Ο Μητσοτάκης κατά κοινή ομολογία πραγματοποίησε εμπνευσμένο ταξίδι στις ΗΠΑ, κέρδισε εντυπώσεις και κυρίως πολιτική ουσία, μα στον ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν… αποτυχία.
Την ώρα που η Ελλάδα επιστρέφει ως κορυφαίος κι αξιόπιστος συνομιλητής της υπερδύναμης, ο Τζανακόπουλος μίλησε για αποτυχία, ο Σκουρλέτης είπε ότι ένωσε άσχημα, μια αοιδός αναφέρθηκε σε …τομάρια που δεν θ’ αφήσουν τίποτα όρθιο, ενώ δεν αποκλείεται να ζητηθούν ευθύνες από τον πρωθυπουργό άμα τη επιστροφή του επειδή οι Αμερικανοί δεν έχουν βομβαρδίσει ακόμη την Άγκυρα… Porka μιζέρια!
Ξέρετε κάτι; Οι παλαιότεροι αναλυτές θεωρούσαν ως κορυφαία σταθερά των επισκέψεων Ελλήνων πρωθυπουργών στις ΗΠΑ, εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 1961, που ήταν ο πρώτος ηγέτης χώρας της Δύσης που υποδέχθηκε ο Τζων Κένεντι μόλις εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ. Λαμπερή επίσκεψη!
Έκτοτε, πολλοί Έλληνες πρωθυπουργοί πέρασαν το κατώφλι του Λευκού Οίκου, άλλοι επιτυχημένα, άλλοι όχι. Ενίοτε και ως φτωχοί συγγενείς, όπως ο Τσίπρας στον Τραμπ. Μοιραίο ήταν αυτό, καλά καλά δεν γνώριζε Αγγλικά κι από τις πορείες στην πρεσβεία και το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», βρέθηκε σε μια αίθουσα που έχανε τα παπούτσια του στη μοκέτα.
Η επίσκεψη Μητσοτάκη είχε λάμψη. Τεράστια λάμψη. Κι αυτή δεν ήταν μόνο εξ αιτίας του γεγονότος ότι οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις βρίσκονται στο καλύτερο σημείο τους εδώ και πολλά χρόνια. Ούτε επειδή αναγνωρίζεται πια ότι η Ελλάδα ήταν κι είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Η λάμψη ήταν εξ αιτίας της αυτοπεποίθησης του Έλληνα πρωθυπουργού. Ο «αέρας» του ανθρώπου που μέσα από συμπληγάδες οδηγεί ασφαλώς τη χώρα του. Που ξέρει τι του γίνεται, δεν λέει άλλα σήμερα, άλλα αύριο κι άλλα εννοεί. Που είναι αξιόπιστος.
Η επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, η συζήτησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο, η ομιλία του στο Κογκρέσο είχαν το υπέροχο πλεονέκτημα της Ελλάδας που λάμπει. Της Ελλάδας του αγαπά, αγαπήθηκε, αγαπιέται, υπολογίζεται, αποπνέει σεβασμό και το γαλανόλευκο δακτυλικό αποτύπωμα του Ελύτη: «Η Ελλάδα συμβολίζει για μένα ορισμένες αξίες και στοιχεία που μπορούν να εμπλουτίζουν παντού τα παγκόσμια πνεύματα. Όντας Έλληνας, πασχίζω να δείξω αυτές ακριβώς τις αξίες σ’ ένα παγκόσμιο επίπεδο». (Αναλογίες φωτός, 1975).
Αυτό έγινε στις ΗΠΑ. Ο Έλληνας πρωθυπουργός έκανε τους Αμερικανούς να κατανοήσουν ότι η μοίρα της μικρής χώρας του είναι κοινή με τη δική τους υπερδύναμη. Τους έδειξε τι σημαίνει αξιοπιστία συνομιλητή, πολιτική ντομπροσύνη κι εξωστρέφεια.
Ο Μητσοτάκης δεν άρχισε να λέει στους Αμερικανούς ιστορίες για την αρχαία Ελλάδα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Τους είπε για το δικό μας Μεσολόγγι! Το συνέκρινε με τη Μαριούπολη, μίλησε στο νου και στην καρδιά τους.
Χρειάζονται πολλοί βαθμοί πολιτικής μυωπίας για να μη βλέπουν στην Κουμουνδούρου ότι το ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ δεν ήταν απλώς εθιμοτυπικό. Ο Μητσοτάκης έδειξε ότι η πολιτική του δεν συνάδει με μια χώρα μίζερη που αποσύρεται φοβισμένη ή καθήμενη σε μια γωνίτσα ενός καναπέ, στη σκιά του γείτονά της.
