Δεν υπάρχει, πια, ημέρα που η Μεσαία –Αστική τάξη να μην αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα. Ακόμη και επιβίωσης.
Τα εισοδήματα μειώνονται με γεωμετρική πρόοδο και η παλιά «κανονικότητα» (σπίτι, αυτοκίνητο, εξοχικό, κλπ) καθίστανται πλέον βαρίδια. Οι φόροι γονατίζουν τους πάντες, η ανεργία είναι παρούσα σε κάθε σπίτι, οι ευκαιρίες δουλειάς ελάχιστες.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, δίνει καθημερινά απανωτές χαριστικές βολές στη Μεσαία – Αστική τάξη. Την αντιμετωπίζει ως ταξικό εχθρό της. Η δε θεωρία της «ταξικής μεροληψίας» που υποστηρίζει φανατικά και πεισματικά ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, δεν της προσφέρει ούτε προστασία ούτε φορολογική δικαιοσύνη.
Η ΥΠΕΡΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ, ίδιον κυρίως της Αριστεράς, προστέθηκε στην ήδη υπάρχουσα κρίση.
Αντί περικοπές στο κράτος και στις δαπάνες του, προτιμήθηκε η φορολογική εξόντωση.
Τα πορτοφόλια της Μεσαίας –Αστικής τάξης αδειάζουν. Οι καταθέσεις στις τράπεζες συρρικνώνονται συστηματικά. Πολλές οικογένειες διαμοιράζουν τη μεσημβρινή μερίδα φαγητού σε δυο δόσεις. Μεσημέρι και βράδυ. Κι ευτυχώς που στην Ελλάδα η οικογένεια είναι ακόμη «δεμένη» με καταλυτικούς δεσμούς κι έτσι εντός της υπάρχει αλληλεγγύη και μικρό δίχτυ προστασίας του ενός προς τον άλλο.
Αυτά και πολλά άλλα, έχουν φέρει τα τελευταία δυο χρόνια την Ελλάδα στη τέταρτη θέση του δείκτη «μιζέριας» που δημοσιεύει το Bloomberg, ανάμεσα σε 65 χώρες! Τα είπαμε και στο χθεσινό μας άρθρο. Πρώτη είναι η Βενεζουέλα, δεύτερη η Νότιος Αφρική, τρίτη η Αργεντινή και τέταρτη η Ελλάδα.
Θλιβερό γεγονός! Μα αληθινό. Έργο της Αριστεράς!
Να το πούμε κι αλλιώς; Εν έτη 2017, ακόμη κι οι γεννήσεις έχουν μειωθεί κατά 25 χιλιάδες –συγκριτικά με το 2009- για οικονομικούς λόγους. Γεγονός που βάζει βόμβα στα θεμέλια του δημογραφικού. Που απειλεί ακόμη περισσότερο το ήδη διαλυμένο ασφαλιστικό σύστημα.
Κι όμως. Η κυβέρνηση της Αριστεράς και του ακροδεξιού εταίρου της, περί άλλων τυρβάζουν.
Επιζητούν – αντί του πολιτικού ρεαλισμού- λύσεις στις ιδεοληψίες τους και στον ιδεολογικό φονταμενταλισμό τους πέριξ του κρατισμού.
Κι όλη η Μεσαία – Αστική τάξη υφίσταται την τραγική εμπειρία του πολιτικού τυχοδιωκτισμού τους και του λαϊκισμού.
Κι ήταν πράγματι μια ευχάριστη έκπληξη η έρευνα που δημοσιεύθηκε από τον ερευνητικό οργανισμό «διαΝΕΟσις», αφού δείχνει ότι μεγάλη μερίδα της κοινωνίας προσγειώνεται. Ανώμαλα μεν, αλλά προσγειώνεται.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην συγκεκριμένη έρευνα, έχει αυτό που αποτυπώνεται για την Οικονομία, το κράτος και την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Όταν το 62,1% θεωρεί ότι η κρίση οφείλεται «κυρίως στις δικές μας αδυναμίες, σημαίνει ότι ην κοινωνία ξυπνά. Έπρεπε να πάθει για να μάθει.
Όταν το 62,1% διατυπώνει τη διάθεση και θέληση να εφαρμοστεί ένα άλλο μοντέλο στην Οικονομία, που δεν θα έχει έφεση στον κρατισμό αλλά θα συρρικνώνει το δημόσιο, κάτι μπορεί ν’ αλλάξει.
Όταν το 62.1% προτιμά την φιλελεύθερη λογική της μείωσης της φορολογίας και «βλέπει» ότι η ανάκαμψη θα προέλθει από τον φιλελευθερισμό (μείωση της φορολογίας κλπ) κι όχι από τον κρατικό παρεμβατισμό στην εισοδηματική πολιτική μιας δήθεν φιλολαϊκής κυβέρνησης, τότε υπάρχει ελπίδα.
Ακόμη και η παρεξηγημένη Παγκοσμιοποίηση θεωρείται, βάσει της έρευνας, ως μοναδική ευκαιρία για την επιστροφή σε κανονικές ημέρες.
Ξαναλέω: Αυτή η έρευνα δημιουργεί ελπίδα ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει.
Δεν μπορεί οι κυβερνητικές καρικατούρες της κυβέρνησης ή της κρατικίστικης αντιπολίτευσης να καθιστούν συνεχώς τη Μεσαία – Αστική τάξη όμηρο του ιδεοληπτικού ναρκισσισμού τους και των επιδιώξεών τους.
Οι νέοι –τουλάχιστον- σήμερα δείχνουν ν’ απεχθάνονται τη μιζέρια του κράτους, των συνδικαλιστών του, της θλιβερής γραφειοκρατίας του, της διαφθοράς και της αναποτελεσματικότητάς του.
Οι νέοι που ταξιδεύουν, που έχουν παραστάσεις, που βλέπουν από το διαδίκτυο ότι ο κόσμος τρέχει μπροστά κι εμείς είμαστε εγκλωβισμένοι στην όπισθεν ή στην ακινησία.
Οι νέοι της Μεσαίας – Αστικής τάξης, που δείχνουν να συμπορεύονται με την εξέλιξη που αποτελεί κινητήρια δύναμη των τροχών της ανάπτυξης σε όλες τις εποχές.
Οι νέοι που γνωρίζουν περισσότερο απ’ όλους ότι δεν μπορεί να μεγαλώσει μια ακόμη γενιά με το όραμα του «ελεήμονος» κράτους…
Οι νέοι που λαμβάνουν παιδεία. Κι όχι παιδεία από το εξίσου μίζερο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και τα συνεχώς καταλαμβανόμενα Πανεπιστήμια, αλλά από τις παραστάσεις και τη γνώση που προσφέρει σήμερα η τεχνολογία.
Ξαναλέω: Μέσα στην κόλαση που διαβιεί πια η Μεσαία – Αστική τάξη, αυτή η έρευνα της «διαΝΕΟσις», αποτελεί ηλιαχτίδα ελπίδας…
Κι ευελπιστώ ότι δεν θ’ αργήσει η ώρα που ο επάρατος και καταστροφικός κρατισμός θα δώσει τη θέση του στη φιλελεύθερη κουλτούρα της ανοικτής κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας που δεν επιθυμεί ένα φαύλο κράτος που αποτελεί βαρέλι χωρίς πάτο και τη διαλύει, αλλά ένα κράτος Δικαίου και μια Οικονομία ίσως ευκαιριών.
Με στόχο έναν σύγχρονο πολιτισμό επιτευγμάτων και αληθινής ανάπτυξης κι όχι πολιτισμό μίσους και ιδεοληπτικής ασυναρτησίας και διχόνοιας…
