Ομιλία Κώστα Σκανδαλίδη Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου ΠΑΣΟΚ- Κινήματος Αλλαγής στην Ολομέλεια της Βουλής με θέμα:
Νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών «Ενσωμάτωση της παρ.5 του άρθρου 1 της Οδηγίας (ΕΕ) 2017/952 του Συμβουλίου της 29ης Μαΐου 2017 για την τροποποίηση της Οδηγίας (ΕΕ) 2016/1164 όσον αφορά τις ασυμφωνίες στη μεταχείριση υβριδικών μέσων με τρίτες χώρες (L114), κύρωση της Σύμβασης μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της Επιχείρησης Καζίνο Ευρέος Φάσματος Ελληνικού Ανώνυμη Εταιρεία, για την παραχώρηση άδειας λειτουργίας επιχείρησης καζίνο (ΕΚΑΖ) ευρέος φάσματος δραστηριοτήτων στον Μητροπολιτικό Πόλο Ελληνικού – Αγίου Κοσμά, θέσπιση ολοκληρωμένου πλαισίου για την απόδοση βιώσιμης προοπτικής ανάπτυξης και την εκ νέου λειτουργία των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, τροποποιήσεις του Κώδικα Αναγκαστικών Απαλλοτριώσεων Ακινήτων και του Οργανισμού του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, επείγουσες φορολογικές και τελωνειακές ρυθμίσεις και άλλες διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Οικονομικών».
Μια φράση μόνον να πω για το θέμα που δημιουργήθηκε με την τοποθέτηση του κ. Βελόπουλου για τις αμβλώσεις. Ο νόμος του 1986 ήταν ένα κομμάτι ενός συνόλου νομοθετημάτων που αφορούσαν την ισότητα, τα ατομικά δικαιώματα. Ήταν ένα επαναστατικό και πρωτοπόρο πλαίσιο για την εποχή και όπως σε όλες σχεδόν τις μεγάλες αλλαγές του καιρού μας, η στάση της Δεξιάς ήταν πάντα απέναντι στις μεγάλες αλλαγές, στις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, άρνηση από την αρχή ως το τέλος, όπως θα προσπαθήσω να αποδείξω παρακάτω και για τα θέματα οικονομικής πολιτικής.
Σε ό,τι αφορά το νομοσχέδιο πολύ λίγα λόγια. Κατ’ αρχήν, έχουμε κουραστεί να επαναλαμβάνουμε το πρόβλημα της κακής νομοθέτησης. Παράγινε το κακό. Κλείνετε άρον άρον εκκρεμότητες, φέρνετε νομοσχέδια, πρόσθετες τροπολογίες. Μας δημιουργείτε πάντοτε το ίδιο πρόβλημα. Λέμε θέλουμε τις επενδύσεις. Προφανώς θέλουμε τις επενδύσεις και είναι απαραίτητες για τη χώρα και την ανάπτυξή της. Ψηφίζουμε θετικά και με κριτήριο το δημόσιο συμφέρον.
Στον ίδιο νόμο εφαρμόζεται μια επιλεκτική και απαράδεκτη πολιτική. Δεν διασφαλίζεται το δημόσιο συμφέρον σε όλη του την έκταση. Δεν σας ενδιαφέρει ο τρόπος που κατοχυρώνονται τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Ο Σκαραμαγκάς είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Και μέσα σε αυτό και το καινοφανές να δίνετε τη δυνατότητα απαλλοτρίωσης ιδιωτικών εκτάσεων από ιδιώτες, πράγμα που συμβαίνει πρώτη φορά και κάτω από όρους όχι πιστικούς και χρηστικούς. Νομίζω ότι για το νομοσχέδιο η εισηγήτρια μας, η κ. Αντωνίου, πήρε μια πάρα πολύ ξεκάθαρη θέση την οποία και υποστηρίζω.
Έρχομαι τώρα στο κύριο θέμα που θα αναπτύξω. Ο κύριος Πρωθυπουργός έχει εξαγγείλει προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για την κοινωνική πολιτική, προφανώς για το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής σε μια εποχή όπου η ελληνική κοινωνία στενάζει κάτω από το βάρος της ακρίβειας, του πληθωρισμού, της ανέχειας, όπου ο κάθε πολίτης παραιτημένος βλέπει τα προβλήματά του να αυξάνονται και κάθε νοικοκυριό περνά δύσκολες ώρες.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, καταρχήν για τους αριθμούς. Τα 43 δισεκατομμύρια για την πανδημία στα οποία προστίθενται και τα 8,5 δισεκατομμύρια για την ενέργεια προφανώς είναι ένα σημαντικό μέγεθος πόρων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν εφαλτήριο τόσο για την αντιμετώπιση των οξυμένων κοινωνικών ανισοτήτων όσο και για την ουσιαστική ενίσχυση των ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων. Αν αυτή η διάθεση πόρων γινόταν στη βάση ενός συγκεκριμένου και στοχευμένου προγράμματος, ενός μεσομακροπρόθεσμου σχεδιασμού, θα μπορούσαν και την ελληνική οικονομία να θωρακίσουν και την ανάπτυξη να δρομολογήσουν και τους κινδύνους νέου δημοσιονομικού εκτροχιασμού να αντιμετωπίσουν.
Αντ’ αυτού, επιμένετε σχεδόν τρία χρόνια τώρα στην πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας», στην πολιτική αποσπασματικών παρεμβάσεων, άδικων κοινωνικά κατά κατανομών, ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας των οικονομικών ελίτ. Κι έτσι η παροχολογία σας μοιάζει σαν να ρίχνετε ζεστό χρήμα σε έναν «πίθο Δαναΐδων» χωρίς πάτο.
Εμείς ισχυριζόμαστε και το έχουμε υπολογίσει αυτό ότι με τους ίδιους και λιγότερους πόρους θα μπορούσε να μειωθεί ο ΦΠΑ από το πλεόνασμα των εσόδων στα βασικά είδη διατροφής. Να τεθεί πλαφόν στην λιανική τιμή της ενέργειας, όπως έπραξαν άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Να καταργηθεί ο Φόρος Ειδικής Κατανάλωσης στα καύσιμα. Να φτάσει ο κατώτερος μισθός σε ύψος στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Να θεσπιστεί έστω μεταβατικά για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα ΕΚΑΣ για τις κατώτατες συντάξεις.
Να αντιμετωπιστούν οι ρήτρες προσαρμογής του ηλεκτρικού ρεύματος, όπως επανειλημμένα προτείνει ο Νίκος Ανδρουλάκης στοχευμένα, τεκμηριωμένα και κοστολογημένα. Παράλληλα, να προσανατολιστούν στοχευμένα οι ενισχύσεις σε επιχειρήσεις, ώστε να έχουν αποτύπωμα στην οικονομία και στην ανάπτυξη και όχι να μετατρέπονται σε ευκαιρίες και αποθησαύρισης και καταθέσεων, όπως γίνεται σε μεγάλο βαθμό από τα μεγάλα ποσά της επιστρεπτέας και τους μεγάλους παραλήπτες.
Αλλά δεν είναι μόνο, κύριοι συνάδελφοι, το πού διοχετεύονται οι πόροι, αλλά και πώς κατανέμονται τα δάνεια. Εδώ βρίσκεται η πιο χαρακτηριστική περίπτωση της βαθιάς ταξικής αντίληψης και πολιτικής. Η χώρα στη φορολογία των κερδών έχει τον τέταρτο χαμηλότερο συντελεστή και στα μερίσματα τον δεύτερο στον ΟΑΣΑ και επιπλέον από τους μεγαλύτερους συντελεστές έμμεσων προς άμεσους φόρους.
Ενώ υπερφορολογείτε με τρόπο σκανδαλώδη τη μισθωτή εργασία και τις ασφαλιστικές εισφορές και όταν κάνετε φοροαπαλλαγές τις κάνετε οριζόντια και κέρδη και κεφάλαιο, με αποτέλεσμα τα κύρια φορολογικά βάρη να τα σηκώνουν οι μισθωτοί και οι καταναλωτές μέσω των έμμεσων φόρων.
Πρόσφατα, επειδή πολλοί επικαλούνται ένα άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ της Κυριακής, θέλω να πω ότι εμείς αυτά τα λέμε πολλά χρόνια, όπως τόσα χρόνια εισηγούμαστε όχι μόνο την αύξηση της φορολογίας στα υψηλά εισοδήματα και τα μερίσματα και τη δραστική μείωση των φόρων της μισθωτής εργασίας, αλλά προτείνουμε και μια αναγκαία φορολογική μεταρρύθμιση. Την ενιαία δίκαιη και αναλογική κλίμακα φορολογίας όλων των εισοδημάτων, ανεξάρτητα από την πηγή προέλευσης. Μια πραγματικά προοδευτική φορολογική μεταρρύθμιση, που από το 2014 αναμένεται, συζητείται, αλλά ουδέποτε έρχεται.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, από όλα αυτά τεκμαίρεται με απόλυτη σαφήνεια που βρίσκεται η διαφορά μιας προοδευτικής από μια συντηρητική πολιτική. Η προοδευτική πολιτική χωρίς να λαϊκίζει και να ζητά τον ουρανό με τ’ άστρα, στοχευμένη και αποτελεσματική έχει υπέρτατο κριτήριο την κοινωνική και αναπτυξιακή ανταποδοτικότητα των πόρων που διατίθενται και την ακριβοδίκαιη αναλογική κατανομή των βαρών και κυρίως, την ανθεκτικότητα της οικονομίας που επιβάλλεται μέσα στην κρίση να αλλάξει παραγωγικό μοντέλο και να αναπροσανατολίσει αναπτυξιακά τους διαθέσιμους πόρους για να το πετύχει. Γιατί η προοδευτική πολιτική δεν κατασκευάζει σχέδια επί χάρτου, προβλέπει, προγραμματίζει, αλλάζει δομές και πρακτικές, σκέφτεται και μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.
Ο τρόπος που εξελίσσονται τα πράγματα, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα, αλλά οξύνει και πολλαπλασιάζει τα αδιέξοδα, οδηγώντας τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Η δυσθεώρητη αύξηση του χρέους και τα ελλείμματα που δημιουργεί ο «Πίθος των Δαναϊδων» προοιωνίζονται νέες περιπέτειες που απειλούν να χρεώσουν ξανά δυσβάσταχτα τον λαό.
Ξέρετε, κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, γιατί δεν έχετε άλλη επιλογή παρά να ξεμπερδεύετε με τις ανειλημμένες σε κάθε κατεύθυνση υποσχέσεις και υποχρεώσεις σας να εξαντλήσετε τις παροχές σας και να πάτε άρον-άρον σε εκλογές. Γιατί ούτε η χώρα αντέχει άλλους δέκα μήνες αυτό το κρεσέντο, ούτε ο προϋπολογισμός του 2023 είναι ακόμη μια άσκηση ανεπίδοτης ελπίδας. Άρα, δεν είναι η τοξικότητα της πόλωσης που σας οδηγεί, είναι το αποτέλεσμα της αδιέξοδης πολιτικής σας.
