Η χθεσινή «φυγή» της Ζωής Λάσκαρη έκλεισε τον επίγειο περίπατο των τριών σημαντικότερων και πιο εμπορικών ηθοποιών του ελληνικού κινηματογράφου (κυρίως) και θεάτρου.
Έφυγε η Τζένη, έφυγε η Αλίκη, έφυγε κι η Ζωή.
Τώρα, εκεί ψηλά στους ουρανούς συμπληρώθηκε η τριάδα ενός θιάσου αγγέλων. Χαράς ευαγγέλια για τους λάτρεις του κινηματογράφου και του θεάτρου….
Η Ζωή Λάσκαρη, όπως κι η Τζένη Καρέζη κι η Αλίκη Βουγιουκλάκη, είχε μια ζωή παράλληλη με την πορεία και την ανάπτυξη του ελληνικού κινηματογράφου.
Κόρη επιφανούς Έλληνα αξιωματικού του στρατού, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Η ταυτότητά της έγραφε ότι αυτό συνέβη στα 1940, η ίδια έλεγε ότι είδε το φως της ζωής το 1944.
Όπως και νάναι, ουσιαστικά δεν γνώρισε γονείς, αφού τόσο ο πατέρας, όσο κι η μητέρα της ήταν θύματα των κομμουνιστών στη διάρκεια του εμφυλίου. Τη μεγάλωσε ο θείος της, στρατηγός Γ. Κουρούκλης, μαζί με την εξαδέλφη της Ζωίτσα που διέπρεψε στο ελαφρό τραγούδι.
Η Ζωή μεγαλώνοντας κι απ’ όπου περνούσε έκανε τα κεφάλια των αγοριών να γυρνούν προς το μέρος της και τους πόθους τους να φουντώνουν.
Μόλις 19 ετών, στέφεται «Σταρ Ελλάς». Κι αυτή η στέψη είναι το μεγάλο της διαβατήριο για την ηχηρή της είσοδο στον κινηματογράφο, αφού ο Φιλοποίμην Φίνος την επιλέγει ως πρωταγωνίστρια στην ταινία «Ο κατήφορος», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη και τον Κούρκουλο συμπρωταγωνιστή. Πριν από τα γυρίσματα της ταινίας έγινε κι η καλλιτεχνική της βάφτιση με το επίθετο Λάσκαρη. Νονός ο Δαλιανίδης κι η αιτία της βάφτισης είναι να μη τη μπερδεύουν με την πρώτη της εξαδέλφη που ήδη σημείωνε μεγάλη επιτυχία στο ελαφρό τραγούδι.
Λεπτομέρεια 1η: Τον ρόλο που έπαιξε τον «Κατήφορο» είχε συμφωνήσει να τον παίξει η Βουγιουκλάκη. Μα μόλις είδε τη Λάσκαρη στα καλλιστεία ο Φίνος, χάλασε τη συμφωνία με την Αλίκη θεωρώντας ότι η νέα ηθοποιός θα απέδιδε καλύτερα τον δύσκολο ρόλο απ’ ότι η… «γατούλα» Βουγιουκλάκη. Εκ του αποτελέσματος, ο Φίνος δικαιώθηκε…
Λεπτομέρεια 2η: Ενώ τελικά επελέγη και συμφώνησε να παίξει τον ρόλο στον «Κατήφορο», η Ζωή διάβασε στις εφημερίδες ότι δίπλα στον Κούρκουλο θα πρωταγωνιστήσει η… Ζωή Λάσκαρη. Λέγεται ότι έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια της κι έβαλε τα κλάματα… επειδή θα έχανε την ευκαιρία της. Βλέπετε, δεν ήξερε ότι ήδη είχε ….βαφτιστεί… Λάσκαρη…
Ο «Κατήφορος» έκανε τεράστια επιτυχία και από τη μια στιγμή στην άλλη καθιέρωσε τη Λάσκαρη ως πρωταγωνίστρια, με εκατοντάδες εξώφυλλα σε περιοδικά κι εφημερίδες της εποχής κι ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με τη Φίνος Φιλμ.
Η Λάσκαρη, έπαιξε σε τεράστιες κινηματογραφικές επιτυχίες και μάλιστα σχεδόν σε όλα τα είδη των ταινιών εκείνης της εποχής. Έπαιξε σε κωμωδίες, σε μιούζικαλ, σε δράματα… Σχεδόν πάντα ενσάρκωνε τη δυναμική και μοιραία γυναίκα. Και πάντα ήταν κρυφό απωθημένο πολλών αρσενικών… Ένα κορίτσι για φίλημα…
Η Ζωή Λάσκαρη ήταν τυχερή. Πρωταγωνίστησε σε μια εποχή που είχε δίπλα της τεράστιες προσωπικότητες του κινηματογράφου και του θεάτρου. Βλαχοπούλου, Ηλιόπουλος, Αλεξανδράκης, Κούρκουλος, Καραγιάννη, Χρονοπούλου, Γεωργίτσης, Βουτσάς, Εξαρχάκος, Ζερβός, Παπαμιχαήλ και τόσοι άλλοι.
Τυχερή ήταν και στις προσωπικές της σχέσεις. Με συντρόφους που την τίμησαν με σεβασμό και λατρεία. Ακόμη κι όταν η σχέση τους γινόταν πιο λαμπερή από τα φώτα της ράμπας ή της κάμερας, όπως έγινε με τον Τόλη Βοσκόπουλο… Με τον οποίο γύρισαν μαζί το «Μαριχουάνα Στοπ», αλλά και τους «Εραστές του ονείρου»… Ή με τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο με τον οποίο πορεύτηκαν μαζί σχεδόν 40 χρόνια…
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει.
Φιλμογραφία
- Ο κατήφορος (1961)
- Ο ατσίδας (1961)
- Νόμος 4000 (1962)
- Χωρίς ταυτότητα (1962)
- Μερικοί το προτιμούν κρύο (1962)
- Ίλιγγος (1963)
- Ένα κορίτσι για δύο (1963)
- Εγωισμός (1964)
- Κορίτσια για φίλημα (1964)
- Τέντυ μπόι αγάπη μου (1965)
- Ιστορία μιας ζωής (1965)
- Στεφανία (1966)
- Δάκρυα για την Ηλέκτρα (1966)
- Οι θαλασσιές οι χάντρες (1967)
- Όλγα, αγάπη μου (1968)
- Μια κυρία στα μπουζούκια (1968)
- Γυμνοί στο δρόμο (1968)
- Αγάπη για πάντα (1969)
- Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο (1970)
- Μαριχουάνα στοπ (1971)
- Αιχμάλωτοι του μίσους (1972)
- Στον αστερισμό της Παρθένου (1973)
- Εραστές του ονείρου (1974)
- Αναμέτρηση (1982)
