Η σύγκρουση των δυο τρένων στα Τέμπη αποτέλεσε το τραγικό εκείνο συμβάν που κατέστησε ξεκάθαρο -ακόμα και στον πιο αφελή- τι σηματοδοτεί και τι αποτελέσματα φέρνει η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, για τα πλατιά λαϊκά, φτωχομεσαία στρώματα.
Οι ιδιωτικοποιήσεις προπαγανδίστηκαν στη χώρα μας, ιδιαίτερα από την δεκαετία του ’90 και μετά, ως η σωτήρια εκείνη πολιτική που θα διασφάλιζε μία πολύ πιο αναβαθμισμένη λειτουργία των πρώην κρατικών δομών, οργανισμών και υπηρεσιών. Θα έφερνε έσοδα στο κράτος, θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας και θα διαμόρφωνε χαμηλότερες τιμές για το κοινό στα πλαίσια του ανταγωνιστικού περιβάλλοντος των ιδιωτών.
Αυτή η πολιτική υπηρετήθηκε από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις. Από το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη νεοφιλελεύθερη ΝΔ, οι ιδιωτικοποιήσεις υλοποιήθηκαν, άλλοτε ως κυβερνητική επιλογή και άλλοτε ως μνημονιακή δέσμευση, με τις ίδιες πάντα τραγικές συνέπειες για το λαό.
Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο. Εκπορεύτηκε κυρίως από το δυτικό καπιταλισμό και εφαρμόστηκε σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες με στόχο, μεταξύ άλλων, τη συρρίκνωση του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας». Με στόχο δηλαδή την ανατροπή των κατακτήσεων, σε επίπεδο κρατικών παροχών και προνοιακών δομών, που κέρδισαν οι λαοί με τους αγώνες τους, έχοντας ως φάρο τις κατακτήσεις της Σοβιετικής Ένωσης και των σοσιαλιστικών χωρών. Η διαφορά είναι ότι σε χώρες εξαρτημένες και υποτελείς όπως η Ελλάδα εφαρμόζεται με πολύ μεγαλύτερη ασυδοσία.
Ιδιαίτερα από την είσοδο της χώρας στο καθεστώς της ξένης επιτροπείας (ΔΝΤ, ΕΕ) και μετά, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος επιβλήθηκε, από το δυτικό ιμπεριαλισμό στην εξαρτημένη Ελλάδα με πολύ σκληρούς αντιλαϊκούς όρους.
Με τη δημιουργία του ΤΑΙΠΕΔ (ταμείο αξιοποίησης ιδιωτικής περιουσίας του δημοσίου) το 2011, οι ξένοι και ντόπιοι «επενδυτές» έβαλαν στο στόχαστρο ολόκληρο τον κρατικό πλούτο και τις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας. Ο ΟΠΑΠ, το λιμάνι του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, περιφερειακά λιμάνια και αεροδρόμια, τα ελληνικά ταχυδρομεία και τα ελληνικά πετρέλαια, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ, τα τρένα, η δημόσια επιχείρηση φυσικού αερίου, οι αυτοκινητόδρομοι, πάρκα και μαρίνες, δημόσιες εκτάσεις και ακίνητα. Όλη αυτή η «περιουσία», φτιαγμένη από τον κόπο και την τσέπη του ελληνικού λαού, βγήκε στο σφυρί προκειμένου, μεταξύ άλλων, όπως μας έλεγαν, να εισπράξει έσοδα το κράτος, ώστε να μειωθεί το χρέος και να εξυγιανθεί ο «κοστοβόρος» δημόσιος τομέας από την κακοδιαχείριση.
Αυτό τουλάχιστον ήταν το βασικό αφήγημα, γιατί στην πραγματικότητα οι ιδιωτικοποιήσεις και πριν τα μνημόνια και μετά αποτελούσαν στρατηγικό στόχο του αστικού κράτους και σχεδιασμό των ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη χώρα μας, προκειμένου να αξιοποιηθεί ακόμα και το τελευταίο τετραγωνικό μέτρο γης για να υπηρετηθούν τα συμφέροντα των ξένων επενδυτών.
Για αυτό, πριν από κάθε ιδιωτικοποίηση και κάθε ξεπούλημα προηγείται μία χρόνια πολιτική απαξίωσης της κρατικής δομής ή της δημόσιας υπηρεσίας, ώστε να πέσει η επιλογή της πώλησης ή παραχώρησης σε ιδιώτη σαν «ώριμο φρούτο». Αυτό έγινε με την χρόνια και συνειδητή απαξίωση των σιδηροδρόμων, αυτό έγινε με τη ΔΕΗ, αυτό έγινε με τον ΟΤΕ. Αυτό γίνεται σήμερα με την απαξίωση και την υποστελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων, προκειμένου να αναγνωριστεί η ανάγκη ύπαρξης των ιδιωτικών νοσοκομείων και βέβαια να ενισχυθούν πάνω στα ερείπια της δημόσια περίθαλψης.
Τις πραγματικές συνέπειες της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, ο ελληνικός λαός τις έζησε και τις ζει στο πετσί του!
Το χρέος, από το 2012 που μπήκε σε λειτουργία το ΤΑΙΠΕΔ μέχρι σήμερα, όχι απλά δεν μειώθηκε αλλά αυξήθηκε! Άλλωστε η πώληση ή η παραχώρηση λιμανιών αεροδρομίων, τρένων, ακινήτων, δημόσιων εκτάσεων κλπ δεν υλοποιήθηκε με όρους που να συμφέρουν το δημόσιο, έστω σε επίπεδο είσπραξης εσόδων, αλλά με όρους ξεπουλήματος, αφού περιουσία τεράστιας αξίας, δόθηκε σε ιδιώτες για ψίχουλα.
Καμία υπηρεσία δεν αναβαθμίστηκε στα χέρια των ιδιωτών! Ειδικά όσον αφορά στις μεταφορές, δηλαδή λιμάνια και τρένα, στη ΔΕΗ αλλά και στους αυτοκινητοδρόμους, η πραγματικότητα δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Τα γεγονότα των Τεμπών αποκάλυψαν με τον πιο τραγικό τρόπο την έλλειψη μέτρων και την παραβίαση όλων των κανονισμών για την ασφαλή κυκλοφορία των τρένων, ενώ λίγο καιρό πριν ο εγκλωβισμός χιλιάδων οχημάτων στην Αττική οδό λόγω χιονόπτωσης, καθώς και η πλήρης αδυναμία του ΔΕΔΔΗΕ να αποκαταστήσει τις βλάβες που είχαν προκαλέσει τεράστια προβλήματα ηλεκτροδότησης επιβεβαιώνουν αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα.
Οι θέσεις εργασίας όχι απλά δεν αυξήθηκαν αλλά μειώθηκαν! Όλες ανεξαιρέτως οι ιδιωτικοποιήσεις στη χώρα μας αλλά και παντού συνοδεύτηκαν από απολύσεις και ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Αυτός άλλωστε είναι και ένας από τους βασικούς λόγους της υποβάθμισης των παρεχόμενων υπηρεσιών. Το προσωπικό συρρικνώνεται είτε με μετατάξεις είτε με προγράμματα εθελούσιας εξόδου ή ακόμα και με απολύσεις. Το αποτέλεσμα είναι ότι πετιούνται εργαζόμενοι στον δρόμο της ανεργίας, απομακρύνεται ένα εξειδικευμένο και έμπειρο προσωπικό και εντατικοποιείται η εργασία. Ταυτόχρονα οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται μοχλός ανατροπής εργασιακών κεκτημένων, σταθερών και αξιοπρεπών σχέσεων εργασίας.
Οι ιδιώτες επενδυτές και ο μεταξύ τους ανταγωνισμός όχι απλά δεν έφεραν μείωση τιμολογίων και εισιτηρίων αλλά ακριβώς το αντίθετο. Τα εισιτήρια των τρένων αυξήθηκαν. Τα τιμολόγια ρεύματος εκτινάχθηκαν. Στην ακτοπλοΐα, όπου οι ιδιώτες λειτουργούν εδώ και δεκαετίες ανενόχλητοι, ανεβάζουν τις τιμές των εισιτηρίων χωρίς κανένα όριο, την ίδια στιγμή που καταργούν δρομολόγια αφήνοντας τους κατοίκους νησιών άγονης γραμμής χωρίς δυνατότητα μετακίνησης.
Όλους αυτούς τους ιδιώτες «επενδυτές» τους επιδοτούμε! Το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, που έρχεται να μας «σώσει» από την κακοδιαχείριση και τη «ρεμούλα», αγοράζει σε εξευτελιστικές τιμές και ταυτόχρονα διεκδικεί εγγυημένες αποδόσεις. Αν λοιπόν διαταραχθεί για οποιοδήποτε λόγο η εγγυημένη κερδοφορία του, έρχεται το κράτος να το επιδοτήσει με τα χρήματα του ελληνικού λαού. Αυτό έγινε στη διάρκεια των μνημονίων με τις τράπεζες. Αυτό έγινε στη διάρκεια του covid, με τις αποζημιώσεις που έδωσε το δημόσιο στη fraport που διαχειρίζεται 14 αεροδρόμια της χώρας, καθώς και με τις αποζημιώσεις σε εταιρεία είσπραξης διοδίων για τα χαμένα τους κέρδη. Αυτό γίνεται με τις επιδοτήσεις των άγονων γραμμών, προκειμένου πλοία, αεροπλάνα και τρένα να εκτελούν δρομολόγια, ανεξάρτητα από το ποσοστό κέρδους. Και μάλιστα, αν δεν υπάρχει άγονη γραμμή, πολύ απλά χαρακτηρίζεται ως τέτοια, ώστε η εκάστοτε εταιρεία να λάβει απλά την επιδότηση, όπως συνέβη με την Hellenic Τrain που εκτελούσε την «άγονη» γραμμή Αθήνα – Θεσσαλονίκη!
Στην πραγματικότητα κανένας ιδιώτης επενδυτής δεν μπορεί να επιτελέσει έργο κοινής ωφέλειας, διότι πολύ απλά ο ιδιώτης θέτει ως στόχο το καθαρό, ατόφιο κέρδος! Αυτό αναδείχτηκε με τραγικό τρόπο στην περίοδο της πανδημίας, όπου οι ιδιωτικές κλινικές κράτησαν τις πόρτες τους κλειστές στους ασθενείς covid. Μία τέτοια περίθαλψη δεν θα ήταν κερδοφόρα και επιπλέον θα έθετε σε κίνδυνο την ίδια την φήμη τους. Τι ήταν λοιπόν αυτό που πρόσφεραν τα ιδιωτικά κεφάλαια της υγείας στην περίοδο covid; Τα test επί πληρωμή! Με τους κεφαλαιούχους μεγαλοεπενδυτές που διεκδίκησαν αποζημιώσεις για χαμένα κέρδη την ίδια ώρα που ο ελληνικός λαός μέτραγε νεκρούς. Αναδείχτηκε στις φωτιές της Βόρειας Εύβοιας, όταν οι ακτοπλοϊκές εταιρείες έκοβαν εισιτήρια στον κόσμο που έτρεχε να σωθεί από τις πυρόπληκτες περιοχές. Αναδείχτηκε με την τραγωδία των Τεμπών, με τις χρυσοπληρωμένες συμβάσεις έργων που ανατέθηκαν σε ιδιώτες και δεν παραδόθηκαν ποτέ, και τις εγκληματικές ευθύνες της Hellenic Τrain. Αναδείχτηκε με τα σαπιοκάραβα του εφοπλιστικού κεφαλαίου και το ναυάγιο του express Σάμινα με τους 81 νεκρούς!
Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων συνιστά ανάπτυξη και κερδοφορία για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο πάνω στις πλάτες και τις ζωές του λαού και των εργαζομένων!
Η εκλογική κάλπη δεν πρόκειται να κρίνει τη συνέχιση αυτής της πολιτικής, διότι όποια κυβέρνηση και αν βρεθεί στην εξουσία είναι δεσμευμένη στην υλοποίησή της, είτε με την νεοφιλελεύθερη προκλητική ρητορική της Νέας Δημοκρατίας, είτε με τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ που «απολογείται» στον ελληνικό λαό για να καταλήξει ότι «δεν γίνεται αλλιώς», το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.
Ο μόνος ικανός παράγοντας να βάλει ανάχωμα στο ξεπούλημα του κρατικού πλούτου και την μετατροπή κοινωνικών αγαθών σε εμπορεύματα είναι ο μαζικός εργατικός και λαϊκός αγώνας, που θα θέσει ως στόχο την ανατροπή αυτής της εγκληματικής πολιτικής.
Οι μαζικές κινητοποιήσεις και οι χιλιάδες κόσμου που πλημμύρησαν τους δρόμους όλης της χώρας, καταγγέλλοντας το έγκλημα στα Τέμπη και την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, δείχνουν το δρόμο.
