον επιτυχημένων τεχνοκρατών στο τραπεζικό σύστημα της χώρας του. Κι έκανε σημαντική περιουσία μέσω της δουλειάς και των επιλογών του.
Επιπλέον, πέραν των αριθμών, έχει σπουδάσει φιλοσοφία. Δηλαδή, μπήκε μέσα στα αντίπαλα στρατόπεδα της γνώσης –θετικό και θεωρητικό- εμβάθυνε σ’ αυτά κι έγινε, όπως λένε, ένας σπουδαίος φεντεραλιστής πολιτικός και δη φιλελεύθερος. Που δημιουργεί ελπίδα σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο, ως αντίπαλο δέος της Γερμανίας. Ο ευρωπαϊκός Νότος, με ηγέτη και πρόεδρο της Γαλλίας τον Μακρόν, λογικά δεν θα κάθεται σούζα απέναντι στη Μέρκελ όπως ο Ολάντ, αλλά δεν θα διαθέτει και το Ναπολεόντειο ύφος του Σαρκοζί.
Όμως, για να ξέρουμε τι λέμε, δεν θα αλλάξει τις δομές του γαλλογερμανικού άξονα. Και σίγουρα δεν θα τις διακυβεύσει για την Ελλάδα. Ως υπουργός Οικονομικών δε της Γαλλίας, μονίμως επαναλάμβανε ένα λόγο: «Η Ελλάδα δεν θα πτωχεύσει».
Όπως και να το κάνουμε, η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι ο Μακρόν έρχεται στα ευρωπαϊκά δρώμενα για να μείνει επί… μακρόν.
