Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικονομική κρίση έβγαλε στην επιφάνεια της κοινωνίας –άρα και των εκφάνσεών της όπως η πολιτική- στοιχεία που υποφυσιολογικές συνθήκες δεν θα είχαν ανελκυστεί ποτέ από τα πατώματα. Διάβρωσε κι αποσυνέθεσε την κοινωνία και το λούμπεν κυριάρχησε στις ζωές μας σχεδόν παντού, από την πολιτική, μέχρι τον πολιτισμό. Ο πολακισμός έγινε συνήθεια στην κοινωνία κι η συστηματική επιχείρηση κοινωνικής αποσύνθεσης εκπορεύεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το λένε μάλιστα φωναχτά: Στην Αριστερά δεν ταιριάζει η κανονικότητα.
Αφορμή αυτών των σκέψεων κάποιος Βερναρδάκης. Υπουργός του Τσίπρα που όταν ήταν να ορκιστεί πήγε ως λέτσος και με αθλητικά παπούτσια, προφανώς για να μας υπενθυμίσει το λούμπεν που λέγαμε αλλά και να κάνει σαφή την αντίθεσή του στον πολιτικό καθωσπρεπισμό.
Προχθές χαρακτήρισε τη Νίκη Κεραμέως… «Πισπιρίγκου της Παιδείας», επειδή δεν του αρέσει η σχετική ευταξία και προοπτική που δημιουργεί το νομοσχέδιο για την Παιδεία.
Προσέξτε: ο Βερναρδάκης είναι πανεπιστημιακός δάσκαλος! Δεν γνωρίζω ποιας υπόληψης απολαμβάνει από τους φοιτητές του, αλλά μου φαίνεται αδιανόητη η χυδαιολογία ενός ανθρώπου που υποτίθεται μορφώνει παντοιοτρόπως νέους ανθρώπους. Ζήτησε μια μισοσυγγνώμη και τέλος! Μα δεν θα ξεχαστεί ποτέ ότι ένας πρώην υπουργός και πανεπιστημιακός, αντέδρασε τόσο χυδαία και ποταπά σε μια υπουργό που διαθέτει λαϊκή εντολή να αλλάξει πράγματα στην Παιδεία, επειδή δεν του αρέσουν.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που έλεγε στον Τσίπρα, στις δημοσκοπήσεις του 2019, ότι τα δυο κόμματα είναι στήθος με στήθος, ήταν ο ίδιος που αναρωτιόταν το 2015 πού βρήκαν οι «μένουμε Ευρώπη» … τις σφυρίχτρες που χρησιμοποιούσαν στις κινητοποιήσεις τους, είναι εκείνος που στο χυδαίο σύνθημα Συριζαίων «Μητσοτάκη κάθαρμα» στην κηδεία του Μίκη Θεοδωράκη, ανέφερε ότι «ο Μητσοτάκης είναι κάθαρμα εδώ και 56 χρόνια». Είναι ένας από εκείνους που δεν αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις της Αριστεράς, όπως ίσως θα βόλευε κάποιους να ισχυριστούν. Ο Βερναρδάκης, ο Αρβανίτης, ο Πολάκης κι άλλοι –επιφανείς ή όχι- είναι οδηγοί του παράφορου μίσους που εκτοξεύεται στα social media και στον δημόσιο λόγο. Αποτελούν μορφές του εγχώριου λουμπεναριού που θεωρούν ότι με τις πράξεις και τα λόγια τους πολεμούν τον εγχώριο συντηρητισμό.
Κουτσαβακισμός, μοχθηρότητα απέναντι σε όσους τραβάνε πραγματικά το κάρο έξω από τη λάσπη κι εκτσογλανισμός, κατά πώς έχει πει κι ο Βενιζέλος.
Εκτσογλανισμός και λουμπεναριό είναι εκρηκτικό μίγμα. Κι είναι απορίας άξιο πώς θα κυλήσει ο χρόνος μέχρι τις εκλογές, με τέτοιο εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής από την Αριστερά. Σκεφτείτε να μην διέθετε και το… ηθικό πλεονέκτημα…
