Όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια με τις γυναικοκτονίες, την ενδοοικογενειακή βία, τη βία μεταξύ ανηλίκων και γενικά τη βία, δεν μπορούν παρά να απασχολούν όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας.
Αυτά τα περιστατικά είναι αποτρόπαια. Κι είναι ακόμη πιο αποτρόπαια η προσπάθεια κάποιων να υπονοούν ότι τα θύματα είναι υπεύθυνα για ότι τους έχει συμβεί. Είτε επειδή … «κούνησαν την ουρά τους», είτε επειδή ήταν προκλητικά ντυμένα, είτε επειδή ..εγκατέλειψαν ….τον αφέντη της βίας που είχαν δίπλα τους.
Μια πραγματικότητα αναφέρει ότι πολλές γυναίκες εκτίθενται από μικρές σε λεκτική, ψυχολογική ή και σωματική βία, μόνο και μόνο εξ αιτίας του φύλλου τους, που πολλοί ακόμη και σήμερα χαρακτηρίζουν ως… ασθενές! Για πολλές γυναίκες η βία αυτή, δυστυχώς, γίνεται με την πάροδο του χρόνου ένα φυσιολογικό γεγονός, ίσως κι αναπόσπαστο μέρος κάθε στενής σχέσης.
Πρέπει να κατανοήσουμε το πιο βασικό. Ότι η γυναίκα αποτελεί κορυφαίο μέλος της ανθρώπινης ύπαρξης, μάλλον περισσότερο ή εξ ίσου ισχυρό με το άλλο φύλλο. Κι αυτό αποτελεί υποχρέωση και προτεραιότητα κάθε γυναίκας να το εμφυσήσει και να το κάνει συνείδηση στα μέλη της οικογένειάς της και κυρίως κάθε μητέρας στα αγόρια που μεγαλώνει. Όταν αυτά μεγαλώνουν βλέποντας μια μητέρα να ανέχεται κακοποητικές συμπεριφορές χωρίς ν’ αντιδρά, θεωρούν ότι αυτό είναι η κανονικότητα όταν φτάσουν στην ενήλικη ζωή τους.
Δυστυχώς είναι βαθιά ριζωμένος ο μισογυνισμός που ρημάζει τα μυαλά πολλών, τόσο σε νεότερες όσο και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Ας μη ξεχνάμε ότι ρημαγμένα μυαλά που θεωρούν τις γυναίκες κτήματά τους, αποτελούν το 35% εκείνων που δολοφόνησαν γυναίκες παγκοσμίως.
Από την άλλη πλευρά, βίαιες συμπεριφορές εξ αιτίας των παραπάνω αλλά και της κουλτούρας που μεγαλώνουν πολλά αγόρια, συναντάς παντού. Οι περισσότερες δεν φτάνουν στην αστυνομία, αφού τα θύματα φοβούνται ή απειλούνται. Είναι χαρακτηριστικό το πρόσφατο συμβάν σε κατάστημα διασκέδασης της Πάτρας, όπου ουσιαστικά ξυλοκοπήθηκε νεαρή κοπέλα, με ένα σωρό άνδρες να παρακολουθούν αδιάφορα! Μιλάμε για εμετική και ντροπιαστική στάση… Όμως, μήπως δεν προκάλεσε αποτροπιασμό … το άλμα μιας γυναίκας –πάλι στην Πάτρα- για να γλιτώσει από τα χέρια του συντρόφου της; Δεν μας δίνουν γροθιές στο στομάχι οι απουσίες της Κυριακής, της Γεωργίας, της Αναστασίας, της Άννας, της Δέσποινας, της Βασιλικής, της Καρολάιν, της Ελένης και τόσων άλλων γυναικών;
Δεν γνωρίζω τι λένε οι επιστήμονες, αλλά η πλειοψηφία των γυναικών, εκτιμά ότι ο δράστης κακοποιητικής συμπεριφοράς απέναντί τους, αποτελεί μεγάλο βάρος για την κοινωνία. Κι αυτό πρέπει ν’ αλλάξει πάση θυσία. Διαφορετικά η ζούγκλα θα είναι δίπλα και μέσα μας.
Ο μισογυνισμός αποτελεί μάστιγα. Εκούσιος ή ακούσιος. Κι οφείλουμε να κάνουμε το παν ως κοινωνία κι οικογένειες, για να τον περιορίσουμε και να τον ξεδοντιάσουμε! Κι αυτό θα συμβεί ΜΟΝΟ μέσα από τη σπίτια όλων μας και τη διαπαιδαγώγηση των (κυρίως) αγοριών από τις μητέρες τους.
Η Αφροδίτη Ν. Σακελλαροπούλου
είναι φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας
