Από την Ηλεία έως το μαρτυρικό Μάτι και από τη βόρεια Εύβοια έως τη Ρόδο που κατακαίγεται εδώ και πέντε ημέρες, το μέλλον ολόκληρης της πατρίδας μας τυλίγεται στις φλόγες και το κράτος στέκει απαθές να κοιτάζει την καταστροφή σαν σύγχρονος Νέρωνας.
Αυτό που ζούμε κάθε καλοκαίρι είναι ένας ακήρυχτος πόλεμος. Αντί για σειρήνες πολέμου, ηχούν παντού σειρήνες πυροσβεστικής. Αντί για βομβαρδισμούς, έχουμε γιγάντιες πυρκαγιές που αφήνουν πίσω τους καπνισμένα ερείπια. Αντί για πρόσφυγες, έχουμε απομακρύνσεις χιλιάδων κατοίκων και τουριστών που τρέχουν να σωθούν από τον πύρινο όλεθρο. Αντί για πολεμικά ανακοινωθέντα, έχουμε καθημερινές ανακοινώσεις από την Πολιτική Προστασία και την Πυροσβεστική.
Κάθε χρόνο μπαίνουμε απροετοίμαστοι και ανοχύρωτοι στην αντιπυρική περίοδο, γιατί η πρόληψη και η ενίσχυση της δασοπροστασίας αντιμετωπίζεται ως «περιττό» κόστος. Και οι ιθύνοντες άλλοτε ρίχνουν τις ευθύνες στα μποφόρ, άλλοτε στην άναρχη δόμηση, άλλοτε σε μια «ασύμμετρη απειλή» που παραμένει πάντα αόριστη, και τώρα για όλες τις παθογένειες του λεγόμενου επιτελικού κράτους, η νέα κολυμβήθρα του Σιλωάμ ονομάζεται «κλιματική κρίση».
«Εγκληματική» ίσως θα έπρεπε να ονομάζεται αυτή η κρίση, και όχι «κλιματική».
Τυχοδιωκτισμός, μοιρολατρία και ατελείωτες εκκενώσεις, είναι η πάγια πολιτική απέναντι στις φυσικές και αφύσικες καταστροφές. Τελευταία γραμμή άμυνας, οι ηρωικές προσπάθειες των πυροσβεστών και των εθελοντών.
Ο λαός αρνείται τις δικαιολογίες και τα κροκοδείλια δάκρυα και ζητά άμεσα απαντήσεις: Ποια ρυπαρά χέρια βάζουν φωτιά στον φυσικό πλούτο μας, στο βιός μας, στα όνειρά μας; Ποια ανίερα συμφέροντα μετατρέπουν την ελληνική γη σε μια καμένη έρημο;
Όσο θα υπάρχει κυβερνητική απάθεια μπροστά στον πόνο, την αγωνία και τα μαρτύρια του λαού μας, τόσο θα απλώνεται καμένη γη στο διάβα μας. Όσο θα υπάρχει κυβερνητική αμετανοησία για τις εγκληματικές παραλείψεις, τόσο θα εκδηλώνεται οργή Θεού και λαού. Καταστροφές και συμφορές θα συνοδεύουν το λουστραρισμένο με ανεμογεννήτριες βιογραφικό των κυβερνώντων.
Οι σκέψεις μας και οι προσευχές μας είναι σήμερα με τον δοκιμαζόμενο λαό της Ρόδου, όπως είναι και με τους κατοίκους όλων των περιοχών που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται όλα αυτά τα χρόνια λόγω της «εκκένωσης» των μυαλών των υπευθύνων από κάθε λογική πρόβλεψης και προστασίας.
