Έχουν γραφτεί άπειρα άρθρα, ολόκληρα βιβλία για την αγάπη. Την αγάπη στις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη προς τον εαυτό μας, την αγάπη ανάμεσα σε εμάς και σε ό,τι μας περιβάλλει. Εξάλλου, αλληλοσυνδεόμαστε, όλοι μας αλληλοεξαρτιόμαστε. Κι όμως όσα και να γραφτούν μπορούν ίσως να περιγράψουν αδρομερώς κάποιες ιδιότητες της αγάπης, γιατί όπως έχει ειπωθεί: «Η αληθινή αγάπη έχει μόνο αρχή. δεν έχει τέλος.» Οπότε πώς μια έννοια με απεριόριστες δυνάμεις, βάθος και ένταση, θα μπορούσε να οριστεί από τον περιορισμένο μας νου;
Όταν αγαπιόμαστε, το νιώθουμε, είναι από καρδιά σε καρδιά, από μάτια σε μάτια. Ας προσπαθούμε, λοιπόν, να μην το θεωρούμε ποτέ δεδομένο. Γιατί η αγάπη χτίζεται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, επειδή το θέλουν, κι αν κάποια στιγμή κάποιο υλικό είναι σαθρό ή όχι κατάλληλο, φροντίζουμε περισσότερο ακόμη να περιποιηθούμε ό,τι δημιουργήσαμε μέχρι τώρα. Γιατί απλώς νοιαζόμαστε.
Νοιαζόμαστε για το τι αισθάνεται ο άλλος, τι επιθυμεί, τι έχει ανάγκη. Ευήκοοι στις καρδιές του άλλου (ειδικά των εύθραυστων ή με εκρηκτικό ταμπεραμέντο ανθρώπων), κάνουμε ένα βήμα ακόμη για να διευρύνουμε την καρδιά μας. Κάνει καλό!
Αν δεν καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που θα μπορούσε να προσφέρει κάποια χαρά ή ανακούφιση, τότε ρωτάμε. Κι αν πάλι δεν καταλαβαίνουμε, προσπαθούμε να μπούμε απλώς στη θέση του. Να κοιτάξουμε μέσα από τα δικά του μάτια. Να ξαναζήσουμε με το νου μας μια στιγμή σαν να είμαστε ο άλλος, να νιώσουμε ό,τι ένιωσε. Όσο κατανοώ, τόσο αγαπώ, τόσο πλησιάζω την καρδιά του άλλου. Γιατί τότε μπορώ να συγχωρέσω και να ξεχάσω, γιατί τότε μπορούν να μας συγχωρέσουν και να ξεχάσουν.
Και η τρυφερότητα, η καλοσύνη, ο θαυμασμός, η αναγνώριση των αρετών του συντρόφου μας (που χρειάζεται να επισημαίνονται κι αυτές) όπως σε κάθε φιλία αληθινή, έχουν τη δική τους σπουδαία σημασία. Όλα αυτά πλαισιώνουν ένα άλλο χαρακτηριστικό της αγάπης, την εμπιστοσύνη, και εδραιώνουν τη σταθερότητα, αναζωογονούν τον ερωτισμό και εμπλουτίζουν τη σχέση μας με μια νέα υπόσχεση κάθε μέρα «να αγαπιόμαστε»!
