Τις τελευταίες ημέρες δυο αποφάσεις της Δικαιοσύνης σηκώνουν μεγάλη συζήτηση, αφού ουσιαστικά νομιμοποιούν τις εντάσεις, τα πάθη και απενοχοποιούν τη βία.
Αθωώθηκε ο μητροπολίτης Αιγιαλείας Αμβρόσιος για το λεξιλόγιο «Χίτλερ» (αποβράσματα κλπ) που χρησιμοποίησε εναντίον συνανθρώπων του ομοφυλοφίλων, όταν ακόμη και κατά τη διάρκεια της απολογίας του μέσα στο δικαστήριο ανέφερε «αν είχα όπλο και μπορούσα από το νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε»!!!
Η αθώωση του Αμβρόσιου για το απύλωτο στόμα του και το αμετανόητο ρατσιστικό του μίσος, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στην κοινωνία και καταδεικνύει πόσο νοσηρή είναι η κατάσταση ακόμη και στη Δικαιοσύνη. Η οποία ουσιαστικά άφησε ατιμώρητο τον παραληρηματικό παππά κι έδειξε ν’ αναιρεί τον αντιρατσιστικό νόμο αλλά και το θέσφατο που εκείνος αρνείται. Ότι δηλαδή, δεν είναι απόβρασμα, ξεφτιλισμένος, σιχαμένος από τον Θεό, σωματικά και πνευματικά ασθενής όποιος έχει διαφορετικό χρώμα ή άλλο σεξουαλικό προσανατολισμό.
Εν συνεχεία, είχαμε την αθώωση του Πάνου Καμμένου για την υπόθεση της δημόσιας προτροπής του προς τους κατοίκους της Χαλκιδικής να πάρουν το νόμο στα χέρια τους και να λιντσάρουν τον πρώην δήμαρχο Αριστοτέλη, Χρήστο Πάχτα, τον Σεπτέμβριο του 2013.
Το δικαστήριο, δηλαδή, νομιμοποίησε την προτροπή στη βία.
Γιατί, λιντσάρισμα σημαίνει θάνατος από τον όχλο και δη χωρίς δικαστική απόφαση.
Μεταφορικά, σημαίνει τον ηθικό και πολιτικό «θάνατο».
Τότε γιατί να έχουμε δικαστήρια; Γιατί να μην είμαστε κοινωνία ζούγκλας που με συνοπτικές διαδικασίες και μόνο με την βούληση του πλήθους να λιντσάρουμε –θανατώνουμε ότι είναι απέναντι από τα δικά μας «θέλω»; Γιατί διαμαρτυρόμαστε που στην κοινωνία λαμβάνει όλο και πιο μεγάλες διαστάσεις η ανθρωποφαγία;
Σέβομαι τη Δικαιοσύνη και γνωρίζω τι συμβαίνει τούτη την περίοδο στους κόλπους της με πολλές και διάφορες παρεμβάσεις κυβερνητικών επιτελών.
Μα κι εκείνη, δίνει δικαιώματα.
Τέτοιες αποφάσεις για παρανομίες που απευθύνονται στα κατώτατα ανθρώπινα ένστικτα, μόνο εποικοδομητικές δεν είναι για την κοινωνία. Τόσο στο νομικό όσο και στο ηθικό τους πλαίσιο. Αλλά και σ’ αυτό της νομολογίας.
Οι συγκεκριμένες αποφάσεις είναι καθαρά πολιτικές. Καθοδηγούν, κατευθύνουν την κοινωνία, δημιουργούν νομικά δεδικασμένα. Ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου για να γίνουν όλα γης Μαδιάμ…
Να ελπίσουμε ότι οι αποφάσεις αυτές θα ελεγχθούν από την ηγεσία της Δικαιοσύνης.
