Αν πριν 2-3 μήνες έλεγε κάποιος, ότι ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελλος, η Κωνσταντοπούλου κι ο Χαρίτσης θα φτιάξουν ένα κοινό κείμενο με το οποίο θα μεμφθούν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα τον έλεγαν τρελό.
Θα πει κάποιος, ότι η σύμπλευση των τεσσάρων σε ένα κοινό δρόμο, μπορεί να χαρακτηριστεί λαϊκό μέτωπο απέναντι στην Μητσοτάκη. Μπορεί όμως να χαρακτηριστεί κι ως κίνηση πολιτικού συμβολισμού, που δύσκολα θα μετατραπεί σε συμπόρευση.
Όμως, επειδή στη ζωή γίνονται πια ακόμη και τα γένια του σπανού, ουδείς ξέρει πώς θα μετεξελιχθεί αυτή η τωρινή συμπόρευση. Άλλωστε οι τέσσερις έχουν διαφορετικές σκέψεις, ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές που δεν μπορούν να βρεθούν σε τεμνόμενο δρόμο. Ταυτοχρόνως, ο καθείς και καθεμιά έχουν και τεράστιες πολιτικές φιλοδοξίες. Μεταξύ μας μάλιστα, είναι ακατανόητη η συμπόρευση του Ανδρουλάκη με τους άλλους τρεις, αφού έτσι μικραίνει το κόμμα του. Όμως, όπως φαίνεται, όσα αρνητικά τρέφει για τον Μητσοτάκη, είναι ισχυρότερα της πολιτικής -μάλλον και της εθνικής- λογικής. Χώρια ότι με αυτή τη συμμαχία νιώθει δυσανεξία μεγάλο μέρος του ΠαΣοΚ, άρα δημιουργείται σημαντικό εσωκομματικό ζήτημα.
Υπάρχει και κάτι άλλο. Η δημιουργία λαϊκού μετώπου τώρα, εναντίον του Μητσοτάκη, δεν θα τους επιτρέπει στο εγγύς κι απώτερο μέλλον να αυτονομηθούν μεταξύ τους. Εγκλωβίζονται σε κοινό καταγγελτικό λόγο περί…δολοφόνου Μητσοτάκη, περί παρέας …φονιάδων, περί …λαθρεμπόρων, από τους οποίους πρέπει να γλιτώσει η χώρα. Όποιος αύριο θελήσει να αυτονομηθεί θα βρει απέναντί του τη εργαλειοποίηση των Τεμπών και σημαντικό μέρος του κόσμου που κατέβηκε στους δρόμους για… λύσεις κάθαρσης!
Δυστυχώς, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ατζέντα γεμάτη σελίδες από θεωρίες συνωμοσίας κι αλληλοσυγκρουόμενα δεδομένα που αγνόησε ή υποτίμησε η κυβέρνηση. Και τώρα είναι υποχρεωμένη η ίδια να την ακολουθεί, σχεδόν απολογούμενη.
Όμως, το ερώτημα που προκύπτει είναι σαφές: Ποιον ευνοεί το λαϊκό μέτωπο που σχηματίστηκε;
Η απάντηση είναι εξίσου σαφής:
Ευνοεί τον Φάμελλο με τη μηδενική αρχηγική δυναμική, που μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει, μετά την συνεχή πτώση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Ευνοεί τον Χαρίτση και τη «Νέα Αριστερά» των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν δημοσκοπικά ποσοστά με τα οποία δεν μπαίνουν στη Βουλή. Ευνοεί πρωτίστως και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου που αυτομάτως νομιμοποιείται μέσα σ’ ένα πλαίσιο εκτός του αντισυστημικού λόγου της. Ευνοεί ακόμη και το ΚΚΕ, που θα έχει δρόμο λαμπρό στους δρόμους και την επαναστατική γυμναστική, με στόχο να μην το προσπεράσει η Κωνσταντοπούλου, μέσω των φραστικών βερμπαλισμών της.
Ευνοεί και τον Μητσοτάκη, που μπορεί να συσπειρώσει το μέτωπο της κοινής λογικής, απέναντι στην νέα πιθανότατη οικονομική ή και γεωπολιτική καταστροφή. Χώρια που συσπειρώνει και την ΚΟ της ΝΔ, που δεν μπορεί να αποδέχεται ότι είναι κόμμα …δολοφόνων, χωρίς να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους και τον πρόεδρό τους.
Ποιον δεν ευνοεί; Τον Ανδρουλάκη και το ΠαΣοΚ. Που από αξιωματική αντιπολίτευση και πιθανή εναλλακτική λύση κυβέρνησης ή συγκυβέρνησης, καθίσταται ουρά των άλλων, αυτοπαγιδευμένος.
Κι αυτό είναι ακατανόητο…Και μη ευφυές πολιτικά!
