Ακούστε ένα παράδοξο: Τη στιγμή που όλα τα «έλαια» (από το φοινικέλαιο μέχρι το ηλιέλαιο και το λάδι από σόγια έως το πετρέλαιο) είναι αγαθά –προϊόντα που εμπορεύονται στα διεθνή χρηματιστήρια, το πιο γνήσιο έλαιο, το κλασικό λαδάκι, είναι εκτός αυτών.
Τι σημαίνει αυτό; Πολλά.
Το πετρέλαιο και η διαπραγμάτευσή του στα διεθνή χρηματιστήρια εμπορευμάτων, αναπόφευκτα οδήγησε την παγκόσμια κοινότητα στη δημιουργία τεράστιων εταιρειών. Κι όχι μόνο αυτό. Ενίσχυσε γεωπολιτικά, οικονομικά και πολιτικά τη δύναμη των κρατών που το παράγουν.
Το φοινικέλαιο και η εκμετάλλευσή του δημιούργησαν τεράστιες εταιρείες – κολοσσούς και προσέφεραν βαθιές οικονομικές και γεωπολιτικές ανάσες σε χώρες όπως η Ινδονησία και η Μαλαισία.
Το λάδι σόγιας, μέσω των διεθνών χρηματιστηρίων, κατάφερε και έδωσε πλούσια βοήθεια στις ΗΠΑ και οδηγεί πλέον στην κατά κύματα παραγωγή του από τους Αμερικανούς αγρότες. Σε σημείο που να εγκαταλείπουν άλλες παραγωγές τροφίμων, με συνέπεια τις ελλείψεις καθημερινών αγροτικών προϊόντων από την αγορά.
Το λαδάκι, το απλό λαδάκι είναι εκτός κάθε είδους χρηματιστηριακής διαδικασίας.
Παρ’ ότι πριν 10-12 χρόνια έγινε προσπάθεια εισαγωγής του από τους Ισπανούς. Προσπάθεια που συνάντησε αρνήσεις και εγκαταλείφτηκε.
Όμως, το τελευταίο διάστημα μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες που ανήκει στο Χρηματιστήριο τροφίμων (Commodities), η Ghencore Rlc, ξεκίνησε νέα προσπάθεια με την ίδρυση στην Ισπανία ενός γραφείου χρηματιστηριακής εμπορίας ελαιολάδου. Μόλις συνέβη αυτό, οι χρηματιστές της συγκεκριμένης αγοράς έδειξαν σημαντικότατο ενδιαφέρον. Ανασύρθηκαν από τα συρτάρια μελέτες που καταδεικνύουν τη ζήτηση που υπάρχει παγκοσμίως. Και δη σε τέτοιο επίπεδο που ξεπερνά την ετήσια παραγωγή παγκοσμίως.
Γεγονός που καταδεικνύει πόσες προοπτικές ανοίγονται για το ελαιόλαδο, τόσο σε επίπεδο εταιρειών –ιδιωτών, όσο και κρατών.
Προοπτικές που ασφαλώς αφορούν και την Ελλάδα, μιας και η χώρα μας είναι η τρίτη δύναμη παραγωγής ελαιολάδου διεθνώς. Με πρώτη την Ιταλία και δεύτερη την Ισπανία.
Για φανταστείτε όμως; Είμαστε η τρίτη δύναμη του κόσμου κι έχουμε το ελαιόλαδο στα αζήτητα. Έρχονται οι Ιταλοί και το αγοράζουν, το φτιασιδώνουν με εμπορικούς τίτλους και άψογες συσκευασίες και το πουλάνε εκείνοι πανάκριβα, ενώ στα ροζιασμένα χέρια των αγροτών μας φτάνουν ψίχουλα…
Εμείς υστερούμε στα πάντα. Τόσο σε μερίδια αγοράς, όσο και στη συγκέντρωση της παραγωγής σε μεγάλα δίκτυα ικανά να το εμπορευθούν και να το διανείμουν.
Πού καιρός τα χρόνια της ευμάρειας να φτιάξουμε δικά μας δίκτυα; Οι επιδοτήσεις να ήταν καλά…
Όπως και νάναι, νομοτελιακά δεν έχουμε περιθώρια. Ή ξυπνάμε και μπαίνουμε στον ανταγωνισμό, οργανωνόμαστε υπό ισχυρές και υγιείς επιχειρηματικές ενώσεις ή γινόμαστε οι φτωχοί συγγενείς. Ή καθόμαστε και συνεργαζόμαστε με Ιταλούς και Ισπανούς για να μπούμε στα μερίδια της αγοράς και στα ισχυρά δίκτυα διανομής ή μας παίρνει ο διάβολος.
Ο ανταγωνισμός παγκοσμίως είναι ισχυρός.
Στην Αμερική «παίζει μπάλα» η Αργεντινή.
Στη Μεσόγειο, οι αναλυτές ισχυρίζονται ότι δεν θ’ αργήσει η μέρα που η Τουρκία θα εξοβελίσει τη χώρα μας από την τρίτη θέση παγκοσμίως.
Ακόμη και στην Ασία, στο Νότιο Βιετνάμ, έχει αρχίσει να παράγεται λάδι και μάλιστα με …τεχνογνωσία Κρήτης!
Κι εμείς, το ξαναλέω, πρέπει να τρέξουμε.
Ειδικά με τόσα πλεονεκτήματα που διαθέτει η χώρα μας. Και τόσες αναξιοποίητες εκτάσεις που είναι ανεκμετάλλευτες σε νησιωτικό και ηπειρωτικό χώρο.
Πρέπει να τρέξουμε!
Το ελαιόλαδο έχει ή θα έχει σε λίγα χρόνια «τρελά» χρήματα. Τόσο για τους παραγωγούς, όσο και τις εταιρείες εμπορίας, όσο και για την Ελλάδα μέσω εξαγωγών.
Μα δυστυχώς, το ανατολίτικο ραχάτι μας, δεν μας το επιτρέπει.
Να μη μιλήσουμε για την πολιτική. Και τους Πολιτικούς … Που δεν έχουν πάρει χαμπάρι το παραμικρό.
Όχι μόνο στο υπουργείο Γεωργίας (ή όπως αλλιώς το βαφτίζουμε κάθε δυο και τρεις) αλλά ούτε καν στο υπουργείο Εξωτερικών.
Το μεν υπουργείο Γεωργίας θα μπορούσε κάλλιστα να δώσει κίνητρα σε νέους αγρότες, να συντονίσει τον απεγκλωβισμό εκατομμυρίων στρεμμάτων γης από την εκκλησία και την αχρηστία.
Το δε υπουργείο Εξωτερικών θα μπορούσε να οικοδομήσει ελληνική εξωτερική πολιτική αναφορικά με το ελαιόλαδο. Να δημιουργήσει διακρατικές σχέσεις για συνεργασίες και συμμαχίες που θα μπορούσαν ν’ αυξήσουν ακόμη και την προστιθέμενη αξία του προϊόντος. Ακόμη και με την ενοικίαση, από ελληνικές εταιρείες, εκτάσεων γης σε τρίτες χώρες, προκειμένου να παράγουν ελαιόλαδο.
Έχουμε μια χώρα χαρά Θεού. Κοντά στη θάλασσα. Γεγονός που καθιστά την ελιά και το ελαιόλαδό μας στα κορυφαία ποιοτικά μας προϊόντα παγκοσμίως.
Έχουμε 10-11 μήνες ήλιο. Γεγονός που θα μπορούσε να μας οδηγήσει να αξιοποιήσουμε την ηλιακή ενέργεια με εγκαταστάσεις αφαλάτωσης, ώστε να αξιοποιηθούν ακόμη και τα πιο άνυδρα μέρη της Ελλάδας, όπως τα νησιά. Όπου θα μπορούσε να καλλιεργηθεί η ελιά.
Να μείνουν εκεί οι νέοι άνθρωποι, να συμπαρασυρθούν ολόκληροι κλάδοι οικονομικών δραστηριοτήτων, να σταματήσει η ριμάδα η εσωστρέφεια και η λογική του μισθουλάκου και της συνταξούλας…
Μα, η εξουσία απαιτεί φαντασία κι εμείς φαντασία διαθέτουμε μόνο για δολοπλοκίες και φανφαρονισμούς…
Κι οι ευκαιρίες περνάνε συνεχώς μπροστά μας. Μα δεν τις αρπάζουμε.
Κι ύστερα μας φταίνε οι δανειστές, ο Σόιμπλε, το ΔΝΤ, ο κακός μας ο καιρός…
