Πρόσφατα πέρασα από μια περιοχή που καλλιεργεί μεγάλες ποσότητες ακτινιδίου. Μίλησα με παραγωγούς και εκείνοι με ξενάγησαν στα περιβόλια τους, που ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τα γεμάτα τσαμπιά των ακτινιδίων, τη ποσότητα, τη ποιότητα και το μέγεθος που είχαν τα προϊόντα τους.
Τα ακτινίδια που διατίθενται στην Ελλάδα σπάνια ξεπερνούν τα 90 γρ. και εκεί τα δέντρα φιλοξενούσαν καρπό άνω των 100 γρ. Σε πολλές περιπτώσεις ο καρπός ξεπερνούσε τα 140, ακόμη και τα 160 γρ.
Εκατομμύρια τόνοι περιμένουν να εξαχθούν, και η τιμή του έλληνα παραγωγού έχει ανέβει στα ύψη, λόγω της έλλειψης ακτινιδίου στην ευρωπαϊκή αγορά.
Η ακαρπία της Ιταλίας, έφερε περισσότερους ιταλούς και ισπανούς εμπόρους στα χωράφια των ελληνικών χωραφιών.
Άλλοι επονομαζόμενοι «ιταλοί έμποροι» με υποτιθέμενες τεράστιες γνωριμίες στο εξωτερικό, διατηρούν ελληνικές εταιρίες, γραφεία και έδρες στην Ελλάδα, και αυτό είναι ένα ακόμη τυράκι, για να πιάσουνε περισσότερους παραγωγούς στη φάκα.
Πέρα των ελλήνων εμπόρων που αυτή την εποχή- μέρες πριν δοθεί η άδεια για να κοπούν τα ακτινίδια- βρίσκονται στα χωράφια, και κλείνουν τις συμφωνίες τους, μοιράζοντας επιταγές και χρήματα , κυκλοφορούν και μεγάλα επώνυμα αυτοκίνητα με ιταλούς, ισπανούς, και αλβανούς ανεβάζοντας τις τιμές των παραγωγών και υποσχόμενοι τον ουρανό με τα άστρα.. κοιτάζουν πως θα πιάσουν στον ιστό τους όλο και περισσότερους.
Από την άλλη οι παραγωγοί, λόγω της αυξημένης φορολογίας, που πλέον δεν αφήνει κανένα εισόδημα στην ελληνική οικογένεια, προσπαθούν να πάρουν ένα κομμάτι των χρημάτων «μαύρα» με την ελπίδα ότι έτσι θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
Και εκεί γίνεται το πανηγύρι. Ο έμπορας γνωρίζοντας τις ανάγκες του παραγωγού, του υπόσχεται πως θα πληρώσει και «μαύρα» και μετρητά, και σε καλή τιμή τα ακτινίδια του. Ο παραγωγός πιάνεται στη φάκα. Η νταλίκα κλείνεται για την φόρτωση. Ο παραγωγός φωνάζει εργάτες για να μαζέψουν και τους πληρώνει από τη τσέπη του. Το φορτηγό έρχεται, αλλά λόγω «δυστυχώς» κάποιον εκτάκτων προβλημάτων του εμπόρου, και λόγω έλλειψης μετρητών, δίνει στον παραγωγό μια επιταγή ή ακόμη και συναλλαγματική 3μηνη, στη καλύτερη περίπτωση, για να του πάρει το εμπόρευμα που έχει ήδη φορτωθεί στη νταλίκα.
Άλλη περίπτωση «απατεώνα έμπορα», είναι η εξής.
Ο έμπορας με πειραγμένο «σακχαρόμετρο» λέει στον παραγωγό πως τα σάκχαρα των φρούτων έχουν ανέβει υπερβολικά και πως πρέπει να τα κόψει το συντομότερο δυνατό, γιατί θα καταστραφεί η σοδιά του. Φυσικά κοιτάζει ..να τον «διευκολύνει» αφού τα σάκχαρα ανέβηκαν, και έτσι παίρνει «μπίρ μπαρά» ότι έχει μέσα το χωράφι.
Οι περιπτώσεις είναι πολλές και οι απατεώνες, γυρνάνε γύρω από το μέλι σαν τις σφήγκες.
Συνήθως , κυρίως οι ξένοι, ανεβάζουν την τιμή υπερβολικά πολύ, για να διώξουν από το στίβο τους έλληνες εμπόρους που δραστηριοποιούνται χρόνια στην ελληνική αγορά. Το πόκερ ξεκίνησε…
Ο παραγωγός θέλει καλύτερη τιμή, ο έμπορος δεν θέλει να πληρώσει και το παιχνίδι πολλές φορές ξεφεύγει από πολλούς κανόνες.
Oι τιμές της αγοράς
Τα ακτινίδια «Τσεκελίδη» έκλεισαν με τιμή 0,50 ευρώ, το ανώτερο στον παραγωγό, το κιλό.
Τα ακτινίδια «Ηayworth» έκλεισαν μέχρι και 0,70 ευρώ το κιλό.
Τιμή λιανικής 4.10 ευρώ και άνω στις ευρωπαϊκές χώρες συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Πάμε στους συνεταιρισμούς.
Το πρώτο λάθος. Πολλοί συνεταιρισμοί στην Ελλάδα λειτουργούν σαν ιδιωτικές επιχειρήσεις. Πολλοί από αυτούς τους συνεταιρισμούς, έχουν απαξιωθεί και άλλοι έχουν κλείσει. Πολλοί συνεταιρισμοί, έχουν αφήσει στον αγρότη να πιστέψει πως έτσι πρέπει να είναι.
Από την άλλη ο αγρότης, βλέπει τον συνεταιρισμό που είναι μέλος, σαν πελάτη. Ενώ το κάθε μέλος ενός συνεταιρισμού, έχει και δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Ο συνεταιρισμός, απλά, είναι μια επιχείρηση όπου τα μέλη του, εργάζονται για ένα κοινό «όφελος». Μαζί στα κέρδη μαζί και στις ζημιές.
Τα παραδείγματα για υγιή οικονομία είναι πολλά στο εξωτερικό. Και πρωτοστατούν πάντα οι συνεταιρισμοί. Γιατί; Γιατί απλά, δυστυχώς η χώρα που δίδαξε την συνεταιριστική έννοια, σε όλο τον κόσμο, δεν έμαθε ποτέ τι σημαίνει «κοινωνική οικονομία».
Ομάδες παραγωγών.
Η ερώτηση εδώ είναι απλή.
Αν οι αγρότες του κάθε αγροτικού προϊόντος στην Ελλάδα, μαζευόταν σε μια ομάδα. Παράδειγμα ομάδα ακτινιδίου, ομάδα ντομάτας, κ.ά.
Θα μπορούσαν να διαμορφώσουν οι έμποροι, τις τιμές, αλλά και τους τρόπους πληρωμής; Για να μη μπω σε περισσότερα οφέλη που θα μπορούσαν οι ίδιοι να είχαν.
α. Οι ομάδες παραγωγών σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας θα μπορούσαν να συνεργαστούν μέσω περιφερειών τους, και θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν προγράμματα. β. Θα μπορούσαν να φτιάξουν τα δικά τους συσκευαστήρια και τυποποιητήρια ανά περιοχή, γ. Βιομηχανίες, επεξεργασίας και κονσερβοποίησης. Και άλλα πολλά που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας ανά περιοχή, αληθινή ανάπτυξη, και σίγουρο σταθερό κέρδος για όλους.
Η λύσεις των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν όχι μόνο οι παραγωγοί, αλλά και όλοι οι έλληνες, δεν είναι μαθηματικά. Είναι απλή αριθμητική !
