Και τι είναι Ποίηση;
Η ζωή που αν
Φεύγει
Στον ίδιο τόπο να
Έρχεται
Φωτογραφίες Σχάρας
Φέτες φέτες λευκού κρέατος
Οι φωτογραφίες
Μαριναρισμένες
Πάνου απ΄ τα κάρβουνα
Τόσο περηφανεμένες
Τσικνίζονται και ροδαυγίζουν
Αλλάζουν θέσεις
Μια μπρος δυο πίσω
Αναποδογυρίζουν
Άκαυτα ονειρεμένες
Θυμούνται μηχανές και κλικ που
Τις σκλαβώσαν κι έκτοτε
Δεν ελευθερωθήκαν
Τρώγοντας οφθαλμόλουτρα
Μνήμες πεθαίνοντας
Σε τόνους ανθρώπων
Σε πόθους και χρόνους δια
Παντός μηδενικούς
Μάλλον
Ίσως
Ναι
Όσες φωτογραφηθήκαμε
Τόσες αποθάναμε
Ας θυμηθώ τα Κορίτσια του Γιώργη Μπαδόλα
Ερεθισμένα ντυμένα γυμνά
Στα μάτια μεθύσι νευμάτων
Όρθια
Μα λες πως είναι ξαπλωμένα
Σε κρεβάτια
Βατεύοντας χαρές
Να μαθαίνουν οι γλώσσες
Τι γλώσσα μιλούν
Αρπάζοντας ποιήσεως ρήματα
Χορών μουσικές
Βγάζοντας να βάζουν φουστάνια
Εσώρουχα ατελείωτα ιδρώτα
Α! Ρε Γιώργη
Τα κορίτσια σου ανάσταση
Δεν κλαίνε σώμα που αναμένει
Εσύ ο παγκόσμιος
Στη Νάουσα θαμμένος
Ζωγράφος
Αργά αργά να σε ξεχνά ο τόπος σου
Μα εμείς ακόμα βγαίνουμε βόλτα
Δίχως συμπεριφορές γης
Ήθελες κι άλλα ποιήματα
Κι άλλες πληγές που τρώγονται
Ενώ ξεστόμιζες πως ”Σε μισό αιώνα
Αλλάζει κάτι, αν αλλάζει
Στον τάφο τόπο Νάουσα”
Οργώνοντας κορίτσια
Καθώς η μανία στις μάνες μας
”Να μην τα κοροϊδεύουμε”
Μας στοίχειωσε
Α! Ρε Γιώργη
Δαιμόνιε αιδοίων
Έλα να πιούμε έναν καφέ Κεράσι
Να γλείψουμε κουκούτσι παρτουζέικο
Μνήμης παρούσας
…
Χαίρε Κόσμε σαν παρών
Όταν πεθάνω
Να με κάψετε
Όπως κάηκα και στη ζωή
Όχι γιατί δεν καιγόσασταν εσείς
Μα ‘σεις δεν θέλατε
Τώρα συνάδοντας
Στις στάχτες
Όταν σκοτεινιάζαμε
Οι φλόγες μου καίγαν΄ φως
Στα Ανοιχτά Λαϊκής Συσπείρωσης
Όλοι μαζί ανοιχτά
Τα μάτια μας ανοιχτά
Οι καρδιές μας στ΄ ανοιχτά
Ανοιχτά όλοι μαζί
Ανοιχτά τα μάτια μας
Στ΄ ανοιχτά οι καρδιές μας
