Την περασμένη εβδομάδα, η περίφραξη που προστατεύει την Ακαδημία Αθηνών βανδαλίστηκε και χρειάζεται, ξανά, αποκατάσταση. Πρόκειται για μία ιστορία που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που μία διαδήλωση ξεκινά από τα Προπύλαια, δηλαδή περίπου δύο φορές το μήνα(!), και για αυτό μόνο μία λέξη μπορεί να την χαρακτηρίσει επαρκώς: ντροπή.
Κατ’ αρχάς, θα έπρεπε να ντρεπόμαστε ως κοινωνία και μόνο που είναι αναγκαίο να υπάρχει προστατευτική περίφραξη γύρω από την Ακαδημία. Βλέπετε, πριν από την περίφραξη, βανδαλιζόταν η ίδια η Ακαδημία, απευθείας. Η σχέση μας με τα σύμβολα του πολιτισμού μας και τα σημαντικότερα τοπόσημά μας κανονικά δεν θα έπρεπε να περνάει μέσα από απαγορεύσεις και φράχτες και αυτό γιατί, όπως είπε και μέλος της Ακαδημίας για το εν λόγω περιστατικό, «Η Ελληνική Αστυνομία και ο Δήμος Αθηναίων δεν διασφαλίζουν την ευπρέπεια ενός τοποσήμου». Αυτή την ευπρέπεια τη διασφαλίζουμε εμείς, η κοινωνία.
Κατά δεύτερον, το γεγονός ότι κακοποιούμε τα κλασικά μας μνημεία και τα αρχαία σύμβολά μας σε τακτική βάση, την ίδια στιγμή που ψάχνουμε για νέες μνημειακές αναφορές σε αεροπλάνα Μπόινγκ(!) και σε ταβέρνες (ναι, έχει γίνει αυτό), δεν μπορεί παρά να δείχνει ότι περνάμε σοβαρή πολιτισμική κρίση. Είναι λες και έχουμε βαλθεί να χαλάσουμε αυτά που μας έχτισαν ως έθνος στο παρελθόν και στη θέση τους να βάλουμε οτιδήποτε εξασφαλίζει ότι δεν πρόκειται να χτίσουμε ποτέ κάτι ανάλογο στο μέλλον.
Για να κάνουμε πιο ξεκάθαρη την εικόνα, στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τους συνδικαλιστές μας να ανεβάζουν πανό στην Ακρόπολη, τους φιλότεχνούς μας να κολλούν τις τσίχλες τους στα μάρμαρα του Ηρωδείου, τα παιδιά μας να κάνουν γκράφιτι σε διατηρητέα κτίρια και, την ίδια ώρα, αποθεώνουμε κέντρα διασκέδασης, κάνουμε μνημεία ταβέρνες και δεν αφήνουμε να γίνει μία επένδυση, γιατί θεωρούμε ότι τρία παρατημένα Μπόινγκ στο Ελληνικό είναι κομμάτι του πολιτισμού μας!
Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν λέμε ότι θα πρέπει να ξαναχτίσουμε «παρθενώνες», όπως στο παρελθόν, για να έχουμε μέλλον. Αυτός ο πήχης, αλίμονο, είναι πολύ ψηλά. Λέμε ότι όταν χαλάμε κάποια από τα καλύτερά μας στοιχεία για να αναδείξουμε στη θέση τους μετριότητες, δεν μπορούμε να είμαστε και πολύ αισιόδοξοι για το μέλλον μας. Στην καλύτερη περίπτωση, μία μετριότητα θα είναι κι αυτό…
