Όταν οριστικοποιήθηκε από τον Τσίπρα η πώληση του λιμανιού του Πειραιά στους Κινέζους και της Θεσσαλονίκης στον εκπρόσωπο του Πούτιν, λίγοι είδαν τη δυσαρμονία που δημιουργείται. Κι όσοι την είδαν και την επεσήμαναν, τους έριχνα στο «λάκκο» με τα φίδια οι κομματικοί κι οπαδικοί κύκλοι.
Ήταν ολοφάνερο. Ο Τσίπρας με τον γνωστό πολιτικό τυχοδιωκτισμό του και τη γνωστή «προσήλωση» στον Πούτιν και τους φίλους του, έδινε τα πρώτα ασημικά της χώρας. Ενώ η αλήθεια είναι, ότι αυτή η ιστορία είχε ξεκινήσει από τον Κώστα Καραμανλή, που ως πρωθυπουργός είχε ταξιδέψει στην Κίνα, συνοδευόμενος από εκατό επιχειρηματίες. Η επέκταση του λιμανιού των Κινέζων, συνεχίστηκε με επάλληλες τροποποιήσεις των αρχικών συμβάσεων κι η κυριαρχία της Cosco στο λιμάνι επιβλήθηκε τελικά με μία από τις τελευταίες πράξεις της κυβέρνησης Σαμαρά, τον Νόμο 4315/2014 που ψηφίστηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2014, δηλαδή το βράδυ Χριστουγέννων (!!!) ενώ ήδη η χώρα όδευε προς εκλογές, εικοσιπέντε μόλις ημέρες πριν αναλάβει την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το ζήτημα είναι, ότι ανεξαρτήτως των συνθηκών (μνημόνια κλπ) που βρισκόταν η χώρα, τα μεγάλα λιμάνια της βρέθηκαν στα χέρια χωρών εκτός του γεωστρατηγικού προσανατολισμού της. Πολύ περισσότερο αφού είχε ήδη να δημιουργείται ο κόμβος της Αλεξανδρούπολης κι ήταν δεδομένη η εξάρτηση της χώρας από τη Δύση και τις ΗΠΑ.
Χώρια φυσικά, ότι δυο λιμάνια που εξυπηρετούν το ΝΑΤΟ, πουλήθηκαν σε δυνάμεις που «πολεμούν» το ΝΑΤΟ, ειδικά της Θεσσαλονίκης, που συνοδεύθηκε με αγορά ποδοσφαιρικής ομάδας για δημιουργία «στρατού προστασίας»…
Το ζήτημα αυτό, επανέρχεται πάλι στο προσκήνιο, ειδικά μετά τις μεγάλες συμφωνίες της χώρας μας με τις ΗΠΑ για τα ενεργειακά, που την καθιστά κορυφαίο κόμβο στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Πώς θα γίνει αυτό με τα δυο μεγαλύτερα ελληνικά λιμάνια στα χέρια «εχθρών» αυτής της συνεργασίας; Τεράστιο ζήτημα. Τεράστιο γεωστρατηγικό παζλ! Το οποίο αρχίζει ν’ αναδεικνύεται με την έλευση στην Ελλάδα της πρέσβειρας των ΗΠΑ. Η οποία ευθύς εξαρχής τονίζει ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα έχει επιλεγεί να επιτελεί έργο και ρόλο για την απεξάρτηση της -αλλά και της Ευρώπης- από τα ρωσικά και τα κινεζικά συμφέροντα.
Κι είναι σαφές, ότι ο Μητσοτάκης που αργά, σιωπηρά και μεθοδικά κατάφερε να γίνει αυτή η άκρως επωφελής συμφωνία για τη χώρας μας, δεν μπορεί να αισθάνεται ιδιαιτέρως «ασφαλής», με τα μεγάλα λιμάνια της χώρας, εκτός ελέγχου και δη στα χέρια εκείνων που αντιδρούσαν και «τορπίλιζαν» το γιγαντιαίο σχέδιο για το δίκτυο μεταφορών, ενέργειας και ψηφιακών δεδομένων. Δηλαδή, του οικονομικού διαδρόμου Ινδίας-Μέσης Ανατολής-Ευρώπης, του γνωστού IMEC.
Σ’ αυτόν τον διάδρομο (ο οποίος είναι πέραν των ενεργειακών συμφωνιών), η Ελλάδα αναμένεται ν’ αποτελέσει και πάλι κομβικό ρόλο. Οι δε Αμερικανοί ισχυρίζονται ότι το συγκεκριμένο σχέδιο δεν έχει ΜΟΝΟ εμπορική κι ενεργειακή διάσταση, αλλά λειτουργεί κι ως βασικός παράγοντας για τη διασφάλιση της ειρήνης στη Μέση Ανατολή.
Ξαναλέμε: Είναι πονοκέφαλος τόσο της Ελληνικής κυβέρνησης, όσο και των ΗΠΑ, το γεγονός ότι τα δυο μεγάλα λιμάνια της Ελλάδας, δεν βρίσκονται υπό έλεγχο. Ειδικά του Πειραιά, όπου μέσω του λιμανιού, οι Κινέζοι θεωρείται ότι μπορούν να δημιουργούν προσκόμματα.
Τι μέλλει γενέσθαι;
Το βέβαιο είναι ότι δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί «αποκινεζοποίηση» του λιμανιού του Πειραιά ή κι απομάκρυνση της COSCO.
Προσέξτε: Μπορεί όμως, ν’ απαξιωθεί σταδιακά ο Πειραιάς, με την αναβάθμιση κι επέκταση του λιμανιού της Ελευσίνας, ακόμη και μέχρι την Κόρινθο! Κι όπως ισχυρίζονται διπλωματικοί κι οικονομικοί κύκλοι, υπάρχει ήδη σχέδιο που υποστηρίζεται από την αμερικανική ONEX και την κυβέρνηση Τραμπ. Συμφώνως μ’ αυτό, θα αναπτυχθεί στην Ελευσίνα ένας λιμένας πολλαπλών χρήσεων, με δυνατότητες υποδοχής και ελλιμενισμού εμπορικών πλοίων. Αυτό, θα λειτουργήσει ως αντίβαρο στον Πειραιά και στη κινεζική επιρροή. Ενώ η χώρα μας έτσι, θα «υπερπηδήσει» ένα σοβαρό σκόπελο και ταυτοχρόνως θα επιβεβαιώσει τις αλληλεπιδράσεις που ανέπτυξε τα χρόνια των κυβερνήσεων Μητσοτάκη, με χώρες όπως Ινδία, η Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κλπ.
Ταυτοχρόνως, υπάρχουν όλο και πιο θερμές ματιές στον Βόλο και στην Αλεξανδρούπολη, που θα μπορούσαν να διευρυνθούν τα λιμάνια τους και δυνητικά να περιληφθούν στους αμερικανικούς σχεδιασμούς.
Όσο για τη Θεσσαλονίκη; Ίδωμεν!
Προσέξτε κι αυτό: όπως είναι αντιληπτό, κάποιοι από το εγχώριο επιχειρηματικό λόμπι που κέρδιζαν πολλά χρήματα από τη μεταφορά πετρελαίου και φυσικού αερίου του Πούτιν ή θα χάνουν πολλά από τον διάδρομο IMEC που είναι στα σχέδια με επίκεντρο την Ελλάδα, αντιδρούν έντονα στο παρασκήνιο κι εξακολουθούν να «τορπιλίζουν» -κυρίως μέσω των ΜΜΕ που διαθέτουν- την απεξάρτηση της χώρας από Ρωσία και Κίνα.
Εξ ου κι απαιτείται στην χώρα πολιτική σταθερότητα. Η δε
διατήρηση και πλήρης υλοποίηση αυτών των σχεδίων, περνά από τις εκλογές του 2027 και την περίοδο μετά από αυτές…
