Τελικά και χωρίς αμφιβολία είναι επιλεκτική η ευαισθησία μεγάλης μερίδας καλλιτεχνών απέναντι στον πόλεμο, στην ειρήνη, στις σκοτωμένες λεχώνες και μωρά στα μαιευτήρια της Ουκρανίας από τις ρωσικές βόμβες.
Εξ ου και δεν ακούστηκαν παρά κάποιες σκόρπιες νότες διαμαρτυρίας και καταδίκης στην εισβολή ενός Γολιάθ στο κράτος του Δαβίδ! Εξ ου και δεν ακούστηκε άχνα συμπόνιας για το προσφυγάκι που βρέθηκε στα σύνορά μ’ έναν αριθμό τηλεφώνου στην τσέπη.
Ντεμέκ ευαισθησία. Κι υποκρισία όση τα νερά σ’ όλους τους ωκεανούς της γης!
Προφανώς νομίζουν ότι δεν κάνουν το ίδιο στα κορμιά των ανθρώπων οι σφαίρες. Νομίζουν ότι οι σφαίρες των Αμερικάνων σκοτώνουν αλλιώς από τις σφαίρες του Πούτιν. Διαδηλώνουν και συναυλιάζονται για τις κακές σφαίρες, μα μένουν άφωνοι στις … καλές! Ξελαρυγγιάζονται για το άδικο που παράγει η Δύση μα μουγγαίνονται όταν ο Ρώσος δικτάτορας εισβάλλει σε ξένο κράτος. Διαδηλώνουν για κόσμο που θα έχει ελεύθερους ανθρώπους που θα κάνουν πράξη τις επιλογές και τα «θέλω» τους, μα ξεχνούν να κάνουν το ίδιο τώρα που βιάζεται η θέληση των Ουκρανών για την πορεία της χώρας τους. Εσχάτως δε, μιλούν για την αντίθεσή τους στον πόλεμο. Έτσι γενικώς κι αορίστως. Χωρίς να θίγουν πρόσωπα και πράγματα… Λες κι ο πόλεμος γίνεται μόνος του ή λες κι υπάρχει κάποιος νουνεχής άνθρωπος που είναι υπέρ αυτού.
Είναι λοιπόν αυτοί οι καλλιτέχνες της επιλεκτικής ευαισθησίας, οι ίδιοι που επί δεκαετίες έζησαν πλουσιοπάροχα από τις πληρωμένες συναυλίες των δημάρχων ομοϊδεατών τους ανά την Ελλάδα ή από τις αντίστοιχες επιδοτήσεις παραστάσεων από το υπουργείο Πολιτισμού και γενικά τον κρατικό κορβανά. Είναι αυτοί που ύψωναν την γροθιά στους ουρανούς της Ελλάδας την ώρα που πετάγονταν οι φλέβες στους λαιμούς τους, άδοντας εναντίον των βομβών του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Σήμερα, οι γροθιές έχουν χωθεί στα σκέλια τους κι οι φλέβες στους λαιμούς τους κάνουν σιωπηλή διαμαρτυρία!
Ο άλλος κι οι όμοιοί του έστησαν λαϊκά δικαστήρια στην Αθήνα για να δικάσουν και καταδικάσουν τον Κλίντον, αφού ΜΟΝΟ η Δύση είναι φονιάς των λαών, ακόμη κι αν πολεμά για να σταματήσει μια σφαγή ή να ανατρέψει κάποιον παρανοϊκό δικτάτορα. Για τον Πούτιν, όχι λαϊκό δικαστήριο μα ούτε ένα ψέλλισμα αποδοκιμασίας των πράξεών του. Βλέπετε, αισθάνεται περικυκλωμένος, άρα πάλι η Δύση φταίει. Επανάσταση της πλάκας! Επανάσταση της π….! Για την… ειρήνη! Με …σιωπή!
Πού θα πάει; Θα έρθει η ώρα που θα μας καλέσουν να πάμε στις συναυλίες ή παραστάσεις τους… Μα τότε θα φουσκώσουν οι δικές μας φλέβες στον λαιμό από την κραυγή «όχι»… Θα θυμόμαστε και τους θυμόμαστε…
-
Η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο είναι από γκράφιτι αφιερωμένο στα παιδιά της Ουκρανίας, που δημιούργησαν εικαστικοί στην Πράγα.
