Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη δημοκρατία ουδείς ίσταται υπεράνω της κριτικής.
Ουδείς!
Ούτε η δικαστική εξουσία. Η οποία, για να λέμε την αλήθεια, έχει προκαλέσει επανειλημμένως και διαχρονικά με κάποιες αποφάσεις της.
Για να λέμε, επίσης, την αλήθεια, η πολιτική εξουσία έχει δικαίωμα να κρίνει τη δικαστική εξουσία, όπως και η δικαστική εξουσία –δια του Συντάγματος- να ορθώνει αυτά που ο πρωθυπουργός αποκάλεσε «θεσμικά εμπόδια», όταν οι κυβερνήσεις υπερβαίνουν την εξουσία τους.
Όμως, υπάρχουν όρια. Υπάρχει κι η ευπρέπεια. Κι ο σεβασμός. Έννοιες άγνωστες για την κυβέρνηση. Της οποίας η κριτική ασκείται με πρωτοφανές θράσος και συνεχή αμφισβήτηση. Όχι μόνο από τον Πολάκη αλλά κι από τους αρμόδιους υπουργούς περί την Δικαιοσύνη.
Υπό αυτή την έννοια, είναι σαφές ότι στην Ελλάδα η δημοκρατία βρίσκεται σε κρίση, δείχνει να υποχωρεί.
Είναι σαφές και κάτι ακόμη: Στην πλειονότητα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των ανερμάτιστων εταίρων του, δεν αρέσουν οι κανόνες της αστικής δημοκρατίας. Στην αστική δημοκρατία δεν έχει θέση η στοχοποίηση μη αρεστών ή αντιπάλων. Οι κυβερνητικοί θαυμάζουν τον Μαδούρο. Αν μπορούσαν, θα φώναζαν ότι θαυμάζουν και τον «απολυταρχικό λαϊκισμό» του Ερντογάν. Που φυλακίζει τις αντίπαλες φωνές.
Εσχάτως, πέραν από τις επιθέσεις εναντίον της Δικαιοσύνης, διακρίνουμε και κάτι ακόμη. Κυβερνητικά στελέχη μιλάνε για το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα. Πολλοί συνέλληνες συμφωνούν μαζί τους! Κι αυτό είναι δραματικό γεγονός.
Αν θέλουμε το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα, τι τους θέλουμε τους νόμους; Τι θέλουμε τη Νομική σχολή; Τι θέλουμε τα δικαστήρια;
Εσχάτως, λαϊκοί εκδικητές, αυτοδιορίζονται υπερασπιστές των εργατικών δικαίων και ξυλοκοπούν τουρίστα, επειδή τέλεσε το «αδίκημα» να ψωνίσει αναμνηστικά από την χώρα των διακοπών του!
Λαϊκοί «δικαστές», αποφασίζουν για το δίκαιο ή άδικο μιας απόφασης δικαστηρίου που αφορά μια καταδικασμένη για τρομοκρατία και επιβάλλουν … λαϊκή δικαιοσύνη καταστρέφοντας τον πιο εμπορικό δρόμο της πρωτεύουσας.
Λαϊκοί δικαστές εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο του Βόλου, τα κάνουν γυαλιά καρφιά και τραυματίζουν μια υπάλληλο, επειδή το πανεπιστήμιο θέλει να αξιοποιήσει την περιουσία του. Την οποία έχουν καταλάβει εδώ και χρόνια οι αντιεξουσιαστές.
Λαϊκοί δικαστές, κάθε λίγο και λιγάκι βγαίνουν στην Πατησίων και καίνε όποιο λεωφορείο περνά, στο όνομα της επανάστασής τους και δη πίσω από την ανωνυμία και ασφάλεια της κουκούλας τους.
Λαϊκός δικαστής κι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Κι ο υπουργός Δικαιοσύνης.
Ο πρώτος υποστήριξε ότι η απόφαση -για τη μη αποφυλάκιση της νέας ηρωίδας της Αριστεράς- θα μπει στο μαύρο βιβλίο της Δικαιοσύνης.
Ο δεύτερος χαρακτήρισε την απόφαση «δυσάρεστη έκπληξη», ως να ήξερε απ’ έξω και ανακατωτά τη δικογραφία.
Για να μη τα πολυλογούμε. Η Αριστερά πάντα πίστευε ότι η Δικαιοσύνη αποτελεί ταξικό εχθρό της. Το ΚΚΕ, πιο μεθοδικό, αναφέρεται συστηματικά στις κυρίαρχες τάξεις που προστατεύει και εξυπηρετεί η Δικαιοσύνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πιο εκχυδαϊσμένα εξ αιτίας και του κυρίαρχου λαϊκισμού του και έλλειψης Παιδείας, στοχοποιεί πρόσωπα και θεσμό.
Όμως, δεν είναι μόνο ιδεολογική η αντιπαράθεση. Η κυβέρνηση γνωρίζοντας ότι απαξιώνεται καθημερινά, δημιουργεί εχθρούς για να ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει λόγω των εμποδίων που του θέτουν.
Κι ίσως όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα, ν’ αποτελούν την απαρχή εξελίξεων με στόχο και την Συνταγματική αναθεώρηση.
Ελπίζουμε μόνο, να μη τολμήσουν να υποβαθμίσουν τη Δικαιοσύνη μέσω κάποιου …δημοψηφίσματος και … λαϊκής συγκατάθεσης…
Όπου θα προβλέπονται και λαϊκά δικαστήρια για να κάνουν τους προέδρους ο Πολάκης, ο Καμμένος, ο Τόσκας και ο Καζάκος…
Υστρ. Το περί δικαίου λαϊκό αίσθημα στη φωτό από το γνωστό απολυταρχικό – κομμουνιστικό καθεστώς….
