Τα ξέρετε φαντάζομαι.
Από τα χρόνια που ο Ανδρέας Παπανδρέου κατέστησε τους συνδικαλιστές ουσιαστικά αφεντικά των κρατικών επιχειρήσεων, χιλιάδες χιλιάδων απεργίες έχουν κτυπήσει σαν βόμβες αργού θανάτου την ελληνική οικονομία και την ίδια την κοινωνία.
Πότε κατεβάζοντας τους διακόπτες της ΔΕΗ, πότε ακινητοποιώντας τρένα, λεωφορεία, πλοία, αεροπλάνα, πότε κλείνοντας διάφορες υπηρεσίες.
Εσχάτως, πάλι τα ίδια. Έκλεισαν λιμάνια, ακινητοποίησαν τρένα, λεωφορεία. Την ώρα που η κοινωνία που αγωνίζεται πραγματικά για να τα βγάλει πέρα, ματώνει καθημερινά.
Χώρια που έχουν απαξιώσει πλήρως με τις συμπεριφορές τους τις κρατικές υπηρεσίες στις οποίες «εργάζονται».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Που χρωστάει 25 δις ευρώ (!!!!), δηλαδή το 10% του συνολικού χρέους της χώρας και συνεχώς παράγει ελλείμματα.
Που ουδείς από όσους φλέρταραν με την απόκτησή της, κατέθεσε ουσιαστικά πρόταση αγοράς της. Ούτε Ρώσοι, ούτε Γάλλοι. Βλέπετε, τα ελλείμματα που παράγει και πληρώνουμε όλοι, είναι ανυπέρβλητα προβλήματα.
Μόνο τις τελευταίες ώρες πριν λήξει η προθεσμία, οι Ιταλικοί σιδηρόδρομοι κατέθεσαν μια πρόταση αφοράς, αλλά το κράτος μάλλον την κρίνει… μη συμφέρουσα και ζητά μεγαλύτερο τίμημα. Ακόμη όμως κι αν όντως επανέλθουν οι Ιταλοί με νέα πρόταση, πώς θα ξεπεραστεί η γελοιότητα της πολιτικής ηγεσίας (Σπίρτζης), της διοίκησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ που ο ίδιος έχει διορίσει και των συνδικαλιστών που μάχονται για τη διατήρηση της καταραμένης μονιμότητας στο δημόσιο;
Επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα οι «εργαζόμενοι» στον ΟΛΠ κι οι συνδικαλιστές τους.
Έκλεισαν το λιμάνι, ανάγκασαν τις μεγάλες εταιρείες κρουαζιέρας να αναζητούν εναλλακτικές λύσεις που δεν θα περιλαμβάνουν ελληνικά λιμάνια (με τεράστιο κόστος στην οικονομία μας) και στο τέλος ο άλλος ανεκδιήγητος πολιτικός προϊστάμενος της Ναυτιλίας, τους υποσχέθηκε μετατάξεις σε άλλες υπηρεσίες για να μη νιώθουν τα παιδιά … την ανασφάλεια του ιδιωτικού τομέα! Μετατάξεις που αν γίνουν θα κοστίσουν σχεδόν το τίμημα της πώλησης του ΟΛΠ στους Κινέζους!
Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις καταστροφικού για τον τόπο συνδικαλισμού.
Κυρίως δημοσίων υπαλλήλων και ΔΕΚΟ, που σε αγαστή συνύπαρξη με το πελατειακό σύστημα σφίγγουν συνεχώς τη θηλιά γύρω από τη χειμαζόμενη ελληνική οικονομία.
Μιλάμε για μια δράκα μερικών συνδικαλιστών –που δεν εργάζονται ποτέ- που εξασφαλίζουν στις συντεχνίες τους …υπουργικούς μισθούς και επιδόματα του τύπου… έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία!!!
Κι όλοι αυτοί, απεργούν δήθεν για το καλό μας και για να μη χαθεί ο δημόσιος χαρακτήρας κάποιων ΔΕΚΟ. Που μόνο ελλείμματα παράγουν. Στην πραγματικότητα τα προνόμια και τη μονιμότητά τους προστατεύουν.
Να τα πούμε κι αλλιώς;
Ο ΟΣΕ, για τον δημόσιο χαρακτήρα του οποίου κόπτονται οι συνδικαλιστές, έχει φορτώσει το ελληνικό χρέος με 10 δις ευρώ! Με μια υπουργική απόφαση του Ρέππα, στα χρόνια του μοιραίου Γιώργου Παπανδρέου.
Η ΤΡΑΜ Α.Ε και ο ΟΑΣΑ (λεωφορεία Αθήνας) με υπογραφή του άλλου ανεκδιήγητου υπουργού του Γ. Παπανδρέου, του Σαχινίδη, έχουν φορτώσει τα ελλείμματά του (2,5 δις) στο ελληνικό χρέος.
Η ΔΕΗ κι οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ, πλέον ότι απομυζούν 600 εκ. ευρώ τον χρόνο (με απόφαση Ευάγγελου Βενιζέλου) από τα κρατικά ταμεία για να συντηρούνται τα ταμεία των συνταξιούχων της εταιρείας, χρόνια ολόκληρα εμπόδιζε τον ανταγωνισμό και την εξ αυτού φθηνότερη παροχή ρεύματος. Τώρα, με την αναγκαστική δημιουργία ιδιωτών παρόχων ηλεκτρικής ενέργειας, τρέχει και δεν φτάνει.
Παλαιότερα τα ίδια συνέβαιναν με τους συνδικαλιστές του ΟΤΕ. Που έλεγαν ότι αν πουληθεί η εταιρεία … θα ακριβύνουν τα τηλέφωνα και άλλα τέτοια… Σήμερα που ο ΟΤΕ έχει πουληθεί αλλά και στη αγορά υπάρχουν κι άλλοι πάροχοι τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών, όλοι ξέρετε ποια είναι η αλήθεια και τι τιμές έχει δημιουργήσει ο ανταγωνισμός. Μόνο για τη συντεχνία τους νοιάζονταν και την πάρτη τους…
Οτιδήποτε επιχειρήθηκε να μεταρρυθμιστεί στο δημόσιο και να μη παράγει ελλείμματα, είχε κι έχει απέναντί του τις – ακόμη και αντεθνικές- συντεχνίες του δημοσίου και των ΔΕΚΟ.
Κι ευλόγως τίθενται ερωτήματα
- Τι υπεράσπισαν τόσα χρόνια οι συνδικαλιστές;
- Πόσο θα τρομοκρατούν την κοινωνία με τη δύναμη της δικτατορίας του διακόπτη;
- Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από την πώληση του ΟΛΠ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, των αστικών συγκοινωνιών, της ΔΕΗ;
Πολύ περισσότερο αφού η αγορά ενέργειας άνοιξε και μειώνονται από τον ανταγωνισμό τα τιμολόγια της ΔΕΗ;
Κι όταν στον ΟΛΠ ανοίγουν συνεχώς θέσεις εργασίες από την Cosco;
- Αν αυξηθούν (αναγκαστικά) τα εισιτήρια στα λεωφορεία, δεν θα παράγουν νέα ελλείμματα αφού ο ανταγωνισμός τους (ταξί και αεροπλάνα) θα είναι φθηνότερα, άρα θα χρησιμοποιούνται αυτά;
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Τόσες δεκαετίες, οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ ήπιαν το αίμα της κοινωνίας. Πολέμησαν την κοινωνία για να απολαμβάνουν εκείνοι κι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ προνόμια που δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο (απίθανα επιδόματα, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, τεράστια αναντιστοιχία καταβλημένων εισφορών και σύνταξης κλπ).
Αλλά, ο πόλεμος είναι βέβαιο ότι τώρα αρχίζει.
Η μάχη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας με τον παρασιτισμό μόλις ξεκινά.
Θα είναι σκληρός.
Αλλά η θέση πια της ελληνικής οικονομίας και το μέλλον που δεν θα σηκώνει συνδικαλιστικές –καουμπόηδες, προεξοφλούν τον νικητή…
Όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κι οι λαικοδεξιές δυνάμεις της Νέα Δημοκρατίας ή του ΠαΣοΚ τάσσονται στο πλευρό των στραγγαλιστών πελατών τους…
Όσο κι αν η σημερινή κυβέρνηση ετοιμάζεται να εισαγάγει τον συνδικαλισμό ακόμη και στις Ένοπλες Δυνάμεις!!!!
