Τις τελευταίες ημέρες έχω λάβει δεκάδες email γνωστών κι αγνώστων, στις οποίες υπερτονίζεται η άποψή τους, ότι οι δημοσιογράφοι – κι η ταπεινότητά μου ανάμεσά τους- οδήγησαν τη Μισέλ Ασημακοπούλου εκτός του ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ.
Οι χαρακτηρισμοί που γράφονται αλλά και η άγνοια κάποιων που τρομάζει αναφορικά με την κρίση τους, είναι ήσσονος σημασίας, πολύ περισσότερο σε μια χώρα που συνήθως για όλα φταίνε οι …δημοσιογράφοι κι ο… Μητσοτάκης. Ποτέ οι άλλοι.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ευρωβουλευτής περιέπεσε σε τεράστιο ατόπημα. Έκανε μια κίνηση που δεν είχε ανάγκη, αφού η ίδια μαζί με την Ελίζα Βόζενμπεργκ ήταν οι πιο ικανές και πιο προβεβλημένες ευρωβουλευτές της παράταξής της. Οι μόνες που στέκονταν όρθιες απέναντι στην οργανωμένη κι ανίερη συμμαχία κομμουνιστών, Αριστερών, φιλελεύθερων κι άλλων ξέμπαρκων ευρωβουλευτών και τη λάσπη τους απέναντι στη χώρα. Ήταν οι μόνες που στέκονταν όρθιες απέναντι στην Ολλανδή Σοφία Ίντβελτ, που πρωτοστατεί μαζί με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για να πείσουν ότι η Ελλάδα αποτελεί …. μειονεκτική δημοκρατία! Το ομολόγησε προσφάτως κι ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Αρβανίτης, που χωρίς τσίπα μας είπε ότι ήταν ο συντάκτης μιας έκθεσης εναντίον της πατρίδας του, που είχε στόχο να τιμωρήσει την Ελλάδα με περικοπές ευρωπαϊκών χρημάτων!
Η Ασημακοπούλου λοιπόν, παρ’ ότι εξαιρετική ευρωβουλευτής, έκανε μπαγαποντιά. Της έδωσαν κάποια κομματόσκυλα τον κατάλογο με τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις ομογενών –δηλαδή προσωπικά τους δεδομένα- κι άρχισε να στέλνει επιστολές εν όψει της νέας υποψηφιότητάς της στις προσεχείς ευρωεκλογές. Έτσι, βρέθηκε ένα βήμα μπροστά από τους συνυποψήφιούς της. Κι όχι μόνο του δικού της κόμματος.
Η κίνηση αυτή, εκτός από το ότι της ήταν αχρείαστη, ήταν και χαζή. Δεν έβαλε σε περιπέτειες μόνο τη δική της υποψηφιότητα. Έβαλε και το κόμμα της που αναγκάζεται ν’ απολογείται σ’ εκείνους που έστηναν ικριώματα για τους πολιτικούς τους αντιπάλους και μηχανισμούς ελέγχου της πληροφόρησης. Έβαλε όμως και σε περιπέτειες τον κρατικό κορβανά, αφού ήδη άρχισαν οι αγωγές εναντίον του ελληνικού δημοσίου από εκείνους που χρησιμοποιήθηκαν προσωπικά τους στοιχεία. Θα τις πληρώσει η ίδια αυτές;
Η Ασημακοπούλου, έβαλε ένα τεράστιο αυτογκόλ.
Τι έπρεπε να κάνουν οι δημοσιογράφοι κι οι πολιτικοί αναλυτές; Να της χαϊδέψουν τ’ αυτιά; Να κλείσουν τα δικά τους; Να κλείσουν τα μάτια τους; Δεν έπρεπε να μεταφέρουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ακόμη και μέσα στο κόμμα της;
Την Ασημακοπούλου λοιπόν, την «έφαγε» η ανοησία της πράξης της. Όχι οι δημοσιογράφοι. Κι ας διέθετε ιδεολογική συγκρότηση κι ας είχε επιδείξει εργατικότητα.
Η μπαγαποντιά δεν μπορούσε να συγχωρεθεί. Για κανένα λόγο…
